สวัสดีครับ ผมชื่อ นิว อายุ20-21 หากมีเวลา อยากให้หยุดอ่านสักนิดนะครับ มีเรื่องราวชีวิตของเด็กวัย20มาเเชร์
ตัวผม เกิดและเติบโตที่จังหวักหนึ่งทางภาคอีสาน สิ่งที่เด็กอีสานหลายคนเจอคือ พ่อแม่ แยกทางกัน ผมมีโอกาสได้อยู่กับแม่ เพียงไม่กี่เดือนตอนผมเกิด
พ่อและแม่ ได้แยกทางกันตั้งแต่ผมยังจำความไม่ได้ และแม่ ได้ฝากผมไว้กับตา และยายเลี้ยง โดยแม่ได้ย้ายไปทำงายที่จังหวัดหนึ่งทางภาคใต้โดยคำเชิญชวนจากญาติ เพื่อหาเงินมาให้ ตาและยายที่เลี้ยงดูผมและพี่สาวที่ห่างกับผม6-7ปี (ตอนนั้นผมไม่กี่เดือน) แม่ก็ได้ส่งเงินมาบ้าง ไม่ได้ส่งบ้าง ช่วงที่ไม่ส่ง ตาและยายก็ได้ไปทำงานรับจ้างรายวัน เพื่อเป็นค่านมค่าต่างๆให้ผม เรียกได้ว่าทั้งสองท่านยอมอด เพื่อให้ผมและพี่สาวได้มีเงินไปโรงเรียน เวลาก็ผ่านไปจนผมได้ไม่กี่ขวบ พ่อแท้ๆของผม ได้กลับมาและเสนอเงิน 100,000 บาทให้ยายและตาผม เพื่อจะซื้อผมอยากได้ผมไปเลี้ยง แต่น้องชายของยาย ได้ห้ามไว้ ท่านได้บอกว่า (ภาษาอีสาน) “อย่าให้มันเด้อ เลี้ยงมันไว้สา..เฮาตายมันกะได้บวชจูงเฮา“ (อย่าให้นะ เลี้ยงไว้เถอะ เราตายมันก็ได้บวชหน้าไฟให้เรา)
และยายกับตา ที่ไม่ยอมให้อยู่แล้ว ก็เห็นด้วย นับตั้งแต่นั้น พ่อได้หายสาบสูญไปเลย และแม่ก็ได้มีครอบครัวใหม่อยู่ที่ภาคใต้ และมีลูกชาย1 คน (แม่กลับมาบ้านบ้าง 1ปีครั้ง 2 ปีครั้ง) มันเลยทำให้ผมนั้น รักและผูกพันกับยายมากกว่า โดยทั้ง2 ไม่เคยทำให้ความอบอุ่นของคำว่าพ่อแม่ ขาดหายไปจากผมเลย เวลาก็ผ่านไป เป็นแบบนี้จน ผม18 พี่สาวก็ได้แต่งงานมีครอบครัวและย้ายไปอยู่กับสามี ยายและตา ก็พากันอายุ 65-70+ ไปแล้ว ผมดับพี่ ได้มีโอกาสเรียนแค่จบ ม.6 ตลอดระยะเวลา 2 ปี ผมได้ทำงาน หาเงิน ชีวิตพลิกผลันย้ายงานไปหลายที่ โรงงาน ขายกับข้าว ขายยาดม งานห้างสรรพสินค้า อยู่ได้บ้าง ไม่ได้บ้างตามประตาเด็ก 18-19 งอแงเป็นธรรมดา ตอนนี้ ว่างงานด้วยเหตุผลบางอย่าง และจะรอเริ่มงานหลังปีใหม่แต่ผมโกหกยายและคนที่บ้านว่ามีงานทำเพราะไม่อยากให้เป็นห่วง(วันนี้วันที่ 17 ธ.ค.) ผมอยู่ในเมือง และกลับบ้านไปหาตากับยายล่าสุดคือเดือนที่แล้ว ผมได้บอกว่ามีอะไรที่พอจะช่วยได้มั้ยเพราะก็จะเกี่ยวข้าวแล้ว มีค่าใช้จ่ายอะไรรึป่าว ตอนนั้นได้ยินโดยยังเอิญยายพูดไว้ว่า “ใกล้เกี่ยวข้าวแล้วไม่รู้จะมีเงินเกี่ยวมั้ย” แต่ท่านไม่อยากให้ผมรู้ ผมจึงยังไม่ได้พูดอะไร และจะรีงดลับ ทั้งคู่ได้แต่มองผมอย่างเป็นห่วงเพราะไม่ได้เจอผมนานหลายเดือน แต่ตอนนี้ยังไม่มีตังค์เลย อยากกลับมาก แต่ใจก็ำม่กล้ากลับไปหา
หลายคืนที่ผ่านมา ผมนอนไม่หลับ นอนทีก็ตี 5-6 โมง ฝันเห็นท่านบ้าง ฝันร้ายบ้าง คิดมากจนปวดหัวบ้าง เหมือนผมฟุ้งซ่าน เห็นเพื่อนหลายๆคนได้เรียนต่อ เห็นเพื่อนหลายคนไปเที่ยวกับครอบครัว มันเริ่มคิดมากเรื่อยๆ ได้แต่โทษตัวเอง ว่าทำไมถึงไม่เอาไหนแบบนี้
อ่านมาตั้งนาน ความกลัวของผม นั่นก็คือ
•ผมกลัว ว่าผมจะไม่มีโอกาสพาท่านทั้ง2 ไปที่ๆไม่เคยไป
•ผมกลัวว่า ผมจะไม่มีโอกาส พาท่านทั้ง2 ไปกินอะไรที่อยากกิน
•ผมกลัวว่า เวลา จะพรากท่านไปจากผมก่อนที่ผมจะได้ตอบแทนอะไรสักอย่างกับท่าน
ผมคิดเร็วไปมั้ย มันคิดมากเกินไปรึป่าว
ทุกอย่างมันเข้ามาพร้อมกัน เรื่องที่ไม่ได้เล่าก็คือ น้า น้องชายแม่ ก็เอาบ้านไปจำนอง และยังไม่มีเงินใช้เขา แม่ที่ตอนนี้มาอยู่บ้านแล้ว ก็ย้ายไปอยู่บ้านเช่าเพราะไม่ถูกกับน้า และลุง ส่วนลุง ก็ไม่มีงาน อยู่บ้านเฉยๆ พี่สาวก็ไม่กลับบ้านนานแล้ว ไม่เคยนึกถึงยายแม้มีโอกาส ทุกอย่างมันเข้ามาพร้อมกัน จนผมกลายเป็นคนคิดมาก เป็นห่วงไปหมด กลัวไปหมด กลัวจะช่วยใครไว้ไม่ได้สักคน
กลายเป็นเด็กคนหนึ่งที่คิดมาก ใจลึกๆก็คิด ทำไมต้องเป็นเรา ที่ต้องเจออะไรแบบนี้🙂
แต่ก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า คนที่ลำบากกว่าเรามีถมเถไป เขายังไม่ยอมแพ้เลย
>>>>>ขอบคุณที่ผ่านจนจบนะครับ<<<<<<<
ความกลัวของผม🙂
ตัวผม เกิดและเติบโตที่จังหวักหนึ่งทางภาคอีสาน สิ่งที่เด็กอีสานหลายคนเจอคือ พ่อแม่ แยกทางกัน ผมมีโอกาสได้อยู่กับแม่ เพียงไม่กี่เดือนตอนผมเกิด
พ่อและแม่ ได้แยกทางกันตั้งแต่ผมยังจำความไม่ได้ และแม่ ได้ฝากผมไว้กับตา และยายเลี้ยง โดยแม่ได้ย้ายไปทำงายที่จังหวัดหนึ่งทางภาคใต้โดยคำเชิญชวนจากญาติ เพื่อหาเงินมาให้ ตาและยายที่เลี้ยงดูผมและพี่สาวที่ห่างกับผม6-7ปี (ตอนนั้นผมไม่กี่เดือน) แม่ก็ได้ส่งเงินมาบ้าง ไม่ได้ส่งบ้าง ช่วงที่ไม่ส่ง ตาและยายก็ได้ไปทำงานรับจ้างรายวัน เพื่อเป็นค่านมค่าต่างๆให้ผม เรียกได้ว่าทั้งสองท่านยอมอด เพื่อให้ผมและพี่สาวได้มีเงินไปโรงเรียน เวลาก็ผ่านไปจนผมได้ไม่กี่ขวบ พ่อแท้ๆของผม ได้กลับมาและเสนอเงิน 100,000 บาทให้ยายและตาผม เพื่อจะซื้อผมอยากได้ผมไปเลี้ยง แต่น้องชายของยาย ได้ห้ามไว้ ท่านได้บอกว่า (ภาษาอีสาน) “อย่าให้มันเด้อ เลี้ยงมันไว้สา..เฮาตายมันกะได้บวชจูงเฮา“ (อย่าให้นะ เลี้ยงไว้เถอะ เราตายมันก็ได้บวชหน้าไฟให้เรา)
และยายกับตา ที่ไม่ยอมให้อยู่แล้ว ก็เห็นด้วย นับตั้งแต่นั้น พ่อได้หายสาบสูญไปเลย และแม่ก็ได้มีครอบครัวใหม่อยู่ที่ภาคใต้ และมีลูกชาย1 คน (แม่กลับมาบ้านบ้าง 1ปีครั้ง 2 ปีครั้ง) มันเลยทำให้ผมนั้น รักและผูกพันกับยายมากกว่า โดยทั้ง2 ไม่เคยทำให้ความอบอุ่นของคำว่าพ่อแม่ ขาดหายไปจากผมเลย เวลาก็ผ่านไป เป็นแบบนี้จน ผม18 พี่สาวก็ได้แต่งงานมีครอบครัวและย้ายไปอยู่กับสามี ยายและตา ก็พากันอายุ 65-70+ ไปแล้ว ผมดับพี่ ได้มีโอกาสเรียนแค่จบ ม.6 ตลอดระยะเวลา 2 ปี ผมได้ทำงาน หาเงิน ชีวิตพลิกผลันย้ายงานไปหลายที่ โรงงาน ขายกับข้าว ขายยาดม งานห้างสรรพสินค้า อยู่ได้บ้าง ไม่ได้บ้างตามประตาเด็ก 18-19 งอแงเป็นธรรมดา ตอนนี้ ว่างงานด้วยเหตุผลบางอย่าง และจะรอเริ่มงานหลังปีใหม่แต่ผมโกหกยายและคนที่บ้านว่ามีงานทำเพราะไม่อยากให้เป็นห่วง(วันนี้วันที่ 17 ธ.ค.) ผมอยู่ในเมือง และกลับบ้านไปหาตากับยายล่าสุดคือเดือนที่แล้ว ผมได้บอกว่ามีอะไรที่พอจะช่วยได้มั้ยเพราะก็จะเกี่ยวข้าวแล้ว มีค่าใช้จ่ายอะไรรึป่าว ตอนนั้นได้ยินโดยยังเอิญยายพูดไว้ว่า “ใกล้เกี่ยวข้าวแล้วไม่รู้จะมีเงินเกี่ยวมั้ย” แต่ท่านไม่อยากให้ผมรู้ ผมจึงยังไม่ได้พูดอะไร และจะรีงดลับ ทั้งคู่ได้แต่มองผมอย่างเป็นห่วงเพราะไม่ได้เจอผมนานหลายเดือน แต่ตอนนี้ยังไม่มีตังค์เลย อยากกลับมาก แต่ใจก็ำม่กล้ากลับไปหา
หลายคืนที่ผ่านมา ผมนอนไม่หลับ นอนทีก็ตี 5-6 โมง ฝันเห็นท่านบ้าง ฝันร้ายบ้าง คิดมากจนปวดหัวบ้าง เหมือนผมฟุ้งซ่าน เห็นเพื่อนหลายๆคนได้เรียนต่อ เห็นเพื่อนหลายคนไปเที่ยวกับครอบครัว มันเริ่มคิดมากเรื่อยๆ ได้แต่โทษตัวเอง ว่าทำไมถึงไม่เอาไหนแบบนี้
อ่านมาตั้งนาน ความกลัวของผม นั่นก็คือ
•ผมกลัว ว่าผมจะไม่มีโอกาสพาท่านทั้ง2 ไปที่ๆไม่เคยไป
•ผมกลัวว่า ผมจะไม่มีโอกาส พาท่านทั้ง2 ไปกินอะไรที่อยากกิน
•ผมกลัวว่า เวลา จะพรากท่านไปจากผมก่อนที่ผมจะได้ตอบแทนอะไรสักอย่างกับท่าน
ผมคิดเร็วไปมั้ย มันคิดมากเกินไปรึป่าว
ทุกอย่างมันเข้ามาพร้อมกัน เรื่องที่ไม่ได้เล่าก็คือ น้า น้องชายแม่ ก็เอาบ้านไปจำนอง และยังไม่มีเงินใช้เขา แม่ที่ตอนนี้มาอยู่บ้านแล้ว ก็ย้ายไปอยู่บ้านเช่าเพราะไม่ถูกกับน้า และลุง ส่วนลุง ก็ไม่มีงาน อยู่บ้านเฉยๆ พี่สาวก็ไม่กลับบ้านนานแล้ว ไม่เคยนึกถึงยายแม้มีโอกาส ทุกอย่างมันเข้ามาพร้อมกัน จนผมกลายเป็นคนคิดมาก เป็นห่วงไปหมด กลัวไปหมด กลัวจะช่วยใครไว้ไม่ได้สักคน
กลายเป็นเด็กคนหนึ่งที่คิดมาก ใจลึกๆก็คิด ทำไมต้องเป็นเรา ที่ต้องเจออะไรแบบนี้🙂
แต่ก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า คนที่ลำบากกว่าเรามีถมเถไป เขายังไม่ยอมแพ้เลย
>>>>>ขอบคุณที่ผ่านจนจบนะครับ<<<<<<<