ขอบคุณภาพสวยๆจากอินเตอร์เนต

   สายฝนพรำ นำกลิ่น มวลไม้ป่า
   หมู่ผกา พาชื่น ตื่นจากหลับ
   น้ำฝนเกาะ กิ่งไม้ แล้วเลือนลับ
   แดดระยับ จับเม็ดฝน จนหายไป

   อีกเพลา พาขึ้นเขา แลไกลใกล้
   เขียวสวยใช่ คือภูสูง งามไฉน
   ภูเคี้ยวคด เฝ้ามองผ่าน จนเลือนไป
   จิตใจอ่อน ให้ผ่อนชื่น ระรื่นกาย

   ยามขับผ่าน บ้านคน ตามชนบท
   ทางเคี้ยวคด มองผ่าน จนเลือนหาย
   หมู่วิหคบิน เป็นฝูง ผ่านพร่างพราย
   เงียบกอดก่าย กายใจ หายอ่อนเพลีย