แม่ทวงค่าเรียน

แม่ของเราเป็นแม่บุญธรรม เป็นครอบครัวคนจีน เขาก็ไปรับเรามาเลี้ยง แม่เคยเล่าให้ฟังถึงตอนเวลาไปทำเรื่องขอเด็กมาเป็นบุตรบุญธรรมที่ศาล มันทำให้เรารู้สึกว่าแม่พยายามอยากจะเลี้ยงเรามากๆ แต่การกระทำของแม่สวนทางกับความคิดเราจริงๆ เพราะตอนเด็กๆแม่ชอบเอาช้อนสแตนเลส ตีหัวจนเลือดออกหัวแตกบ่อยๆเพราะกินข้าวช้า ไปเรียนอนุบาลตื่นสายก็จับเราถกกระโปรงตลอดทางไปโรงเรียน ตาบวมก่อนเรียนทุกวัน ตอนนั้นถึงจะเด็กแต่เรารู้สึกได้ถึงความอับอาย ไม่มารอแม่หน้าโรงเรียนก็เดินมาตามที่สนามเด็กเล่นเอาแป๊ปซี่ราดหัวต่อหน้าเพื่อนทุกเย็น เพราะเราไม่มีเพื่อนเวลาอยู่บ้าน พอมีเพื่อนเราเลยเล่นนาน จนมาเรียนประถมเพื่อนก็ยังจำได้ เพราะเพื่อนถามว่าแม่ยังทำเหมือนเดิมอยู่หรือป่าว ขนาดอยู่ประถมกันนะนั่น .. พอโตขึ้นอยู่มัธยม เราเริ่มเข้าใจหลายๆอย่างจากการที่แม่ทำแบบนั้น เราเลยหนีออกจากบ้านเพราะรู้สึกบ้านไม่น่าอยู่ เราไม่อยากอยู่ เพื่อนก็บอกตลอดว่าไม่ไหวก็ออกมาพักข้างนอกก่อน ก็ไปนอนกับเพื่อนสนิทอาทิตย์เดียว กลับมาก็ฟาดชุดใหญ่ห้อเลือดทั้งตัว เราตัวโตกว่าแต่ก็ไม่โต้ตอบเพราะเข้าใจแม่ว่ากลัวลูกจะหนีไปตลอดมั้งนะ  พอตอนนี้อยู่มหาลัยแล้ว แม่ไม่กล้าตีแล้ว  มันก็มีสาเหตุอีกเพราะตอนนี้ก็ใกล้จะจบแล้ว แม่พูดทวงแต่ค่าเทอม บอกว่าเดี๋ยวค่าเทอมก็จะมาแล้ว กูต้องไปจ่ายให้เมิงเนี่ย เรากับแม่ขายของที่ตลาดกลางคืน ซึ่งเราก็ต้องแบ่งเวลาพอสมควร เพราะเรียนด้วย แถมเวลาเราช่วยงานทำช้าจัดของผิดซึ่งเวลากลางคืนก็จะเบลอๆอยู่แล้ว ก็ด่าเราว่าอิฎอก อิโง่ ทำไมควายจัง ต่อหน้าลูกค้า เราเลยไปหางานสั้นข้างนอกทำ แต่ก็ยังช่วยงานแม่ด้วย เพราะกลัวแม่เหนื่อย ซึ่งเราเหนื่อยมากๆๆๆๆ แต่เราไม่อยากทิ้งงานของแม่ แต่แม่ก็ยังบ่นว่าเป็นขี้ข้าคนอื่นเป็นกูไม่เอาหรอก ยังเ-ือกจะไปทำ ทำให้ยิ่งเหนื่อยใจเข้าไปอีก ที่เราไปรับงานอื่นเพราะปกติขอแต่เงินแม่ใช้ ได้เงินแค่ตอนไปเรียน ช่วยทำงานแม่ก็ไม่ได้ให้ค่าขนมสักบาท แต่แม่ยังบ่นเรื่องตังค่าเทอม จริงๆแม่มีเงินเก็บเยอะเป็นล้านๆเพราะเคยไปธนาคารกับแม่ แม่ไม่เคยขัดสนเรื่องเงินเลย เพราะแม่เคยทำงานซื้อของส่งร้านอาหารใหญ่ๆ เหมือนแม่มีตังแต่เราอ่ะไม่มีตัง ค่ารายงานจิปาถะตอนเรียนก็เยอะ เพราะแม่ให้เงินจำกัดทุกวัน แน่นอนเลยว่าแทบไม่มีเงินเก็บ วันไหนมีอะไรต้องจ่ายก็ขอ แต่กว่าจะขอได้บ่นยาวมากและพูดคำว่าเปลือง เรียนเชี้ยไรของเมิง เราก็เลยพยายามหางานที่มันได้เงินได้ค่าขนมไม่ต้องขอแม่แม่จะได้ไม่ต้องบ่นขนาดนี้ เราเพิ่งจะสอนภาษาออนไลน์ พอแม่รู้ว่าเราเพิ่งสอนพิเศษออนไลน์ แม่ก็บ่นอีกว่า กดมือถือสอนเชี้ยอะไรของเมิง พอแ-กเหรอ ใครจะมาอยากเรียนกับเมิง งั้นก็กดทั้งวันไปเลย ค่าเทอมกูก็ต้องจ่าย รู้มั๊ยกูหมดเงินไปตั้งเท่าไหร่ มีแต่มาผลาญกู คือก็วนกลับมาเรื่องเดิม  ซึ่งตอนที่แม่พูดเวลานั้น กลับมีเงินเข้าบัญชีของเราเอง เพราะมีคนมาสมัครเรียน มันบอกอารมณ์นั้นไม่ถูกเลย..
เวลาลูกค้าของแม่ถามว่าให้เงินค่าจ้างลูกบ้างมั้ยเนี่ย เห็นทำงานตลอดเลย แม่ก็จะบอกว่า โอ้ยไม่ให้หรอก แค่ค่าเทอมก็พอแล้ว แต่ลูกค้าสวนกลับมาว่า เจ๊คิดงี้ไม่ได้หรอกค่าเทอมก็ส่วนค่าเทอม คือ แม่ชอบพูดให้เรารู้สึกละอายต่อหน้าคนอื่นบ่อยๆ จนตอนนี้รู้สึกแย่มากๆ มันไม่มีกำลังใจเลย แต่เราเป็นคนเงียบๆ ทั้งที่ในใจมันทนไม่ไหวแล้ว อยากระเบิดออกมา  แต่ก็ไม่อยากเถียงเยอะ แต่ก็มีบ้างแต่เอาเหตุผลมาพูด แม่ก็จะบอกว่า ถ้าเมิงไม่อยากอยู่ กูไปอยู่กับลูกหลานกูแท้ๆยังดีกว่า สบายกว่าเยอะ  มันเหมือนเรายิ่งพูดก็ยิ่งยาว เราเลยพยายามอดทนกับคำพูดแย่ๆมาตลอด แต่คำพูดแม่มันจุกมาก อีกใจก็อยากมีเงินจ่ายเองทั้งหมดได้ก็คงจะทำ เหมือนแม่ให้ทำตามแต่ใจเขาต้องการทั้งหมดอย่างนั้น มันบั่นทอนเข้าไปทุกวันๆ จนเหมือนคนทำอะไรไม่เป็นเลยในสายตาแม่และคนอื่น บางทีก็เครียดจนคิดอยากตายก็มี คำด่าดูถูกเหยียดหยามที่ออกจากปากคนที่เราเรียกว่าแม่ มันทำให้เราคิดแย่ๆในหัวว่าเพราะเราไม่ใช่ลูกในไส้หรือป่าว ทั้งที่แม่เคยสอนว่ามีลูกก็หวังให้ลูกเลี้ยงตอนแก่ แต่การกระทำของแม่ เรากลัวเราจะทนไม่ไหวหนีไปซะก่อน ตอนนี้คิดหลายอย่างมาก ถ้าเรียนจบแม่จะเปลี่ยนไปกว่านี้อีกมั้ย เราจะต้องทำยังไง