พอดีเคยดูหนังเรื่องนี้เมื่อนานมาแล้วแต่พึ่งมีโอกาสได้อ่านหนังสือค่ะ
ในตอนหนึ่งของหนังสือแปลไทย ช่วงหน้า 112-114 พระเอกโดนนางเอกทิ้งไปโดยไม่บอกกล่าวทำให้เขากลายเป็นคนเย็นชา ไม่แยแสใคร
จนครูและคนรอบข้างสังเกตเห็น อันนี้เราก็เข้าใจได้ว่าตัวพระเอกไม่อยากเจ็บอีกเลยตั้งใจไม่เปิดใจรับรู้ทั้งเรื่องดีหรือไม่ดี เพราะถ้าเลือกที่จะปิดตั้งแต่แรกก็ย่อมไม่มีเสี่ยงกับความเจ็บปวด
แต่ทีนี้ย่อหน้าสุดท้ายของบทมีท่อนนี้
" I also remember that the smallest gesture of affection would bring a lump to my throat, whether it was directed at me or at someone else. Sometimes all it took was a scene in a movie. This juxtaposition of callousness and extreme sensitivity seemed suspicious even to me."
ในแปลไทยก็จะประมาณว่า
"ในขณะเดียวกัน ผมกลับกลายเป็นคนอ่อนไหวเอาได้ง่ายๆ แค่เห็นใครแสดงความเอื้ออาทรต่อกัน แม้เพียงเล็กๆ น้อยๆ ผมจะรู้สึกตีบตันในลำคอขึ้นมาทันที ไม่ว่าเขาจะอาทรต่อผมหรือกับคนอื่นก็ตาม บางทีเป็นแค่ฉากในหนังก็ทำให้ผมอ่อนไหวได้แล้ว ไอ้ความไม่ไยดี ไม่อนาทรร้อนใจไม่ว่ากับใครหน้าไหนกับความอ่อนไหวมากๆ นี่มันเข้าคู่กันได้อย่างไร เขาอดประหลาดใจไม่ได้"
อยากทราบว่าในหลักการทางจิตวิทยา การที่มิคาเอลกลายเป็นคนเย็นชาถึงขนาดที่ปู่ตัวเองใกล้ตายอยากจะเรียกมาพูดคุยด้วย เขาก็ตัดรอนอย่างไร้เยื่อไย แต่กลับมารู้สึกอ่อนไหวเวลาเห็นเพื่อนมนุษย์ที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเองทำดีให้กันนี่เพราะอะไรคะ? ใช่เพราะเขาแค่แกล้งทำเป็นไม่แคร์ แต่จิตใจลึกๆ (มาก) ก็คาดหวังว่าจะมีคนปลอบโยนตัวเองหรือเปล่า คิดว่ายังไงกันคะ
กลไกการถูกทำให้เจ็บปวดทางจิตใจแล้วกลายเป็นคนปิดตัวเองทำงานยังไง (อ้างอิงจากหนังสือ THE READER ค่ะ)
ในตอนหนึ่งของหนังสือแปลไทย ช่วงหน้า 112-114 พระเอกโดนนางเอกทิ้งไปโดยไม่บอกกล่าวทำให้เขากลายเป็นคนเย็นชา ไม่แยแสใคร
จนครูและคนรอบข้างสังเกตเห็น อันนี้เราก็เข้าใจได้ว่าตัวพระเอกไม่อยากเจ็บอีกเลยตั้งใจไม่เปิดใจรับรู้ทั้งเรื่องดีหรือไม่ดี เพราะถ้าเลือกที่จะปิดตั้งแต่แรกก็ย่อมไม่มีเสี่ยงกับความเจ็บปวด
แต่ทีนี้ย่อหน้าสุดท้ายของบทมีท่อนนี้
" I also remember that the smallest gesture of affection would bring a lump to my throat, whether it was directed at me or at someone else. Sometimes all it took was a scene in a movie. This juxtaposition of callousness and extreme sensitivity seemed suspicious even to me."
ในแปลไทยก็จะประมาณว่า
"ในขณะเดียวกัน ผมกลับกลายเป็นคนอ่อนไหวเอาได้ง่ายๆ แค่เห็นใครแสดงความเอื้ออาทรต่อกัน แม้เพียงเล็กๆ น้อยๆ ผมจะรู้สึกตีบตันในลำคอขึ้นมาทันที ไม่ว่าเขาจะอาทรต่อผมหรือกับคนอื่นก็ตาม บางทีเป็นแค่ฉากในหนังก็ทำให้ผมอ่อนไหวได้แล้ว ไอ้ความไม่ไยดี ไม่อนาทรร้อนใจไม่ว่ากับใครหน้าไหนกับความอ่อนไหวมากๆ นี่มันเข้าคู่กันได้อย่างไร เขาอดประหลาดใจไม่ได้"
อยากทราบว่าในหลักการทางจิตวิทยา การที่มิคาเอลกลายเป็นคนเย็นชาถึงขนาดที่ปู่ตัวเองใกล้ตายอยากจะเรียกมาพูดคุยด้วย เขาก็ตัดรอนอย่างไร้เยื่อไย แต่กลับมารู้สึกอ่อนไหวเวลาเห็นเพื่อนมนุษย์ที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเองทำดีให้กันนี่เพราะอะไรคะ? ใช่เพราะเขาแค่แกล้งทำเป็นไม่แคร์ แต่จิตใจลึกๆ (มาก) ก็คาดหวังว่าจะมีคนปลอบโยนตัวเองหรือเปล่า คิดว่ายังไงกันคะ