แม่หยาบคายเกินกว่าที่เราจะรับไหว มีน้องมักเข้าใจค่ะ

สวัสดีค่ะ>< นี่เป็นกระทู้แรกของเรานะคะ ผิดพลาดยังไงขอโทษด้วยนะคะ คือว่าครอบครัวเรามี 4 คนค่ะ มีพ่อ แม่  เรา น้องชาย คือเราเป็นคนที่หัวไม่ค่อยจะทันคนอื่นเขาค่ะ คือโง่เลยแหละ คือเราอยู่ม.ต้นนะคะ เกรดเฉลี่ยเราก็ไม่ค่อยได้ดีเท่าไหร่ เราเป็นไร้สาระ บ้าๆบอๆ แต่เราก็มีเหตุผลในเรื่องที่ต้องจริงจัง คือเรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่ที่เราอยู่มาก.ต้นใหม่ๆค่ะ เราเป็นคนติดนิยาย ชอบอ่านนิยายเป็นชีวิตจิตใจ เพราะบ้านเราก็ไม่มีพวกเพื่อนๆอายุเท่ากัน มีแต่พวกน้อง แล้วก็ไปวัยรุ่นเลย เราก็ต้องอยู่ของเราคนเดียวค่ะ อ่านการ์ตูนบ้าง นิยายบ้าง เล่นเกมส์บ้าง  คือเราเป็นเด็กที่ไม่เข้าค่ายกับคนแถวบ้านค่ะ เด็กแถวบ้านเราจะเป็นเด็กแว๊นบ้าง เด็กเที่ยวบ้าง เราก็อยู่แบบนั้นมาเกือบ 5 ปีแล้วค่ะ นั่นคือสาเหตุที่เราต้องอยู่กับมือถือ และหนังสือนิยาย พ่อกับแม่ก็มักจะเรียกให้เราไปทำงาน เวลาทำก็ทำกันอยู่แค่ 2-3 คนค่ะ น้องเราก็เอาแต่เล่นเกมส์ อ่านการ์ตูน เขียนนู่นเขียนนี่ค่ะ เวลาเราทำงานเรามักจะขอให้น้องมาช่วยเราหน่อย งานจะได้เสร็จเร็วๆ แต่น้องก็จะไม่ทำ และเกี่ยงตลอด เราก็ต้องทำคนเดียวค่ะ แต่พ่อแม่อยู่กลับทำตัวดีช่วยงานเราตลอด โดยเฉพาะอยู่กับพ่อค่ะ น้องจะกลัวพ่อมาก ถึงขั้นที่หูฝาดว่าพ่อเรียกตลอดเวลา5555 แต่อยู่กับแม่ก็ไม่ถึงขนาดนั้นแม่มักจะให้น้องพักผ่อนอยู่เฉยๆ แต่เรากลับต้องมาจัดของ ซักผ้า กวาดบ้านถูบ้านตามลำพัง ไอน้องก็เล่นเกมส์ต่อไปค่ะ จนตอนนี้ น้องเองก็โตแล้วแต่ยังคงทำนิสัยเหมือนเดิม แม่ก็มักจะด่าทอต่อว่าเรา นานาๆ โดยที่เมื่อก่อนถ้าเราผิดเราจะยอมรับ แต่ถ้าไม่ผิด เราก็ไม่ยอมค่ะ อธิบายให้ฟังก็เหมือนสุมไฟเพิ่มไปเปล่าๆ จนเดี๋ยวนี้เราโดนแม่ด่า แม่ตีทุกวัน คำที่แม่มักใช้กับเราก็..ทำไมควา_ขนาดนี้วะ,ปัญญาอ่อนนะอีนี่ , นี่เหี้_ไม่จบไม่สิ้น ,เลว,ชั่ว, จนเราก็เริ่มเงียบเริ่มไม่เถียงเราร้องไห้ต่อหน้าแม่
เขาก็จะซ้ำเติมเราทุกครั้ง ตอนนี้เราไม่ร้องไห้ต่อหน้าแม่ทุกครั้งที่เราโดนด่าเรามักจะเก็บกลั้นเอาไว้ เรามักจะพูดถึงยาย น้า พี่ คนที่เรารักตลอด หายใจเข้าลึกไปแล้วเงียบ แม่ก็จะด่าอีก เคยรู้สึกผิดบ้างมั้ยวะ,ละอายอ่ะทำเป็นมั้ย เป็นต้นค่ะ แต่ทุกครั้งหลังจากโดนแม่ด่า เราก็จะวิ่งเข้าไปในสวน ในไร่ เดินเข้าห้องบ้างเราจะไปร้องไห้คนเดียวโดยไม่บอกใคร พ่อก็มักเห็นเราวิ่งไปร้องไห้ พ่อก็จะพูดกับเราเสมอ "ร้องทำไม ทนๆไปหน่อย เดี๋ยวเขาก็ลืมเอง" เราทนไม่ไหวหรอกค่ะเราพยักหน้าแล้ววิ่งหนี เราก็จะไปนั่งอยู่ตรงนั้นจนกว่าเราจะดีขึ้น เราจะมีสุนัขที่เลี้ยงไว้มัรก็จะวิ่งตามเรามา เราก็พูดกับมันนะ เราไม่มีที่พึ่งอื่นเราก็ต้องคุยกับเจ้าตูบนี่แหละค่ะ แต่เวลานอนเรานอนร้องไห้แทบทุกคืนไม่เราก็ต้องคุยกับหมอนข้าง ตื่นมามันจะดีขึ้นมาก ถ้าไม่โดนเขาด่าอีกTT นับวันคำด่ามันก็เพิ่มขึ้นค่ะ ทุกวันนี้เค้าก้พูดทำนองว่า" โง่อย่างนี้กูจะส่งน้องแค่คนเดียวพอ อยากเรียนก็ให้พ่อส่งไปเถอะ กูเป็นห่วงน้องมันให้เรียนเสียตังไปเปล่าๆ !! " คำพูดนั้นมันทำให้เราทำอะไรไม่ถูก อยู่สักพักนึง มันทำให้เราเกลียดน้องเรามากขึ้น เราพยายามหาหนังสือเรียน ความรู้รอบตัว วิธีเรียนเก่ง ติวสอบ แต่ไม่มีใครให้กำลังใจเรา เราไม่อยากคุยกับน้อง ที่พึ่งที่นี่ก็มีพ่อ แต่พ่อต้องไปทำงาน เราอยากโทรหาน้ากับยายแต่แม่เราสั่งห้าม เราก็อยู่แบบนี้ต่อกน้าคนอื่นแม่ก็ชอบแสดงออกว่ารักน้องมากกว่าอยู่แล้ว ไม่ว่าจะไปไหน เราก็ต้องอยู่ของเราคนเดียวทำอะไรคนเดียว แม่ก็ไม่ให้ไปไหนกับเพื่อน ตายเฉาอยุ่บ้านนี่แหละค่ะTT