สวัสดี เราชื่ออีฟนะ เรามีเรื่องราวชีวิตและปัญหาจะมาเล่าให้ฟัง
พ่อเราเป็นคนอุบล แม่เราเป็นคนหนองคาย พ่อไปเปิดร้านซ่อมรถและร้านขายของชำในกรุงเทพ แล้วไปเจอแม่เราไปไปมาๆได้แต่งงานกัน แล้วแม่ก็ท้องเรา แล้วก็เลี้ยงเรามา จนเราอายุ1ปี2เดือน ก็เอามาให้ยายที่หนองคายเลี้ยง แล้วก็กลับไปทำงานที่กรุงเทพกับพ่อก็ส่งเงินมาให้เราเดือนละ5,000 พออยู่มาเรื่อยๆ แม่ก็เริ่มทนไม่ไหวก็พ่อเพราะพ่อติดเหล้ามาก แม่ก็เลยเลิก แม่ก็ไม่ส่งตังมาเลี้ยง ส่วนพ่อก็ไม่ติดต่อกลับมาเลย ภาระก็ได้ตกม่เป็นของตากับยาย ตาก็ทำงานรับจ้างก่อสร้างบ้างล่ะ แตาก็ยังดีที่มีนาเป็นของตัวเองอยู่บ้าง ก็เลยมีเงินมาเป็นค่านมค่าเลี้ยงดูเรา จนพออนุบาล3 แม่เราติดต่อกลับมาได้บ้าน แล้วได้สามีใหม่ มีลูกใหม่ที่ชลบุรี แม่เราบอกให้ครอบครัวเราไปอยู่ด้วย พวกเราก็ไปอยู่ด้วย เราก็ไปเรียนโรงเรียนในชลบุรีนั่นแหละ ค่าเทอมอนุบาล3ตอนนั้นก็8,000 แม่เราก็ยังจะบังคับให้ตาเราจ่ายค่าเทอมคนละครึ่งอีก ดีที่ตอนนั้นตาเรามีงานทำก็เป็นยาม พอเราจดขึ้นป.1 ตายายแล้วก็เราได้กลับมาอยู่หนองคาย เพราะลูกคนเล็กของยายหรือว่าน้าเรา ก็ได้ที่ทำงานดีๆมีเงินเดือนดีๆ แล้วน้าก็ส่งตังมาเลี้ยงเรา3คนตายายหลาน ตาก็ทำงานน้อยลงไม่ทำงานก่อสร้าง ทำแต่นา
หลังจากนั้นแม่เราก็ส่งตังมาเลี้ยงเราเดือนละ2,000 แต่ก็ยังดีที่เราเรียนโรงเรียนรัฐ กับข้าวฟรี น้ำฟรี ซื้อแต่ขนมกิน ก็อยู่มาเรื่อยๆ พอถึงตอนป.3พ่อก็ได้ติดต่อมาแล้วก็บอกว่ามีเมียหรือภรรยาใหม่ แล้วก็มีลูกอีก1คน แล้วพ่อก็แอบส่งตังมาให้เราเดือนละ1,000-2,000 อยู่มาวันนึงเมียใหม่จับได้ พ่อก็เลยไม่ได้ส่งตังมาเลี้ยงเราสักพัก อยู่มาไม่กี่เดือน ช่วงนั้นก็ใกล้ออกพรรษา พ่อก็โทรมาบอกว่า ออกพรรษาจะไปหานะ แล้วก็มากับเมียคนใหม่หรือแม่ใหม่นั่นเองแล้วก็น้องอีก1คน พอแม่คนใหม่มาเห็นเราไม่รู้ทำไมเขาบอกว่าเขารักเราเหมือนลูกแท้ๆ แล้วก็พาเราไปซื้อแท็ลเล็ตราคาก็เอาเรื่องอยู่ หลังจากนั้นก็ส่งตังมาให้เราตลอด ทั้งพ่อและแม่ ก็เลี้ยงดูเราส่งเสียมาตลอด พอถึงป.6แม่ก็เริ่มทะเลาะกับพ่อคนใหม่แต่ก็ยังอยู่ด้วยกัน ตอนนั้นแมาก็ไม่ค่อยส่งตังมาเลี้ยงเราแล้ว พอถึงม.1 แม่เราก็เลิกกับพ่อคนใหม่อย่างถาวร แล้วแม่ก็หายไปไม่ส่งตังมาเลี้ยงไม่ติดต่อมา แต่ก็ยังดีที่ยังมีพ่อ พอจะเดือนเมษาตอนเราปิดเทอมจะขึ้นม.2แม่เราก็มีสามีใหม่แล้วก็พามาบ้านเราก็รับไม่ได้หรอกนะ เป็นอะไนไม่รู้ไม่ค่อยพูดกับแม่ไม่พูดกับพ่อคนใหม่ แม่มาก็ไม่นอนบ้านออกไปเที่ยว อยู่2วันก็กลับ พ่อเราขึ้นม.2พ่อก็จะเริ่มไม่ส่งตังมาให้แล้ว ถ้าไม่บอกให้ส่งมาก็ไม่ส่ง แล้วตอนม.2เทอม2เราโทรไปหาพ่อบอกว่าขะเปิดเทอมมันต้องใช้เงินอะไรนุ่นนี่นั่นถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ พ่อก็โอนตังมาให้เรา4,000 แล้วก็ทักไลน์มาบอกว่าเงิน4,000มันไม่ได้หามาง่ายๆใช้ให้คุ้ม อันนี้เรารู้ดีนะเราก็ใช้คุ้มมาตลอด พ่อก็ถามว่าเนี่ยถ้าจบม.6แล้วจะไปเรียนอะไรที่ไหน เราก็บอกว่าตบม.6แล้วคิดจะต่อม.บูรพานะอะไรนุ้นนี่แล้วพ่อก็บอกว่าอย่าหวังสูง จากนั้นเราก็เริ่มน้อยใจล่ะเรามีปากเสียงกับพ่อ แล้วพ่อก็ไม่ส่งตังมาให้อีกดราก็ไม่ติดต่อพ่อไป ก็ยังดีนะที่ยังมีน้าน้าก็ได้เลื่อนตำแหน่ง พอมาถึงปลายปี60 ยายเราก็ป่วยเป็นมะเร็งช่องปากระยะเริ่มต้น ต้องไปผ่าไปฉายแสงรักษาที่อุดร เราต้องอยู่บ้านคนเดียว2เดือน น้าก็ส่งตังมาให้เราใช้อาทิตย์ละ500 หลังจากที่ยายมาอยู่บ้านยายก็เหนื่อยๆอ่ะเป็นผลข้างเคียอะไรนี่แหละ ไม่ค่อยสบาย ต้องไปฉีดยาบำรุงบ่อยๆ เข็มละ800บ้าน ให้วิตมินกระปุกละ7,000บ้าง จากที่เราไม่มีจะกินอยู่แล้ว เรายังไม่มีจะกินขึ้นต่ำๆๆอิก TT เหนื่องกับชีวิตโคตรๆ บางทีเราก็อิจฉาเพื่อนข้างบ้าน ถึงว่าแม่เขาจะได้สามีใหม่ แต่ก็พากันมาอยู่บ้าน เลี้ยงวัว กรีดยาง ทำนา จนรวยอ่ะ แล้วตัดภาพมาที่เราสิ เรารู้นะว่าเราเกิดมาเป็นส่วนเกิน แต่ให้ทำไงได้ จะฆ่าตัวตายก็กลัวบาป ก็กลัวเจ็บ นี่ขนาดชีวิตครอบครัวยังไม่รวมสังคมนะ...
ไว้อีกไม่ถึง2วันเราจะมาระบายและเล่าและระบายเรื่องสังคมและเรื่องโรงเรียนต่อนะ
ไม่อยากอยู่แล้วEP.1
พ่อเราเป็นคนอุบล แม่เราเป็นคนหนองคาย พ่อไปเปิดร้านซ่อมรถและร้านขายของชำในกรุงเทพ แล้วไปเจอแม่เราไปไปมาๆได้แต่งงานกัน แล้วแม่ก็ท้องเรา แล้วก็เลี้ยงเรามา จนเราอายุ1ปี2เดือน ก็เอามาให้ยายที่หนองคายเลี้ยง แล้วก็กลับไปทำงานที่กรุงเทพกับพ่อก็ส่งเงินมาให้เราเดือนละ5,000 พออยู่มาเรื่อยๆ แม่ก็เริ่มทนไม่ไหวก็พ่อเพราะพ่อติดเหล้ามาก แม่ก็เลยเลิก แม่ก็ไม่ส่งตังมาเลี้ยง ส่วนพ่อก็ไม่ติดต่อกลับมาเลย ภาระก็ได้ตกม่เป็นของตากับยาย ตาก็ทำงานรับจ้างก่อสร้างบ้างล่ะ แตาก็ยังดีที่มีนาเป็นของตัวเองอยู่บ้าง ก็เลยมีเงินมาเป็นค่านมค่าเลี้ยงดูเรา จนพออนุบาล3 แม่เราติดต่อกลับมาได้บ้าน แล้วได้สามีใหม่ มีลูกใหม่ที่ชลบุรี แม่เราบอกให้ครอบครัวเราไปอยู่ด้วย พวกเราก็ไปอยู่ด้วย เราก็ไปเรียนโรงเรียนในชลบุรีนั่นแหละ ค่าเทอมอนุบาล3ตอนนั้นก็8,000 แม่เราก็ยังจะบังคับให้ตาเราจ่ายค่าเทอมคนละครึ่งอีก ดีที่ตอนนั้นตาเรามีงานทำก็เป็นยาม พอเราจดขึ้นป.1 ตายายแล้วก็เราได้กลับมาอยู่หนองคาย เพราะลูกคนเล็กของยายหรือว่าน้าเรา ก็ได้ที่ทำงานดีๆมีเงินเดือนดีๆ แล้วน้าก็ส่งตังมาเลี้ยงเรา3คนตายายหลาน ตาก็ทำงานน้อยลงไม่ทำงานก่อสร้าง ทำแต่นา
หลังจากนั้นแม่เราก็ส่งตังมาเลี้ยงเราเดือนละ2,000 แต่ก็ยังดีที่เราเรียนโรงเรียนรัฐ กับข้าวฟรี น้ำฟรี ซื้อแต่ขนมกิน ก็อยู่มาเรื่อยๆ พอถึงตอนป.3พ่อก็ได้ติดต่อมาแล้วก็บอกว่ามีเมียหรือภรรยาใหม่ แล้วก็มีลูกอีก1คน แล้วพ่อก็แอบส่งตังมาให้เราเดือนละ1,000-2,000 อยู่มาวันนึงเมียใหม่จับได้ พ่อก็เลยไม่ได้ส่งตังมาเลี้ยงเราสักพัก อยู่มาไม่กี่เดือน ช่วงนั้นก็ใกล้ออกพรรษา พ่อก็โทรมาบอกว่า ออกพรรษาจะไปหานะ แล้วก็มากับเมียคนใหม่หรือแม่ใหม่นั่นเองแล้วก็น้องอีก1คน พอแม่คนใหม่มาเห็นเราไม่รู้ทำไมเขาบอกว่าเขารักเราเหมือนลูกแท้ๆ แล้วก็พาเราไปซื้อแท็ลเล็ตราคาก็เอาเรื่องอยู่ หลังจากนั้นก็ส่งตังมาให้เราตลอด ทั้งพ่อและแม่ ก็เลี้ยงดูเราส่งเสียมาตลอด พอถึงป.6แม่ก็เริ่มทะเลาะกับพ่อคนใหม่แต่ก็ยังอยู่ด้วยกัน ตอนนั้นแมาก็ไม่ค่อยส่งตังมาเลี้ยงเราแล้ว พอถึงม.1 แม่เราก็เลิกกับพ่อคนใหม่อย่างถาวร แล้วแม่ก็หายไปไม่ส่งตังมาเลี้ยงไม่ติดต่อมา แต่ก็ยังดีที่ยังมีพ่อ พอจะเดือนเมษาตอนเราปิดเทอมจะขึ้นม.2แม่เราก็มีสามีใหม่แล้วก็พามาบ้านเราก็รับไม่ได้หรอกนะ เป็นอะไนไม่รู้ไม่ค่อยพูดกับแม่ไม่พูดกับพ่อคนใหม่ แม่มาก็ไม่นอนบ้านออกไปเที่ยว อยู่2วันก็กลับ พ่อเราขึ้นม.2พ่อก็จะเริ่มไม่ส่งตังมาให้แล้ว ถ้าไม่บอกให้ส่งมาก็ไม่ส่ง แล้วตอนม.2เทอม2เราโทรไปหาพ่อบอกว่าขะเปิดเทอมมันต้องใช้เงินอะไรนุ่นนี่นั่นถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ พ่อก็โอนตังมาให้เรา4,000 แล้วก็ทักไลน์มาบอกว่าเงิน4,000มันไม่ได้หามาง่ายๆใช้ให้คุ้ม อันนี้เรารู้ดีนะเราก็ใช้คุ้มมาตลอด พ่อก็ถามว่าเนี่ยถ้าจบม.6แล้วจะไปเรียนอะไรที่ไหน เราก็บอกว่าตบม.6แล้วคิดจะต่อม.บูรพานะอะไรนุ้นนี่แล้วพ่อก็บอกว่าอย่าหวังสูง จากนั้นเราก็เริ่มน้อยใจล่ะเรามีปากเสียงกับพ่อ แล้วพ่อก็ไม่ส่งตังมาให้อีกดราก็ไม่ติดต่อพ่อไป ก็ยังดีนะที่ยังมีน้าน้าก็ได้เลื่อนตำแหน่ง พอมาถึงปลายปี60 ยายเราก็ป่วยเป็นมะเร็งช่องปากระยะเริ่มต้น ต้องไปผ่าไปฉายแสงรักษาที่อุดร เราต้องอยู่บ้านคนเดียว2เดือน น้าก็ส่งตังมาให้เราใช้อาทิตย์ละ500 หลังจากที่ยายมาอยู่บ้านยายก็เหนื่อยๆอ่ะเป็นผลข้างเคียอะไรนี่แหละ ไม่ค่อยสบาย ต้องไปฉีดยาบำรุงบ่อยๆ เข็มละ800บ้าน ให้วิตมินกระปุกละ7,000บ้าง จากที่เราไม่มีจะกินอยู่แล้ว เรายังไม่มีจะกินขึ้นต่ำๆๆอิก TT เหนื่องกับชีวิตโคตรๆ บางทีเราก็อิจฉาเพื่อนข้างบ้าน ถึงว่าแม่เขาจะได้สามีใหม่ แต่ก็พากันมาอยู่บ้าน เลี้ยงวัว กรีดยาง ทำนา จนรวยอ่ะ แล้วตัดภาพมาที่เราสิ เรารู้นะว่าเราเกิดมาเป็นส่วนเกิน แต่ให้ทำไงได้ จะฆ่าตัวตายก็กลัวบาป ก็กลัวเจ็บ นี่ขนาดชีวิตครอบครัวยังไม่รวมสังคมนะ...
ไว้อีกไม่ถึง2วันเราจะมาระบายและเล่าและระบายเรื่องสังคมและเรื่องโรงเรียนต่อนะ