เราอายุ17ซึ่งกำลังจะขึ้นม.6ที่บ้านมีฐานะทั่วไป เราเป็นคนๆหนึ่งที่อยากเที่ยวเล่นกับเพื่อน,ค้างบ้านเพื่อน,ออกไปเที่ยวข้างนอกเองเหมือนที่ได้ทำแต่ไม่มีโอกาสทำในสิ่งที่คนอื่นทำเพราะพ่อกับแม่ไม่ยอมปล่อยตั้งแต่เล็กจนโต เรารู้ว่าเป็นลูกคนเดียวแถมยังเป็นผู้หญิงอีกพ่อกับแม่คงห่วงมากแต่นี่มันมากเกินไป
สมัยเด็กเราไม่มีเพื่อนเล่นและไม่ได้ออกจากห้องไปไหนเลยจึงตัวติดกับคอมตลอดเวลา(พ่อแม่ไม่ยอมให้เล่นกับเด็กคนอื่น) ต้องทำตามที่พ่อแม่สอนหรือสั่งอะไรก็ต้องทำตาม เวลาเราทำอะไรผิด(แม้จะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ)ก็มักจะโดนด่า โดนตีตลอด พอมาถึงตอนม.2ก็แม่เราก็มองเหยียดเด็กรุ่นเดียวกับเราที่แต่งหน้าหรือแต่งตัวไม่เรียบร้อยแล้วบอกว่าอย่าไปทำตัวแรดเหมือนเด็กพวกนั้น เราก็ได้แต่ทำหน้ายอมรับแม้จะรู้สึกไม่เห็นด้วยก็ตาม ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องด่าที่เด็กแต่งหน้าแต่งตัวดูดีเพียงเพราะคิดว่าวัยรุ่นไม่ต้องทำอะไรมากก็น่ารักแล้วต้องให้สวยแต่วัยทำงานรึยังไง? ตอนม.3เราทะเลาะกับครอบครัวเพราะอยากเรียนศิลป์-ญี่ปุ่นแต่ก็ไม่ได้แถมโดนด่าและตำหนิสารพัดด้วยเหคุผลที่ว่าค่าเทอมมันแพง เอาเงินส่วนนั้นไปเรียนมหาลัยดีๆดีกว่าแถมเคยให้สัญญาว่าจะให้เราเลือกมหาลัยเองได้ เราก็เลยทำตามคำสั่งเรียนสายสามัญคราวนี้ตอนม.5พ่อกับแม่ก็ถามว่าอยากเข้ามหาลัยอะไรเราก็ตอบว่าม.กรุงเทพซึ่งเป็นมหาลัยที่ค่อนข้างไกลบ้าน พ่อกับแม่ก็ทำท่าไม่ยอมอีกแล้วพูดแบบชักชวน(แต่เรารู้ว่าแกมบังคับมากกว่า)ให้ไปเรียนมหาลัยมหิลศาลยาเพราะที่นั้นดังและใกล้บ้านมากกว่า เราเลยไม่คาดหวังอะไรกับพ่อแม่อีกเพราะคิดว่าบังคับตั้งแต่เด็กยันโตกันขนาดนี้คงไม่มีทางปล่อยให้เราใช้ชิวิตตามต้องการ...
[ระบายเรื่องครอบครัว]ต้องทำตามคำสั่งพ่อแม่ตลอดเวลา
สมัยเด็กเราไม่มีเพื่อนเล่นและไม่ได้ออกจากห้องไปไหนเลยจึงตัวติดกับคอมตลอดเวลา(พ่อแม่ไม่ยอมให้เล่นกับเด็กคนอื่น) ต้องทำตามที่พ่อแม่สอนหรือสั่งอะไรก็ต้องทำตาม เวลาเราทำอะไรผิด(แม้จะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ)ก็มักจะโดนด่า โดนตีตลอด พอมาถึงตอนม.2ก็แม่เราก็มองเหยียดเด็กรุ่นเดียวกับเราที่แต่งหน้าหรือแต่งตัวไม่เรียบร้อยแล้วบอกว่าอย่าไปทำตัวแรดเหมือนเด็กพวกนั้น เราก็ได้แต่ทำหน้ายอมรับแม้จะรู้สึกไม่เห็นด้วยก็ตาม ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องด่าที่เด็กแต่งหน้าแต่งตัวดูดีเพียงเพราะคิดว่าวัยรุ่นไม่ต้องทำอะไรมากก็น่ารักแล้วต้องให้สวยแต่วัยทำงานรึยังไง? ตอนม.3เราทะเลาะกับครอบครัวเพราะอยากเรียนศิลป์-ญี่ปุ่นแต่ก็ไม่ได้แถมโดนด่าและตำหนิสารพัดด้วยเหคุผลที่ว่าค่าเทอมมันแพง เอาเงินส่วนนั้นไปเรียนมหาลัยดีๆดีกว่าแถมเคยให้สัญญาว่าจะให้เราเลือกมหาลัยเองได้ เราก็เลยทำตามคำสั่งเรียนสายสามัญคราวนี้ตอนม.5พ่อกับแม่ก็ถามว่าอยากเข้ามหาลัยอะไรเราก็ตอบว่าม.กรุงเทพซึ่งเป็นมหาลัยที่ค่อนข้างไกลบ้าน พ่อกับแม่ก็ทำท่าไม่ยอมอีกแล้วพูดแบบชักชวน(แต่เรารู้ว่าแกมบังคับมากกว่า)ให้ไปเรียนมหาลัยมหิลศาลยาเพราะที่นั้นดังและใกล้บ้านมากกว่า เราเลยไม่คาดหวังอะไรกับพ่อแม่อีกเพราะคิดว่าบังคับตั้งแต่เด็กยันโตกันขนาดนี้คงไม่มีทางปล่อยให้เราใช้ชิวิตตามต้องการ...