ย้อนไปเมื่อ15ปีก่อน จขกท เรียนจบใหม่ๆได้งานที่บริษัทมีชื่อเสียงตึกสูงใหญ่ย่านสีลม จขกท จำได้แม่นว่าได้รับเงินเดือนเริ่มต้นที่ 12,500 บาท งานสนุกมาก แต่ก็หนักมากเช่นกัน แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นค่ะ จขกท เป็นคนต่างจังหวัด แต่เข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ พอจบปุ๊บก็ได้งานทันที ครอบครัวที่ต่างจังหวัดก็ดีใจ ที่ได้ทำงานกับบริษัทที่มีชื่อเสียง
จขกท มีพี่ๆและเพื่อนร่วมงานที่ทำงานน่ารักมากๆ พวกเราช่วยเหลืองานกันเต็มที่ และในขณะเดียวกัน พวกเราก็กิน ดื่ม เที่ยว กันเต็มที่เช่นกัน เชื่อไหมคะว่าพวกเราทานอาหารกลางวันมื้อนึงๆประมาณ100-200 บาททุกวัน แล้วไหนจะกาแฟ ชานม ผลไม้ ขนม นมเนยอีกสารพัด มื้อเย็นถ้าอยู่ดึก ก็พากันไปทานตามร้านดังๆทั่วกรุงกันอีกค่ะ อ้อ แล้ววันหยุดสุดสัปดาห์ พวกเราก็ไปพักผ่อนตามต่างจังหวัดกันอย่างน้อยเดือนละครั้งด้วยนะคะ พวกเรายกโขยงกันไปใช้ชีวิตกันแบบนี้ตลอดเวลา4ปีที่ จขกท ทำงานที่นั่น ยอมรับว่ามีความสุขมากๆค่ะ
มีเพียงสิ่งเดียวที่ จขกท สงสัยและเพิ่งจะมารู้สึกไม่ค่อยดีเมื่อไม่นานมานี้ก็คือ วันนึงย้อนคิดกลับไป ก็นึกขึ้นได้ว่า ตอนนั้นได้รับเงินเดือน12,500 บาท แต่ก็ยังรบกวนที่บ้านโดยขอให้ที่บ้านช่วยส่งเงินให้อีก15,000-20,000บาททุกเดือน ไม่อย่างนั้นจะไม่เพียงพอกับค่าใช้จ่ายกินหรู ดูดี และเที่ยวพักผ่อนช่วงเสาร์อาทิตย์ค่ะ ต้องขอออกตัวก่อนว่า ที่บ้านจขกท มีธุรกิจค่ะ เลยไม่ลำบากสักเท่าไหร่
ทุกวันนี้จขกทไม่ได้ใช้ชีวิตที่เมืองไทยแล้วนะคะ ตอนนี้ย้ายมาอยู่ที่อเมริกากับครอบครัวค่ะ ก็ยังทำงานออฟฟิศเหมือนเดิม แต่สังคมทำงานที่นี่ก็แตกต่างกับที่เคยทำที่ไทยเมื่อสิบกว่าปีก่อนค่ะ มีหลายเรื่องที่แตกต่าง แต่จะขอโฟกัสเรื่องการใช้เงินนะคะสำหรับกระทู้นี้
คือคนทำงานออฟฟิศที่นี่เค้าจะไม่ค่อยใช้เงินเยอะกันค่ะ ห่ออาหารกลางวันมากินเอง และไม่จำเป็นต้องชวนกันกิน ต่างคนต่างกินเงียบๆค่ะ ใส่หูฟัง ดูหนังฟังเพลงกันไป เลิกงานก็ต่สงคนค่างกลับบ้าน ไม่มีชวนไปสังสรรค์เท่าไหร่นัก นานๆทีก็ถึงจะมีสักครั้งค่ะ แต่คนทำงานที่นี่เขาไม่ต้องพยายามเข้ากลุ่มอะไรมากมายเท่าสังคมไทย สมัครสมานสามัคคีกันแค่เรื่องงานค่ะ แต่ถ้านอกเวลางาน ไม่ไปร่วมก็ไม่ถือว่าจะสนิทกับคนอื่นน้อยลงแต่อย่างใด
ไม่มีชวนให้ซื้อของ ไม่วิจารณ์เสื้อ ผ้า กระเป๋า รองเท้า ทรงผม หนังหน้า ไขมันอะไรทั้งสิ้นค่ะ ถ้ามีการชวนทำอะไรที่เสียสตางค์ แค่พูดว่า ‘I cannot afford it’ ทุกอย่างก็จบค่ะ ซึ่งแตกต่างกับประสบการณ์ตอนอยู่ที่ไทยอย่างสิ้นเชิง จขกท ยอมรับเลยว่า เป็นคนคนนึงที่รู้สึกอายมากถ้าบอกกับคนไทยว่าไม่มีสตางค์ ซึ่งไม่มีความรู้สึกนี้เลยถ้าต้องพูดกับชาวอเมริกันค่ะ เพราะรู้สึกว่าคนอเมริกันเขาเข้าใจ และเห็นใจมากถ้าได้ยินคำนี้ แต่กับคนไทย ถ้าบอกว่าไม่มีสตางค์ เหมือนเขาจะรู้สึกไปในทางอื่นมากกว่าค่ะ
จขกท ไม่ได้ทำงานที่ไทยมาพักใหญ่ๆแล้ว ตอนนี้คนออฟฟิศยังใช้เงินมากๆกันอยู่ไหมคะ? วันนึงถ้ากลับไปทำงานที่ไทย ไม่สามารถไปเที่ยวกับเพื่อนๆได้ หรือกินแพงๆได้ จะมีปัญหาที่ไม่ราบรื่นไหมคะ?
ทำไมคนไทยให้ค่ากับการใช้เงินเยอะๆ ยิ่งสุรุ่ยสุร่ายยิ่งมีคนสนใจ?
จขกท มีพี่ๆและเพื่อนร่วมงานที่ทำงานน่ารักมากๆ พวกเราช่วยเหลืองานกันเต็มที่ และในขณะเดียวกัน พวกเราก็กิน ดื่ม เที่ยว กันเต็มที่เช่นกัน เชื่อไหมคะว่าพวกเราทานอาหารกลางวันมื้อนึงๆประมาณ100-200 บาททุกวัน แล้วไหนจะกาแฟ ชานม ผลไม้ ขนม นมเนยอีกสารพัด มื้อเย็นถ้าอยู่ดึก ก็พากันไปทานตามร้านดังๆทั่วกรุงกันอีกค่ะ อ้อ แล้ววันหยุดสุดสัปดาห์ พวกเราก็ไปพักผ่อนตามต่างจังหวัดกันอย่างน้อยเดือนละครั้งด้วยนะคะ พวกเรายกโขยงกันไปใช้ชีวิตกันแบบนี้ตลอดเวลา4ปีที่ จขกท ทำงานที่นั่น ยอมรับว่ามีความสุขมากๆค่ะ
มีเพียงสิ่งเดียวที่ จขกท สงสัยและเพิ่งจะมารู้สึกไม่ค่อยดีเมื่อไม่นานมานี้ก็คือ วันนึงย้อนคิดกลับไป ก็นึกขึ้นได้ว่า ตอนนั้นได้รับเงินเดือน12,500 บาท แต่ก็ยังรบกวนที่บ้านโดยขอให้ที่บ้านช่วยส่งเงินให้อีก15,000-20,000บาททุกเดือน ไม่อย่างนั้นจะไม่เพียงพอกับค่าใช้จ่ายกินหรู ดูดี และเที่ยวพักผ่อนช่วงเสาร์อาทิตย์ค่ะ ต้องขอออกตัวก่อนว่า ที่บ้านจขกท มีธุรกิจค่ะ เลยไม่ลำบากสักเท่าไหร่
ทุกวันนี้จขกทไม่ได้ใช้ชีวิตที่เมืองไทยแล้วนะคะ ตอนนี้ย้ายมาอยู่ที่อเมริกากับครอบครัวค่ะ ก็ยังทำงานออฟฟิศเหมือนเดิม แต่สังคมทำงานที่นี่ก็แตกต่างกับที่เคยทำที่ไทยเมื่อสิบกว่าปีก่อนค่ะ มีหลายเรื่องที่แตกต่าง แต่จะขอโฟกัสเรื่องการใช้เงินนะคะสำหรับกระทู้นี้
คือคนทำงานออฟฟิศที่นี่เค้าจะไม่ค่อยใช้เงินเยอะกันค่ะ ห่ออาหารกลางวันมากินเอง และไม่จำเป็นต้องชวนกันกิน ต่างคนต่างกินเงียบๆค่ะ ใส่หูฟัง ดูหนังฟังเพลงกันไป เลิกงานก็ต่สงคนค่างกลับบ้าน ไม่มีชวนไปสังสรรค์เท่าไหร่นัก นานๆทีก็ถึงจะมีสักครั้งค่ะ แต่คนทำงานที่นี่เขาไม่ต้องพยายามเข้ากลุ่มอะไรมากมายเท่าสังคมไทย สมัครสมานสามัคคีกันแค่เรื่องงานค่ะ แต่ถ้านอกเวลางาน ไม่ไปร่วมก็ไม่ถือว่าจะสนิทกับคนอื่นน้อยลงแต่อย่างใด
ไม่มีชวนให้ซื้อของ ไม่วิจารณ์เสื้อ ผ้า กระเป๋า รองเท้า ทรงผม หนังหน้า ไขมันอะไรทั้งสิ้นค่ะ ถ้ามีการชวนทำอะไรที่เสียสตางค์ แค่พูดว่า ‘I cannot afford it’ ทุกอย่างก็จบค่ะ ซึ่งแตกต่างกับประสบการณ์ตอนอยู่ที่ไทยอย่างสิ้นเชิง จขกท ยอมรับเลยว่า เป็นคนคนนึงที่รู้สึกอายมากถ้าบอกกับคนไทยว่าไม่มีสตางค์ ซึ่งไม่มีความรู้สึกนี้เลยถ้าต้องพูดกับชาวอเมริกันค่ะ เพราะรู้สึกว่าคนอเมริกันเขาเข้าใจ และเห็นใจมากถ้าได้ยินคำนี้ แต่กับคนไทย ถ้าบอกว่าไม่มีสตางค์ เหมือนเขาจะรู้สึกไปในทางอื่นมากกว่าค่ะ
จขกท ไม่ได้ทำงานที่ไทยมาพักใหญ่ๆแล้ว ตอนนี้คนออฟฟิศยังใช้เงินมากๆกันอยู่ไหมคะ? วันนึงถ้ากลับไปทำงานที่ไทย ไม่สามารถไปเที่ยวกับเพื่อนๆได้ หรือกินแพงๆได้ จะมีปัญหาที่ไม่ราบรื่นไหมคะ?