เรามีพี่น้องสี่คนค่ะ นี่เป็นลูกคนเล็ก
ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยได้ยินเเม่พูดด้วยน้ำเสียงดีๆ หรือว่าคำพูดดีๆ ใส่เลย
เรื่องบ่นเราไม่อะไรอยู่แล้วค่ะมันชินไปแล้ว แต่เรื่องด่าเรื่องตวาดอันนี้เราไม่ชินจริงๆ ค่ะ เขาจะด่าเราด้วยคำหยาบคายตลอด หยาบขั้นสุดอ่ะค่ะแบบที่ได้ยินเเล้วเรายังอายข้างบ้านเลย
แต่เรื่องนี้เป็นเฉพาะกับเราและพี่สาวคนกลางค่ะ ส่วนพี่ชายคนโตกับพี่สาวคนรองแค่แม่เห็นหน้าแม่ก็หายเหนื่อยแล้ว เวลาที่แม่พูดกับพี่อีกสองคนคือใช้คำดีมาก ยิ้มแย้มตลอด แต่กับเราคือหน้าบึ้งใส่และบางทีก็ด่าแบบไม่มีเหตุผลแค่เห็นหน้าตื่นมาก็หาเรื่องด่าแล้ว
คือเราโดนด่ามาตั้งแต่ชั้นอนุบาลอ่ะค่ะมันจำฝังใจจริงๆ โดนตีทุกวันไม่รู้เรื่องอะไร บางเทอมได้เกรด 3.98 ยังโดนตีเลยค่ะเพราะไม่ได้เกรดสี่แบบเพื่อน
มีครั้งนึงที่เราทะเลาะกับเขาแล้วพูดว่าไม่น่าคลอดเราออกมาเลย ตอนนั้นโกรธแม่มากๆ จนทำร้ายตัวเอง (ทุบตี ขีดข่วนตัวเอง)
ตอนนี้กลายเป็นคนที่ดูเก็บกดไปแล้วค่ะ ไม่ค่อยคุยกับคนในบ้าน เบื่อหน่ายชีวิตบางทีก็คิดอยากจะหนีออกจากบ้าน
เราเคยคิดว่าเขาอาจจะเหนื่อยกับการทำงานบ้านเลยขอให้เขาลองพักผ่อนดู ผลก็คือเขาอารมณ์ดีสักพักนึงแค่ไม่กี่ชั่วโมง หลังจากนั้นก็เป็นใหม่ เราพยายามจะช่วยเเบ่งเบางานในบ้านลงบ้างเขาจะได้ไม่ต้องมานั่งอารมณ์เสียอีก ก็กลายเป็นว่าเราไปยุ่งนู่นนี่กับของๆ เขาและเขาก็ด่าอีกรอบ
บางทีเราเป็นเเข่งงานวิชาการพอไม่ได้ที่ 1 หรืออะไรก็แล้วแต่เขาจะหาเรื่องมาเปรียบเทียบทันที แล้วก็ประโยคที่ได้ยินบ่อยคือ "ทำได้แค่นี้หรอ"
เราควรทำยังไงดีคะ?
ทำไมแม่ต้องพูดคำหยาบกับเรา
ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยได้ยินเเม่พูดด้วยน้ำเสียงดีๆ หรือว่าคำพูดดีๆ ใส่เลย
เรื่องบ่นเราไม่อะไรอยู่แล้วค่ะมันชินไปแล้ว แต่เรื่องด่าเรื่องตวาดอันนี้เราไม่ชินจริงๆ ค่ะ เขาจะด่าเราด้วยคำหยาบคายตลอด หยาบขั้นสุดอ่ะค่ะแบบที่ได้ยินเเล้วเรายังอายข้างบ้านเลย
แต่เรื่องนี้เป็นเฉพาะกับเราและพี่สาวคนกลางค่ะ ส่วนพี่ชายคนโตกับพี่สาวคนรองแค่แม่เห็นหน้าแม่ก็หายเหนื่อยแล้ว เวลาที่แม่พูดกับพี่อีกสองคนคือใช้คำดีมาก ยิ้มแย้มตลอด แต่กับเราคือหน้าบึ้งใส่และบางทีก็ด่าแบบไม่มีเหตุผลแค่เห็นหน้าตื่นมาก็หาเรื่องด่าแล้ว
คือเราโดนด่ามาตั้งแต่ชั้นอนุบาลอ่ะค่ะมันจำฝังใจจริงๆ โดนตีทุกวันไม่รู้เรื่องอะไร บางเทอมได้เกรด 3.98 ยังโดนตีเลยค่ะเพราะไม่ได้เกรดสี่แบบเพื่อน
มีครั้งนึงที่เราทะเลาะกับเขาแล้วพูดว่าไม่น่าคลอดเราออกมาเลย ตอนนั้นโกรธแม่มากๆ จนทำร้ายตัวเอง (ทุบตี ขีดข่วนตัวเอง)
ตอนนี้กลายเป็นคนที่ดูเก็บกดไปแล้วค่ะ ไม่ค่อยคุยกับคนในบ้าน เบื่อหน่ายชีวิตบางทีก็คิดอยากจะหนีออกจากบ้าน
เราเคยคิดว่าเขาอาจจะเหนื่อยกับการทำงานบ้านเลยขอให้เขาลองพักผ่อนดู ผลก็คือเขาอารมณ์ดีสักพักนึงแค่ไม่กี่ชั่วโมง หลังจากนั้นก็เป็นใหม่ เราพยายามจะช่วยเเบ่งเบางานในบ้านลงบ้างเขาจะได้ไม่ต้องมานั่งอารมณ์เสียอีก ก็กลายเป็นว่าเราไปยุ่งนู่นนี่กับของๆ เขาและเขาก็ด่าอีกรอบ
บางทีเราเป็นเเข่งงานวิชาการพอไม่ได้ที่ 1 หรืออะไรก็แล้วแต่เขาจะหาเรื่องมาเปรียบเทียบทันที แล้วก็ประโยคที่ได้ยินบ่อยคือ "ทำได้แค่นี้หรอ"
เราควรทำยังไงดีคะ?