ขอเริ่มเลยนะคะ (หากเราเล่าไม่รู้เรื่อง ต้องขอ อภัยด้วยนะค่ะ ทุกท่านที่เคารพ เราเพิ่งเคยเขียนค่ะ)
คือ พ่อกับแม่เราเลิกกันมา10กว่าปีแล้ว พ่อแม่มีลูก3คน เราคนเล็กสุด อายุปีนี้ ครบ30ปี คือพ่อแม่เราระหองระแหงกันมาตั้งแต่เรายังไม่เกิดเลยค่ะ(อาเล่าให้ฟัง) แต่เราก็ไม่ทราบว่ามีเราได้ยังไง เราก็ไม่อยากรู้ค่ะ(เรากลัวความจริงที่โหดร้าย เลยไม่อยากรู้อดีตอะไรมากมายของผู้ใหญ่)
.....เพราะเราเกิดมาตั้งแต่จำความได้... เราก็ไม่เคยเห็นพ่อแม่เรานอนเตียงเดียวกัน หรือห้องเดียวกัน (เราโตมาคิดว่า พ่อแม่ทุกคนในโลกก็นอนคนละห้องเหมือนกันทั้งโลก โตมาเลยรู้ว่าคิดผิด )
แต่เมื่อ...เราอายุ20ปี ช่วงนั่นเราอยู่มหาลัย นอนหอ สมัยนั้นเป็นเด็กเรียนดี เลยเอาแต่เรียน ที่บ้านก็บอกให้ตั้งใจเรียนไป เรื่องที่บ้านเดี๋ยวผู้ใหญ่เคลียเอง ที่บ้านก็มีปัญหาเรื่องมรดกกันนิดหน่อย (สมัยก่อนครอบครัวมีฐานะพอดีพอควรในระดับหนึ่ง) ตอนนั้น ปู่เสีย พ่อโดนภรรยาใหม่ของปู่ฮุบมรดกไปหมด เหลือเงินติดตัวเพียง....หมื่นกว่าบาท พ่อโดนไล่ออกจากบ้านที่เคยอยู่ ต้องไปอยู่บ้านเช่า
...มีพี่ชายคนโตตามไปอยู่กับพ่อ ส่วนแม่ก็เลิกกับพ่อ ต่างคนต่างแยกย้ายไปอยู่คนละบ้าน พี่สาวตามไปอยู่กับแม่ ส่วนเราอยู่หอ แต่เราก็กลับบ้านทุกอาทิตย์ ไปมาหาสู่พ่อแม่ไม่ขาด
.... จนวันนึง แม่มีคนใหม่....
ตอนนั้นเรารู้ก็ตกใจนะ ทำไมแม่ต้องรีบมีคนใหม่ เพราะตอนนั้นพ่อไม่เหลืออะไรเลย อยู่บ้านเช่าบ้านไม้เก่าๆข้างล่างเป็นคลองเน่าๆ แต่เราก็คิดว่า เค้าเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว เค้าคงคิดกันถี่ถ้วนแล้ว เราเลยปล่อยไป(((หลังจากนั้น2ปี สามีใหม่แม่ก็เสียชีวิต เพราะเป็นมะเร็ง))) แต่แม่ก็ยังอยู่บ้านใหม่ที่เคยอยู่กับสามีใหม่ต่อไป
..แต่หลังจากนั้นไม่นาน พ่อก็บอกให้เรา ดร้อปเรียน เพราะไม่มีเงินส่งแล้ว เราดร้อปเรียน และออกมาทำงาน เราหน้าตาพอไปวัดวาได้ เลยไปเป็นนักแสดงประกอบ พอมีตังไปวันๆ ทำเด็กเสริฟบ้าง อะไรบ้าง ตามมีตามเกิด
... ถัดจากนั้น มาประมาน4ปี ...
เราไม่ค่อยได้เจอแม่ เพราะผ่านมา4ปี เรามีงานมากขึ้น เงินยิ่งต้องใช้เยอะขึ้น แต่เราก็ไปหานานๆครั้ง 3-4เดือนครั้งนึง แต่เราก็รุ้ว่าพี่สาวอยู่กับแม่ตลอด
..และข่าวคราวที่น่าตื่นเต้นก็มาถึง พ่อเราเพิ่งรู้ตัวว่าปู่มีที่ดินที่เป็นชื่อพ่อให้ที่ ตจว. ประมาน10กว่าไร่ มีโรงงานมาขอซื้อที่ดินพ่อจำนวนนึง และพ่อมี เงินตอนนั้น ประมาน 10ล้าน และก็รู้อีกว่าปู่ก็มีที่ดินแถวย่านรัชดา หน้าสั้นๆแปลงนึงเป็นชื่อพ่อเรา พ่อเราเลยเอาเงินที่ขายที่ดินโรงงานมาสร้างตึกแถว5ชั้น แถวรัชดา สร้างเป็นอพาทเมนต์ และข้างล่างชั้น1 สร้างอยู่เอง
พ่อตามเรากลับมาอยู่กับพ่อ บอกว่าไม่ต้องทำงานแล้ว ไม่ต้องลำบากแล้ว ตามพี่สาวกลับมาอยุ่ พี่ชายซึ่งอยู่กับพ่ออยุ่แล้ว
... แต่!!! ...พ่อไม่ให้แม่มาอยู่ที่อพาทเมนต์เด็ดขาด เหตุผลของพ่อคือ แม่ทิ้งพ่อในยามลำบาก ไปมีคนอื่น พ่อบอกว่า แม่มีคนอื่นมาตั้งแต่เราอายุ19 ผู้ชายคนนั้นมาส่งแม่หน้าบ้าน แล้วหอมแก้มกัน คนข้างบ้านเห็นเลยมาบอกพ่อ แต่พ่อก็เงียบมาตลอดไม่บอกใคร พ่อสั่งเด็ดขาด ห้ามแม่เข้ามาอยู่เด็ดขาด
...เราก็อึ้งไปซักพัก แล้วเราก็เงียบ ..,
แต่พ่อไม่เคยห้าม ไม่ให้เจอแม่
ส่วนแม่ ก็มีเหตุให้ต้องกลับไปอยุ่บ้านคุณตา แถวพระราม3 เพราะคุณตาป่วยมาก ยายก็เสียแล้ว แม่เลยต้องกลับไปอยู่กับคุณตาถาวร (บ้านตามีน้าชายคนนึงอยุ่ แต่น้าไม่เอาใคร เป็นคนโลกส่วนตัวสูงมากไม่คุยชอบเก็บตัว)ส่วนบ้านกับสามีใหม่ก็ขายไป ได้เงินมา4-5แสนบาท (บ้านเก่าแล้วขายไม่ค่อยได้ราคา)
..แต่ช่วงแรกพ่อเอง ก็มีแบบไปหาแม่บ้าง 2เดือนครั้ง อะไรทำนองนี้ กลัวลูกๆจะเสียใจ ก็มีไปมาห่สู่แค่เยี่ยมเยียน จนปู่เสีย พ่อก็ไปหาน้อยลง จน... ตอนนี้ พ่อไม่ได้ไปหาแม่มา3ปีกว่าแล้ว เลิกแบบขาด ขาดสะบั้นเลย...
และใน2-3เดือนให้หลังมานี้แหละ!!!!’
แม่เราป่วย ป่วยหนักมาก (แต่ยังสามารถเดินเหินได้ แต่ตามองไม่ชัดแล้ว) แม่เราอายุ62ปี พ่ออายุ63ปี
แม่เรา เป็นโรคเห็นภาพซ้อน เป็นเกี่ยวกับหลอดเลือดดำและหลอดเลือดแดงมันรั่ว ทำให้เกิดภาพซ้อน ถ้าปล่อยไว้อีกนิด สมองจะเริ่มบวม ตอนนี้แม่มองเห็นข้างเดียว แต่ถ้าไม่รีบรักษาตาจะบอดข้างนึง แม่มีอาการเวียนหัวบ้างนิดๆหน่อย แต่สามารถใช้ชีวิตประจำวันได้
...ก่อนหน้าที่แม่จะป่วย เราเองเพิ่งถอยรถป้ายแดงมา ตอนอายุ30ปีนี้แหละ เราทำงานมาตั้งแต่พ่อบอกให้ ดร้อป เราเลี้ยงตัวเอง ไม่เคยขอเงินพ่อแม่เลย
..แม่ป่วย เราไม่เคยทิ้ง เราลางานพาแม่ไปหาหมอ เดินเอกสารให้แม่ ทำให้แม่ทุกอย่างเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาล ลางานทีนึง15วัน (ดีนะบริษัทเข้าใจ) ระหว่างที่เราเฝ้าแม่ แม่ก็ถามหาแต่พี่สาว เราเองก็ไม่กล้าบอกเลย ว่าพี่สาวเราบอกว่าติดงาน มาไม่ได้ แม่ผ่าตัดรอบแรก ไม่มีใครมาเยี่ยม !!!!มีแต่เราที่เฝ้าตลอด
เราพาแม่กลับบ้าน(บ้านคุณตา) และรอผ่าตัดรอบ2 อีก1เดือน แม่เรายังใช้ชีวิตปกติได้ เดินตลาดได้ ทำกับข้าวได้ แม่เราไม่ได้นอนจมเตียงหรืออะไร เราบอกแม่ว่า เราขอทำงานเต็มๆนะเดือนนึง เพราะต้องหาตังผ่อนรถ สิ้นเดือนหน้าจะได้ลางานเฝ้าแม่ได้ทั้งเดือน แม่ก็โอเค
...แต่... แม่ไม่ได้ทำอย่างที่สัญญากันไว้!!
แม่ ทักไลน์มา บอกอยากไปดูหนัง อยากไปเที่ยว อยากไปตลาด เราบอกว่าโอเค งั้นรอวันหยุดเรานะ อีก5-6วัน เราลางานได้เด่วไปกัน
ความจริง เราก็ไม่ว่างหรอก เราโทรไปหาพี่สาว ว่าช่วยเราดูแม่หน่อยได้มั้ย คือเดี๋ยวตอนเฝ้าที่โรงพยาบาล เราเฝ้าเอง แต่คำตอบคือ ... ไม่ว่าง ทำงานอยุ่ ต้องเลี้ยงลูก
ตอนแม่ถามหาพี่สาวที่โรงพยาบาล เราก็โทรบอกพี่สาว พี่สาวก็บอกไม่ว่าง ทำงานอยู่
คือความจริงเราอยากให้พี่สาวเรามาช่วยดูแลแม่บ้าง เพราะ เรื่องที่โรงพยาบาลเราดูแลเอง เราเฝ้าเอง แต่เวลาแม่อยุ่บ้าน เราอยากให้พี่สาวมาดูบ้าง(พี่สาวอยู่พระราม2แม่อยุ่พระราม3 ...ซึ่งใกล้กันมาก!!!!!
แต่พี่สาวก็ไม่เคยว่างเลย
แม่เรา พอเราทำงานติดกันเกิน5วัน ก็จะบอกว่า ให้พาไปโน้นหน่อย ถ้าไม่ไป แม่จะไปตามทางของแม่เอง!!
...เราเองเลย ต้องลางาน ณ วันนั้น เพื่อพาแม่ไป
บางครั้งแม่ก็ส่งไลน์มา พูดแนวว่าถ้าเราไม่ไป เค้าจะไปตามทางของเค้าเอง!!!!
เราเครียดมากๆๆๆๆๆ
เราแทบไม่มีเงินผ่อนรถ เราแทบไม่มีเงินใช้ เพราะโดนหักตังไปเยอะมากๆ เหลือเก็บแต่ละเดือน แทบจะน้อยมาก เราแค่อยากให้พี่สาวมาช่วยเราบ้าง แต่แม่ก็บอกว่าไม่ต้องไปรบกวนพี่สาว ให้มันทำงานไป
แล้วพอเราไม่ว่าง ... แม่ก็ชอบขู่ว่าจะไปตามทาง บางทีเราไปไม่ได้หรือผิดนัด เราโทรไปแม่ก็ ไม่ค่อยอยากคุย ตัดสายบ้างอะไรบ้าง
คือแบบทุกวันนี้เราเครียดมาก เราร้องไห้ทุกคืน เราทำผิดอะไร เราทำอะไรไม่ดีหรอ เราลางานเดือนละ15วันเพื่อไปเฝ้าเค้า และดูแลเค้าตอนกลับมาอยุ่บ้าน เราไม่ได้รับความช่วยเหลือจากพี่ๆเราเลย ทั้งๆที่เป็นพี่น้องกันแท้ๆ เราต้องสแตนบายรอแม่ จนเจ้านายเราเริ่มบ่นแล้ว แต่เราคิดว่า
เอาวะ!!!!.... งานเราหาใหม่ได้ แต่เราหาแม่ใหม่ไม่ได้ เรารับจ้อบตอนกลางคืนบ้าง เพื่อหาตังจ่ายค่าใช้จ่ายแต่ละวัน และต้องคอยดูแลแม่ เพราะหมอบอกแม่ห้ามเครียด เส้นเลือดจะบวมจะแตกได้
...เราโทรไปขอความช่วยเหลือพี่สาว เราก็ไม่เคยได้เลย
เราร้องไห้จนหอบ บางครั้งเรานั่งพูดคนเดียว เหมือนคนบ้า เราอยากพบหมอจิตเวชมากๆ เราคิดว่าบางครั้งเราเป็นโรคซึมเศร้า เรารักแม่มาก เราควรทำไงดี เราเหนื่อยมากๆๆๆๆๆ เราสับสน
ตอนนี้มันเกินคำว่าเหนื่อยมามากแล้ว ปัญหาอะไร ก็ไม่ยิ่งใหญ่เท่าปัญหาครอบครัวจริงๆ เราทำเพื่อแม่ได้ทุกอย่าง แต่เราทำไมเราเหนื่อย เราอยากร้องไห้
***ป.ล. ถ้าเราบอกพ่อว่าเราเหนื่อย พ่อก็จะไปว่าแม่ ว่าทำให้ลูกลำบาก เอาแต่ใจเกินไป เรากลัวแม่เครียด เราเลยไม่บอกพ่อว่าเราเหนื่อย
*****ข้างบ้านแม่จะมี เพื่อนบ้าน2คนที่สนิท แม่ชอบไปนั่งคุยด้วย แต่แม่บอกคุยจนไม่รุ้จะคุยอะไรแล้ว
**** พี่ชายหายไปไหน? คือพี่ชายโกรธแม่ตั้งแต่ที่แม่ทิ้งพ่อยามลำบาก พี่ชายเราตัดแม่ตัดลูก กับแม่เราไปแล้ว
***** พี่ชายเคยเล่าว่าลูก3คน แม่รักพี่สาวสุด
ขอบคุณทุกคนที่อ่านจบ เราเพิ่งเขียนครั้งแรก ผิดถูกขออภัยด้วยนะคะ🙏
เราควรทำยังไงกับแม่ดี หรือเราควรทำอะไรต่อไปดี เราอยากพบหมอจิตเวชมากๆ
คือ พ่อกับแม่เราเลิกกันมา10กว่าปีแล้ว พ่อแม่มีลูก3คน เราคนเล็กสุด อายุปีนี้ ครบ30ปี คือพ่อแม่เราระหองระแหงกันมาตั้งแต่เรายังไม่เกิดเลยค่ะ(อาเล่าให้ฟัง) แต่เราก็ไม่ทราบว่ามีเราได้ยังไง เราก็ไม่อยากรู้ค่ะ(เรากลัวความจริงที่โหดร้าย เลยไม่อยากรู้อดีตอะไรมากมายของผู้ใหญ่)
.....เพราะเราเกิดมาตั้งแต่จำความได้... เราก็ไม่เคยเห็นพ่อแม่เรานอนเตียงเดียวกัน หรือห้องเดียวกัน (เราโตมาคิดว่า พ่อแม่ทุกคนในโลกก็นอนคนละห้องเหมือนกันทั้งโลก โตมาเลยรู้ว่าคิดผิด )
แต่เมื่อ...เราอายุ20ปี ช่วงนั่นเราอยู่มหาลัย นอนหอ สมัยนั้นเป็นเด็กเรียนดี เลยเอาแต่เรียน ที่บ้านก็บอกให้ตั้งใจเรียนไป เรื่องที่บ้านเดี๋ยวผู้ใหญ่เคลียเอง ที่บ้านก็มีปัญหาเรื่องมรดกกันนิดหน่อย (สมัยก่อนครอบครัวมีฐานะพอดีพอควรในระดับหนึ่ง) ตอนนั้น ปู่เสีย พ่อโดนภรรยาใหม่ของปู่ฮุบมรดกไปหมด เหลือเงินติดตัวเพียง....หมื่นกว่าบาท พ่อโดนไล่ออกจากบ้านที่เคยอยู่ ต้องไปอยู่บ้านเช่า
...มีพี่ชายคนโตตามไปอยู่กับพ่อ ส่วนแม่ก็เลิกกับพ่อ ต่างคนต่างแยกย้ายไปอยู่คนละบ้าน พี่สาวตามไปอยู่กับแม่ ส่วนเราอยู่หอ แต่เราก็กลับบ้านทุกอาทิตย์ ไปมาหาสู่พ่อแม่ไม่ขาด
.... จนวันนึง แม่มีคนใหม่....
ตอนนั้นเรารู้ก็ตกใจนะ ทำไมแม่ต้องรีบมีคนใหม่ เพราะตอนนั้นพ่อไม่เหลืออะไรเลย อยู่บ้านเช่าบ้านไม้เก่าๆข้างล่างเป็นคลองเน่าๆ แต่เราก็คิดว่า เค้าเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว เค้าคงคิดกันถี่ถ้วนแล้ว เราเลยปล่อยไป(((หลังจากนั้น2ปี สามีใหม่แม่ก็เสียชีวิต เพราะเป็นมะเร็ง))) แต่แม่ก็ยังอยู่บ้านใหม่ที่เคยอยู่กับสามีใหม่ต่อไป
..แต่หลังจากนั้นไม่นาน พ่อก็บอกให้เรา ดร้อปเรียน เพราะไม่มีเงินส่งแล้ว เราดร้อปเรียน และออกมาทำงาน เราหน้าตาพอไปวัดวาได้ เลยไปเป็นนักแสดงประกอบ พอมีตังไปวันๆ ทำเด็กเสริฟบ้าง อะไรบ้าง ตามมีตามเกิด
... ถัดจากนั้น มาประมาน4ปี ...
เราไม่ค่อยได้เจอแม่ เพราะผ่านมา4ปี เรามีงานมากขึ้น เงินยิ่งต้องใช้เยอะขึ้น แต่เราก็ไปหานานๆครั้ง 3-4เดือนครั้งนึง แต่เราก็รุ้ว่าพี่สาวอยู่กับแม่ตลอด
..และข่าวคราวที่น่าตื่นเต้นก็มาถึง พ่อเราเพิ่งรู้ตัวว่าปู่มีที่ดินที่เป็นชื่อพ่อให้ที่ ตจว. ประมาน10กว่าไร่ มีโรงงานมาขอซื้อที่ดินพ่อจำนวนนึง และพ่อมี เงินตอนนั้น ประมาน 10ล้าน และก็รู้อีกว่าปู่ก็มีที่ดินแถวย่านรัชดา หน้าสั้นๆแปลงนึงเป็นชื่อพ่อเรา พ่อเราเลยเอาเงินที่ขายที่ดินโรงงานมาสร้างตึกแถว5ชั้น แถวรัชดา สร้างเป็นอพาทเมนต์ และข้างล่างชั้น1 สร้างอยู่เอง
พ่อตามเรากลับมาอยู่กับพ่อ บอกว่าไม่ต้องทำงานแล้ว ไม่ต้องลำบากแล้ว ตามพี่สาวกลับมาอยุ่ พี่ชายซึ่งอยู่กับพ่ออยุ่แล้ว
... แต่!!! ...พ่อไม่ให้แม่มาอยู่ที่อพาทเมนต์เด็ดขาด เหตุผลของพ่อคือ แม่ทิ้งพ่อในยามลำบาก ไปมีคนอื่น พ่อบอกว่า แม่มีคนอื่นมาตั้งแต่เราอายุ19 ผู้ชายคนนั้นมาส่งแม่หน้าบ้าน แล้วหอมแก้มกัน คนข้างบ้านเห็นเลยมาบอกพ่อ แต่พ่อก็เงียบมาตลอดไม่บอกใคร พ่อสั่งเด็ดขาด ห้ามแม่เข้ามาอยู่เด็ดขาด
...เราก็อึ้งไปซักพัก แล้วเราก็เงียบ ..,
แต่พ่อไม่เคยห้าม ไม่ให้เจอแม่
ส่วนแม่ ก็มีเหตุให้ต้องกลับไปอยุ่บ้านคุณตา แถวพระราม3 เพราะคุณตาป่วยมาก ยายก็เสียแล้ว แม่เลยต้องกลับไปอยู่กับคุณตาถาวร (บ้านตามีน้าชายคนนึงอยุ่ แต่น้าไม่เอาใคร เป็นคนโลกส่วนตัวสูงมากไม่คุยชอบเก็บตัว)ส่วนบ้านกับสามีใหม่ก็ขายไป ได้เงินมา4-5แสนบาท (บ้านเก่าแล้วขายไม่ค่อยได้ราคา)
..แต่ช่วงแรกพ่อเอง ก็มีแบบไปหาแม่บ้าง 2เดือนครั้ง อะไรทำนองนี้ กลัวลูกๆจะเสียใจ ก็มีไปมาห่สู่แค่เยี่ยมเยียน จนปู่เสีย พ่อก็ไปหาน้อยลง จน... ตอนนี้ พ่อไม่ได้ไปหาแม่มา3ปีกว่าแล้ว เลิกแบบขาด ขาดสะบั้นเลย...
และใน2-3เดือนให้หลังมานี้แหละ!!!!’
แม่เราป่วย ป่วยหนักมาก (แต่ยังสามารถเดินเหินได้ แต่ตามองไม่ชัดแล้ว) แม่เราอายุ62ปี พ่ออายุ63ปี
แม่เรา เป็นโรคเห็นภาพซ้อน เป็นเกี่ยวกับหลอดเลือดดำและหลอดเลือดแดงมันรั่ว ทำให้เกิดภาพซ้อน ถ้าปล่อยไว้อีกนิด สมองจะเริ่มบวม ตอนนี้แม่มองเห็นข้างเดียว แต่ถ้าไม่รีบรักษาตาจะบอดข้างนึง แม่มีอาการเวียนหัวบ้างนิดๆหน่อย แต่สามารถใช้ชีวิตประจำวันได้
...ก่อนหน้าที่แม่จะป่วย เราเองเพิ่งถอยรถป้ายแดงมา ตอนอายุ30ปีนี้แหละ เราทำงานมาตั้งแต่พ่อบอกให้ ดร้อป เราเลี้ยงตัวเอง ไม่เคยขอเงินพ่อแม่เลย
..แม่ป่วย เราไม่เคยทิ้ง เราลางานพาแม่ไปหาหมอ เดินเอกสารให้แม่ ทำให้แม่ทุกอย่างเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาล ลางานทีนึง15วัน (ดีนะบริษัทเข้าใจ) ระหว่างที่เราเฝ้าแม่ แม่ก็ถามหาแต่พี่สาว เราเองก็ไม่กล้าบอกเลย ว่าพี่สาวเราบอกว่าติดงาน มาไม่ได้ แม่ผ่าตัดรอบแรก ไม่มีใครมาเยี่ยม !!!!มีแต่เราที่เฝ้าตลอด
เราพาแม่กลับบ้าน(บ้านคุณตา) และรอผ่าตัดรอบ2 อีก1เดือน แม่เรายังใช้ชีวิตปกติได้ เดินตลาดได้ ทำกับข้าวได้ แม่เราไม่ได้นอนจมเตียงหรืออะไร เราบอกแม่ว่า เราขอทำงานเต็มๆนะเดือนนึง เพราะต้องหาตังผ่อนรถ สิ้นเดือนหน้าจะได้ลางานเฝ้าแม่ได้ทั้งเดือน แม่ก็โอเค
...แต่... แม่ไม่ได้ทำอย่างที่สัญญากันไว้!!
แม่ ทักไลน์มา บอกอยากไปดูหนัง อยากไปเที่ยว อยากไปตลาด เราบอกว่าโอเค งั้นรอวันหยุดเรานะ อีก5-6วัน เราลางานได้เด่วไปกัน
ความจริง เราก็ไม่ว่างหรอก เราโทรไปหาพี่สาว ว่าช่วยเราดูแม่หน่อยได้มั้ย คือเดี๋ยวตอนเฝ้าที่โรงพยาบาล เราเฝ้าเอง แต่คำตอบคือ ... ไม่ว่าง ทำงานอยุ่ ต้องเลี้ยงลูก
ตอนแม่ถามหาพี่สาวที่โรงพยาบาล เราก็โทรบอกพี่สาว พี่สาวก็บอกไม่ว่าง ทำงานอยู่
คือความจริงเราอยากให้พี่สาวเรามาช่วยดูแลแม่บ้าง เพราะ เรื่องที่โรงพยาบาลเราดูแลเอง เราเฝ้าเอง แต่เวลาแม่อยุ่บ้าน เราอยากให้พี่สาวมาดูบ้าง(พี่สาวอยู่พระราม2แม่อยุ่พระราม3 ...ซึ่งใกล้กันมาก!!!!!
แต่พี่สาวก็ไม่เคยว่างเลย
แม่เรา พอเราทำงานติดกันเกิน5วัน ก็จะบอกว่า ให้พาไปโน้นหน่อย ถ้าไม่ไป แม่จะไปตามทางของแม่เอง!!
...เราเองเลย ต้องลางาน ณ วันนั้น เพื่อพาแม่ไป
บางครั้งแม่ก็ส่งไลน์มา พูดแนวว่าถ้าเราไม่ไป เค้าจะไปตามทางของเค้าเอง!!!!
เราเครียดมากๆๆๆๆๆ
เราแทบไม่มีเงินผ่อนรถ เราแทบไม่มีเงินใช้ เพราะโดนหักตังไปเยอะมากๆ เหลือเก็บแต่ละเดือน แทบจะน้อยมาก เราแค่อยากให้พี่สาวมาช่วยเราบ้าง แต่แม่ก็บอกว่าไม่ต้องไปรบกวนพี่สาว ให้มันทำงานไป
แล้วพอเราไม่ว่าง ... แม่ก็ชอบขู่ว่าจะไปตามทาง บางทีเราไปไม่ได้หรือผิดนัด เราโทรไปแม่ก็ ไม่ค่อยอยากคุย ตัดสายบ้างอะไรบ้าง
คือแบบทุกวันนี้เราเครียดมาก เราร้องไห้ทุกคืน เราทำผิดอะไร เราทำอะไรไม่ดีหรอ เราลางานเดือนละ15วันเพื่อไปเฝ้าเค้า และดูแลเค้าตอนกลับมาอยุ่บ้าน เราไม่ได้รับความช่วยเหลือจากพี่ๆเราเลย ทั้งๆที่เป็นพี่น้องกันแท้ๆ เราต้องสแตนบายรอแม่ จนเจ้านายเราเริ่มบ่นแล้ว แต่เราคิดว่า
เอาวะ!!!!.... งานเราหาใหม่ได้ แต่เราหาแม่ใหม่ไม่ได้ เรารับจ้อบตอนกลางคืนบ้าง เพื่อหาตังจ่ายค่าใช้จ่ายแต่ละวัน และต้องคอยดูแลแม่ เพราะหมอบอกแม่ห้ามเครียด เส้นเลือดจะบวมจะแตกได้
...เราโทรไปขอความช่วยเหลือพี่สาว เราก็ไม่เคยได้เลย
เราร้องไห้จนหอบ บางครั้งเรานั่งพูดคนเดียว เหมือนคนบ้า เราอยากพบหมอจิตเวชมากๆ เราคิดว่าบางครั้งเราเป็นโรคซึมเศร้า เรารักแม่มาก เราควรทำไงดี เราเหนื่อยมากๆๆๆๆๆ เราสับสน
ตอนนี้มันเกินคำว่าเหนื่อยมามากแล้ว ปัญหาอะไร ก็ไม่ยิ่งใหญ่เท่าปัญหาครอบครัวจริงๆ เราทำเพื่อแม่ได้ทุกอย่าง แต่เราทำไมเราเหนื่อย เราอยากร้องไห้
***ป.ล. ถ้าเราบอกพ่อว่าเราเหนื่อย พ่อก็จะไปว่าแม่ ว่าทำให้ลูกลำบาก เอาแต่ใจเกินไป เรากลัวแม่เครียด เราเลยไม่บอกพ่อว่าเราเหนื่อย
*****ข้างบ้านแม่จะมี เพื่อนบ้าน2คนที่สนิท แม่ชอบไปนั่งคุยด้วย แต่แม่บอกคุยจนไม่รุ้จะคุยอะไรแล้ว
**** พี่ชายหายไปไหน? คือพี่ชายโกรธแม่ตั้งแต่ที่แม่ทิ้งพ่อยามลำบาก พี่ชายเราตัดแม่ตัดลูก กับแม่เราไปแล้ว
***** พี่ชายเคยเล่าว่าลูก3คน แม่รักพี่สาวสุด
ขอบคุณทุกคนที่อ่านจบ เราเพิ่งเขียนครั้งแรก ผิดถูกขออภัยด้วยนะคะ🙏