ขอเล่าก่อนว่าตัวหนูเองอายุ15จะ16 คือหนูเครียดมากไม่รู้จะหันไปปรึกษาใคร เหนื่อย ท้อ เพราะทำอะไรไม่เคยรู้สึกว่าดีพอ ไม่เก่งเท่าคนอื่น เรียนแย่ หนูเครียดมากช่วงสอบเข้าม.4
เพราะกลัวไม่ติด ไม่มีที่เรียน จะต้องเลิกเรียน หนูกังวลมาก หนูโหมอ่านแนวข้อสอบจนไม่ได้นอน วันที่ไปสอบหนูก็ไม่ได้นอน คิดอย่างเดียวว่าต้องทำให้ได้เเล้วค่อยกลับมานอนก็ได้ จนผลสอบออก หนูติดห้องเรียนพิเศษวิทย์-คณิต หนูรู้สึกดีใจมาก มันเกินคาด ตื่นเต้น ว่าจะบอกพ่อแม่ยังไง แต่พอบอกไป ก็เท่าเดิม รู้สึกน้อยใจนิดหน่อย ว่าทำไมไม่ได้รับคำชมเลย แค่คำว่าทำดีแล้วก็ยังดี ญาติๆหรือคนรอบตัวก็เอาแต่ถามว่าไหวเหรอ เรียนได้เหรอ หนูกดดันมาก จากที่ไม่ชอบคนเยอะๆ หนูเริ่มไม่ชอบการเข้าสังคมเลย ไม่ชอบพบปะผู้คน ชอบอยู่คนเดียว หนูเหนื่อย หนูท้อ เวลาที่หนูพยายามจะทำตัวให้สนุกกับเพื่อน มันก็จะมีช่วงเวลาหนึ่งที่มีความรู้สึกแย่ๆในใจดึงหนูให้ดิ่งลงไป ช่วงหลายวันมานี้นอนไม่หลับ ไม่ได้ทำอะไรเลย นอนมองเพดาน นอนหันหน้าเข้ากำแพง พยายามข่มตา ก็ทำไม่ได้ ในหัวมันไม่หยุดคิดสักที มันเหนื่อย มันท้อ ครั้งแรกที่ไปปรึกษาจิตแพทย์ แพทย์วินิจฉัยออกมาว่าเป็นโรคซึมเศร้า ได้รับยาคลายเครียดช่วยให้นอนหลับมากิน แต่ก็ไม่ได้ผลนัก ไปพบรอบที่สอง แพทย์ปรับยาให้ และนัดว่ารอบที่สามให้มารับยาใหม่เเละทำจิตบำบัด หนูรู้สึกเหมือนคนบ้า คนในครอบครัวมองว่าหนูบ้า หนูไม่รู้จะทำยังไง หนูรู้สึกแย่มากๆ หนูอยากตาย หนูนอนคิดไม่ตกมาหลายคืนมาก ทั้งพยายามข่มตานอนแต่ในหัวก็คิดวิธีฆ่าตัวตาย คิดว่าตายยังไงไม่ให้พ่อแม่ลำบาก เบื่ออาหาร ไม่อยากกิน หิวก็กินไม่ลง ปวดหัวมาก ทุกอย่างมันผสมปนเปกันไปหมด หนูไม่รู้จะเล่ายังไงแล้ว ที่หนูพิมพ์มาอาจจะรู้เรื่องบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่หนูพิมพ์ความรู้สึกทั้งหมดลงไป หนูควรทำยังไงดีคะให้เลิกรู้สึกแบบนี้ หนูไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว ตอนนี้ใช้ยาอยู่แต่ก็ไม่สามารถทำให้หลับได้ค่ะ ขอบพระคุณทุกคนที่เข้ามารับฟังปัญหาของเด็กบ้าๆคนนึงนะคะ🙏🏻
เครียดมาก นอนไม่หลับ ทำยังไงดีคะ
เพราะกลัวไม่ติด ไม่มีที่เรียน จะต้องเลิกเรียน หนูกังวลมาก หนูโหมอ่านแนวข้อสอบจนไม่ได้นอน วันที่ไปสอบหนูก็ไม่ได้นอน คิดอย่างเดียวว่าต้องทำให้ได้เเล้วค่อยกลับมานอนก็ได้ จนผลสอบออก หนูติดห้องเรียนพิเศษวิทย์-คณิต หนูรู้สึกดีใจมาก มันเกินคาด ตื่นเต้น ว่าจะบอกพ่อแม่ยังไง แต่พอบอกไป ก็เท่าเดิม รู้สึกน้อยใจนิดหน่อย ว่าทำไมไม่ได้รับคำชมเลย แค่คำว่าทำดีแล้วก็ยังดี ญาติๆหรือคนรอบตัวก็เอาแต่ถามว่าไหวเหรอ เรียนได้เหรอ หนูกดดันมาก จากที่ไม่ชอบคนเยอะๆ หนูเริ่มไม่ชอบการเข้าสังคมเลย ไม่ชอบพบปะผู้คน ชอบอยู่คนเดียว หนูเหนื่อย หนูท้อ เวลาที่หนูพยายามจะทำตัวให้สนุกกับเพื่อน มันก็จะมีช่วงเวลาหนึ่งที่มีความรู้สึกแย่ๆในใจดึงหนูให้ดิ่งลงไป ช่วงหลายวันมานี้นอนไม่หลับ ไม่ได้ทำอะไรเลย นอนมองเพดาน นอนหันหน้าเข้ากำแพง พยายามข่มตา ก็ทำไม่ได้ ในหัวมันไม่หยุดคิดสักที มันเหนื่อย มันท้อ ครั้งแรกที่ไปปรึกษาจิตแพทย์ แพทย์วินิจฉัยออกมาว่าเป็นโรคซึมเศร้า ได้รับยาคลายเครียดช่วยให้นอนหลับมากิน แต่ก็ไม่ได้ผลนัก ไปพบรอบที่สอง แพทย์ปรับยาให้ และนัดว่ารอบที่สามให้มารับยาใหม่เเละทำจิตบำบัด หนูรู้สึกเหมือนคนบ้า คนในครอบครัวมองว่าหนูบ้า หนูไม่รู้จะทำยังไง หนูรู้สึกแย่มากๆ หนูอยากตาย หนูนอนคิดไม่ตกมาหลายคืนมาก ทั้งพยายามข่มตานอนแต่ในหัวก็คิดวิธีฆ่าตัวตาย คิดว่าตายยังไงไม่ให้พ่อแม่ลำบาก เบื่ออาหาร ไม่อยากกิน หิวก็กินไม่ลง ปวดหัวมาก ทุกอย่างมันผสมปนเปกันไปหมด หนูไม่รู้จะเล่ายังไงแล้ว ที่หนูพิมพ์มาอาจจะรู้เรื่องบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่หนูพิมพ์ความรู้สึกทั้งหมดลงไป หนูควรทำยังไงดีคะให้เลิกรู้สึกแบบนี้ หนูไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว ตอนนี้ใช้ยาอยู่แต่ก็ไม่สามารถทำให้หลับได้ค่ะ ขอบพระคุณทุกคนที่เข้ามารับฟังปัญหาของเด็กบ้าๆคนนึงนะคะ🙏🏻