ตอนนี้ผมจะขึ้นม.4แล้ว ผมอยากไปเรียนโรงเรียนในจังหวัดแต่แม่ผมบอกไม่ให้ไป ผมเลยต้องยอมเรียนโรงเรียนที่เก่าโรงเรียนนี้ไม่มีสายศิลเลยมีแต่สายวิทคณิต ทั้งที่ผมอยากเรียนสายศิล-ภาษา และโรงเรียนนี้ครูไม่มีเหตุผลพาลโรงเรียนมีแค่3คนเพราะเค้าออกหมด(ปกติ6คน)  พอเรียนคาบศิลตอนไหน ก็ใช้ไปเก็บหน้าร.ร.เก็บคณะแดดร้อนก็ร้อนตัวเองชี้บอกอย่างเดียวเซ็งผมเลยเรียกวิชาศิลว่าวิชาพาลโรง  โรงอาหารก็สกปกป่ามีรอบโรงเรียนคนติดยาเยอะ ผมมีเพื่อนเป็นผู้ชายน้อยมากเพราะเวลาเรียนเพื่อนผู้ชายมันหลบหมดแต่ผมไม่อยากทำตามเค้า
สังคมแตกต่างจากโรงเรียนอื่นเค้ามากก ผมเป็นเหมือนแกะดำในหมู่เพื่อนชาย ไม่สูบยา ไม่เล่นยา ไม่หลบเรียน  เฮ้อ มีแต่เพื่อนผู้หญิงรอบข้าง และมาบอกผมว่าเป็นแน่ๆ  (ผมเลยคิดเป็นดิ ดูสิ่งที่พวกทำไครจะไปทำด้วย)  ทุกใจทุกวันต้องทนทรมาน.
  เรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องจริง ย้ำเรื่องจริง  
  ต้องทนอีกยาวๆกับร.ร.นี้  ร.ร.นี้เป็นโรงเรียนอำเภอแห่งหนึ่งในยโสธร