เคยรู้สึกเป็นตัวสำรองกันมั้ยคะ

กับเพื่อนที่สนิท ก็จะมีตัวตนเฉพาะเวลาที่เพื่อนเบอร์1ของมันไม่ว่าง เช่น ชวนเราไปเที่ยวตอนเช้าเพราะเพื่อนอีกคนดูหนังช่วงเช้าละบ่ายก็ให้เราไปไหนก็ไป เพื่อนที่ตอนแรกเราคิดว่าเราสนิทที่สุด ก็ไปอยู่กับเพื่อนอีกกลุ่มนึง ถ้าเพื่อนมันไม่ว่างรับฟัง มันก็จะค่อยโทรมาหาเรา เพื่อนที่เป็นกลุ่มๆของเรา ก็มาชวนเราไปเที่ยว ด้วยเหตุผลว่า คนไปไม่ครบคู่ จะเช่ารถขี่ไม่คุ้ม
กับเพื่อนที่มีแฟนแล้ว มันโทรมาร้องไห้ เรารับสายมันตลอดค่ะ คุยแล้ว ช่วยหาวิธีแก้แล้ว สุดท้ายพอมันคืนดีกัน มันก็จะไปกัน2คนค่ะ เราก็อยู่คนเดียวเหมือนเดิม
กับแฟน(เก่า) ช่วงที่มีแฟนคือรู้สึกสำคัญขึ้นมามากๆๆๆๆ แต่ก็มารู้ทีหลังว่า เค้ายังลืมแฟนเก่าเค้าไม่ได้ คบกับเราเพราะตอนที่เค้าลำบากเราเป็นคนเดียวที่เข้าใจความรู้สึกเค้า ฟังที่เค้าพูด และเค้าไม่มีใครพอดี
ตอนที่เราลำบาก เรามีปัญหาเข้ามาในชีวิต เราทักใครไปไม่มีใครตอบ ไม่สะดวกรับสายบางทีเราต้องการที่พึ่งจริงๆ บางเรื่องที่คุยกับพ่อแม่ไม่ได้ เค้าก็ตอบมาว่า อ๋อ สู้ๆนะ แล้วก็พูดเรื่องของตัวเองต่อไป
เราแค่อยากรู้สึกสำคัญในชีวิตใครบ้าง อยากให้มีสักคนนึงก็ได้ ที่เวลาเราถูกทุกคนหันหลังให้ เค้าจะหันหน้ามาหาเรา
ด้วยบุญกรรม นิสัย หน้าตา และบทบาททางสังคมใดๆก็ตาม...มันไม่มีจริงๆ
เราพยายามหาข้อเสียตัวเองตลอด ปรับตัวเข้าหาคนรอบข้าง เค้าทุกข์เราอยู่ตรงนั้นตลอด บลาๆๆๆ มันก็ยังไม่มี
ตอนนี้เรารู้สึกว่าเรากำลังจะเป็นโรคซึมเศร้า
ค่ะ ด้วยหลายๆปัจจัย และไม่รู้จะหันหน้าไปหาใครดี ก็พยายามปล่อยวาง ช่างมะแอ่ง พยายามเยียวยาจิตใจด้วยตัวเองค่ะ ด้วยการดูหนัง อยากลองไปเที่ยวคนเดียวบ้างค่ะต่อไป
ที่มาตั้งกระทู้นี่แค่อยากจะให้ทุกคนเห็นค่าของคนที่อยู่รอบตัวด้วย ถึงภายนอกเค้าจะสดใสเหมือนไม่มีอะไร แต่เราไม่รู้ว่ามีใครที่ไร้ที่พึ่งในเวลาแบบนี้ด้วยรึเปล่าค่ะ
บางทีเราแค่ต้องการคนรับฟังนะคะ
ขอบคุณค่ะ