มีเรื่องร้อนใจและปวดหัวมากเรื่องก็เกิดมาหลายครั้งแต่เอาเข้าจริงครั้งนี้สุดทนเมื่อเวลา20.00นาทีของวันที่20เมษายน2561ยายผมเขามีเรื่องกับแม่เรื่องงวดรถลูกคนที่8ซึ่งเข้าได้ตกลงให้แม่ผมเป็นคนค้ำประกันให้เพื่อลูกยายจะได้รถแต่แล้วผ่านไปยังไม่ถึงรอบจ่ายที่3ก็กลับมาบ้านแล้วก็คุยกับแม่ผมตามปกติปะสาพี่น้องแต่เรื่องก็เริ่มขึ้นเมื่อผมได้ไปได้ยินเข้าว่าน้องแม่คนนี้มีนิสัยเป็นยังไงเขาไปพูดกับยายว่าตามปกติแต่ที่ไม่ปกติคือส่งมาให้ใช้500บาท1000บาทเอ่ยเนี่ยในแต่ล่ะเดือนแม่ได้ใช้กับพี่ไหม
ยาย:ไม่ แม่ไม่ได้เห็นด้วยเลยไม่รู้กับเขาซึ่งเขานี้คือแม่ผมนะแล้วแม่ผมคือลูกย้าย
น้องแม่:ต่อไปจะไม่ส่งเข้าบัญชีพี่ล่ะนะจะฝากน้าที่รู้จักพายายไปเปิดบัญชีใช้เองเลย
แม่:ก็ดีเหมือนกันแม่จะได้เห็นด้วยอีกทาง
น้องแม่:แม่ๆฝั่งที่ดินตรงข้ามหน้าบ้านเราต่อไปจะสร้างบ้านตรงนั้นนะแม่(คือผมว่าตรงฝั่งตรงจ้ามนะมันคือที่ดินหลวงที่ไม่ว่ายังไงก็ขายซื้อหรืออะไรไม่ได้)
ผมได้ยินก็ไปพูดให้แม่ฟังบอกน้าเปลี่ยนไปเยอะนะแม่แม่ยังเชื่อใจน้องแม่อีกหรอแม่ผมกับไม่ยอมเชื่อที่เตือนแต่พอถึงวันที่น้องแม่จะกลับเข้ากรุวงเทพฯบอกว่าก็คุยซ้ำซากเรื่องที่ผมได้ยินและก็มีเรื่องอื่นซึ่งตรงนี้แม่ผมได้ไปได้ยินเข้ากับเริ่มเบื่อและไม่ยอมเชื่อใจน้องตัวเองและยายตัวเองกลับต้องเป็นฝ่ายที่ปิดปากเงียบถึงขนาดไม่พูดกับยาย แล้วที่บอกว่าน้องแม่จะให้ยายไปเปิดบัญชีก่อนนั้นกับกลายเป็นว่าฝากโอนใส่ของ อาอีกคนซึ่งมีศักดิ์เป็นน้าเขยของแม่ที่สนิทกันแทนเมื่อวานที่เองแล้วเขามาบอกแม่ผม แม่ยิ่งเฉยแล้วไม่พูดอะไร แต่ตอนนี้เวลานี้ของวันนี้ผมสุดทนที่ว่ายายมาถามแม่ว่าเป็นอะไรน้ำเสียงแบบไม่ปกติ(คงมีใครมาเป่าหูหรอหรือรู้สึกผิดไป)แต่ดันกลายเป็นว่า
ยาย:นะเป็นอะไรแล้วทำไม่ไม่พูดไปได้ยินอะไร
แม่:เรื่องมันแล้วก็แล้วไปสิ่งไหนควรจำก็จำควรทิ้งได้ก็ทิ้ง
ยาย
พูดถึงป้าผมและอา)เขาพูดให้ฟังหรอไงมีอะไรก็บอกมา
แม่:มันไม่ใช่แค่เขามาพูดอย่างเดียวส่วนใหญ่เลยได้ยินโดยที่ตั้งใจและไม่ตั้งใจจะอยากฟัง
ยาย:ก็ไม่ได้พูดอะไรมากมายไม่เห็นจะทุกข์ร้อนด้วยนิ
แม่:สำหรับลูกคนนี้แม่ยังเห็นอยู่ในสายตาไหม
ยาย:พูดทีแรกบอกลูกก็คือลูกแม่ไม่ดีเอง(เดียวๆก่อนนะพอผมได้ยินด้วยเลยไปยืนข้างแม่และพายายกับแม่เปลี่ยนเรื่องอย่างเช่นไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้นล่ะ)
ยาย:เป็นเพราะนะที่ไปพูดให้แม่ฟัง
ผม:อ้าว
ผม:ขึ้นสิ(แต่ทำได้เพียงปกป้องแม่อย่างเช่นแม่ผมไม่ผิดแล้วทำไมถึงมาพูดให้มันเป็นเรื่องใหญ่ด้วย
ยาย:แล้วที่พูดนี้ยังไง(เริ่มโกหกไม่ได้แล้วสิ)
ผม:ปกป้องแม่แล้วไงมันผิดตรงไหนถ้าน้าผมเนี่ยมาหาให้ใช้หาให้กินทุกวันนี้จะได้มาทำไรไถ่นาหรือผมต้องไปทำงานตั้งแต่14ปีหรอแล้วน้าผมเขาทำอะไรเมื่อไรจะรวยเมื่อไรจะได้ดีไม่ต้องมาโน้นทีนั้นทีกลับแม่ผม
แม่:ถ้ายังรักแม่อยู่ไม่ต้องไปต่อความกับยาย
ผม:รักแม่ก็ต้องปกป้องสิแล้วทีแม่เลี้ยงดูยายมาตั้งแต่ตาตายไปปี2548เนี่ยมันเหนื่อยมั้ยแล้วแม่ต้องมีภาระดูลูกสามคนและถ้าไม่รวมผมก็เหลือ2คนเพราะผมยืนด้วยตัวเองไ้ด้แล้วหมยถึงไปหางานทำโดยไม่ได้เดือดร้อนเงินแม่อีก
ผม:ทุกอย่างที่แม่ทำตั้งแต่พื้นยันฝาผนังบ้านไม่เคยบ่นว่าให้ใครได้ยินสักคำ
แม่:แล้วที่ยายพูดมาจริงถูกคำไหมสิ่งที่เป็นจริงและสิ่งทีได้ยินมา
ยาย:แล้วจะทำไหมไม่ได้ไปทำให้ใครเดือดร้อน ถ้าไม่ใช่เรื่องของก็ไม่ต้องร้อนตัว
แม่:มันไม่ได้ร้อนอะไรมากมายแต่มันเหนื้อยใจเหนื่อยกายสำหรับทุกอย่างที่ทำกับน้องๆพี่ตัวเองมา
ยาย:พูดไปอย่างงั้นก็เก็บใส่ใจหรอเรื่องเล็กน้อย
แม่:หลายทีล่ะนะยิ่งมารวมเรื่องนี้ด้วย
ผม:คิดว่าถ้าแม่พูดต่อจะเอามรดกหรอน้องกูนะ
แม่:ในสายตาแม่นะมีลูกคนนี้อยู่หรือป่าว
ยาย:ถ้ามีแบบกูจับเอาใส่หม้อต้มน้ำเดือดๆให้ตายไปนานแล้วไม่ต้องมานั้งเถียงกูอย่างนี้หรอก
ผม:ขึ้นสิรออะไร ถ้ายายมีลูกเก้าคนยายตัดแม่ผมไปคน1แล้วเหลืออยู่8จะรักเท่ากันไหมไม่ใช่พูดจะใส่หม้อหรือปาดคอให้ตายเหมือนบ้านป่าเมืองเถื่อนนะเขาก็มีกฎหมายเหมือนกัน
ยาย:กูก็รักทุกคนเท่ากัน
ผม:ไม่ใช่ล่ะ ไปโกหกทั้งหมู่บ้านไม่มีใครเชื่อดีไม่ดีแม่ผมนี้จะมีคนช่วยด้วยซ้ำ
ยาย:แค่นี้ก็น้อยใจกูนี้ทุกข์ยากกว่าก็ยังไม่เคยบ่นสักคำอยู่กินทุกข์วันก็อยู่แบบคนทุกข์ยาก
ผม:คิดว่ายังไงอยู่ทุกวันมันถึงขั้นจะตายเลยหรอไหนบอกอยู่ทุกข์ยากลองไปเป็นเหมือนคนอื่นไหมอย่างเช่นลูกให้เอาไปอยู่ในบ้านผู้สูงอายุเนี่ยเผื่อจะคิดได้ว่าอยู่กับลูกสาวกูเหมือนเดิมดีกว่า
ยาย:แล้วก็พูดไปเรื่อยไม่ยอมหยุด21.29นาทีก็ยังพูด
ผม:สมองยายคงไปหมด สิ่งที่ทำมาทั้งแม่และผมได้อะไรแค่คำว่ารักหรือขอบใจก็ไม่มีมีแต่คำด่าสาบเซ่งอยู่ถูกวันทั้งต่อหน้าและหลับหลัง
สรุปเลยนะ
1.น้องแม่เขาคิดจริงมันก็ต้องทำจริงแล้วแม่ผมเป็นคนค้ำรถให้จะเป็นอะไรไหมถ้าเกิดน้องแม่ไม่จ่ายยิ่งเหลือหลายงวดพอดู
2.แม่ผมเหนื่อยมามากพอแล้วช่วยอย่าพูดอะไรเลยจะดีกว่าตัวผมก็ตัวแค่เข้าข้างและปกป้องแม่ตัวเองผิดหรอไม่ใช่แค่เรื่องแม่สะทีเดียวเรื่องผมกับยายก็มี
3.ยายจะเป็นยังไงถ้าปล่อยไปอย่างงี้โดยที่ไม่พูดจากันเเดียวยายก็หาเรื่องมาพูดอยู่ดี
4.ช่วยผมคิดหน่อยไม่ใช่ว่ายายแก่หรอกถึงนิสัยคนสูงอายุแต่ก็เหมือนตั้งแต่สาวๆนั้นล่ะ(จากที่ก่อนไปถามลุงป้าน้าอามาล่ะ)
ยังไงช่วยผมคิดด้วยนะครับผมเหนื่อยล่ะอยากนอนแต่ไม่รู้จะหลับไหมแม่ผมว่าจะหลับล่ะแต่พูดได้ก็เท่านั้นผมยังหลับไม่ลงแล้วแม่ผมล่ะ ปวดหัวกับเครือญาติตัวเองและยายโดยส่วนใหญ่
ขอบคุณที่มาอ่านและเป็นกำลังใจให้อีกทีนะครับ
จะทำยังไงกับยายตัวเอง
ยาย:ไม่ แม่ไม่ได้เห็นด้วยเลยไม่รู้กับเขาซึ่งเขานี้คือแม่ผมนะแล้วแม่ผมคือลูกย้าย
น้องแม่:ต่อไปจะไม่ส่งเข้าบัญชีพี่ล่ะนะจะฝากน้าที่รู้จักพายายไปเปิดบัญชีใช้เองเลย
แม่:ก็ดีเหมือนกันแม่จะได้เห็นด้วยอีกทาง
น้องแม่:แม่ๆฝั่งที่ดินตรงข้ามหน้าบ้านเราต่อไปจะสร้างบ้านตรงนั้นนะแม่(คือผมว่าตรงฝั่งตรงจ้ามนะมันคือที่ดินหลวงที่ไม่ว่ายังไงก็ขายซื้อหรืออะไรไม่ได้)
ผมได้ยินก็ไปพูดให้แม่ฟังบอกน้าเปลี่ยนไปเยอะนะแม่แม่ยังเชื่อใจน้องแม่อีกหรอแม่ผมกับไม่ยอมเชื่อที่เตือนแต่พอถึงวันที่น้องแม่จะกลับเข้ากรุวงเทพฯบอกว่าก็คุยซ้ำซากเรื่องที่ผมได้ยินและก็มีเรื่องอื่นซึ่งตรงนี้แม่ผมได้ไปได้ยินเข้ากับเริ่มเบื่อและไม่ยอมเชื่อใจน้องตัวเองและยายตัวเองกลับต้องเป็นฝ่ายที่ปิดปากเงียบถึงขนาดไม่พูดกับยาย แล้วที่บอกว่าน้องแม่จะให้ยายไปเปิดบัญชีก่อนนั้นกับกลายเป็นว่าฝากโอนใส่ของ อาอีกคนซึ่งมีศักดิ์เป็นน้าเขยของแม่ที่สนิทกันแทนเมื่อวานที่เองแล้วเขามาบอกแม่ผม แม่ยิ่งเฉยแล้วไม่พูดอะไร แต่ตอนนี้เวลานี้ของวันนี้ผมสุดทนที่ว่ายายมาถามแม่ว่าเป็นอะไรน้ำเสียงแบบไม่ปกติ(คงมีใครมาเป่าหูหรอหรือรู้สึกผิดไป)แต่ดันกลายเป็นว่า
ยาย:นะเป็นอะไรแล้วทำไม่ไม่พูดไปได้ยินอะไร
แม่:เรื่องมันแล้วก็แล้วไปสิ่งไหนควรจำก็จำควรทิ้งได้ก็ทิ้ง
ยาย
แม่:มันไม่ใช่แค่เขามาพูดอย่างเดียวส่วนใหญ่เลยได้ยินโดยที่ตั้งใจและไม่ตั้งใจจะอยากฟัง
ยาย:ก็ไม่ได้พูดอะไรมากมายไม่เห็นจะทุกข์ร้อนด้วยนิ
แม่:สำหรับลูกคนนี้แม่ยังเห็นอยู่ในสายตาไหม
ยาย:พูดทีแรกบอกลูกก็คือลูกแม่ไม่ดีเอง(เดียวๆก่อนนะพอผมได้ยินด้วยเลยไปยืนข้างแม่และพายายกับแม่เปลี่ยนเรื่องอย่างเช่นไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้นล่ะ)
ยาย:เป็นเพราะนะที่ไปพูดให้แม่ฟัง
ผม:อ้าว
ผม:ขึ้นสิ(แต่ทำได้เพียงปกป้องแม่อย่างเช่นแม่ผมไม่ผิดแล้วทำไมถึงมาพูดให้มันเป็นเรื่องใหญ่ด้วย
ยาย:แล้วที่พูดนี้ยังไง(เริ่มโกหกไม่ได้แล้วสิ)
ผม:ปกป้องแม่แล้วไงมันผิดตรงไหนถ้าน้าผมเนี่ยมาหาให้ใช้หาให้กินทุกวันนี้จะได้มาทำไรไถ่นาหรือผมต้องไปทำงานตั้งแต่14ปีหรอแล้วน้าผมเขาทำอะไรเมื่อไรจะรวยเมื่อไรจะได้ดีไม่ต้องมาโน้นทีนั้นทีกลับแม่ผม
แม่:ถ้ายังรักแม่อยู่ไม่ต้องไปต่อความกับยาย
ผม:รักแม่ก็ต้องปกป้องสิแล้วทีแม่เลี้ยงดูยายมาตั้งแต่ตาตายไปปี2548เนี่ยมันเหนื่อยมั้ยแล้วแม่ต้องมีภาระดูลูกสามคนและถ้าไม่รวมผมก็เหลือ2คนเพราะผมยืนด้วยตัวเองไ้ด้แล้วหมยถึงไปหางานทำโดยไม่ได้เดือดร้อนเงินแม่อีก
ผม:ทุกอย่างที่แม่ทำตั้งแต่พื้นยันฝาผนังบ้านไม่เคยบ่นว่าให้ใครได้ยินสักคำ
แม่:แล้วที่ยายพูดมาจริงถูกคำไหมสิ่งที่เป็นจริงและสิ่งทีได้ยินมา
ยาย:แล้วจะทำไหมไม่ได้ไปทำให้ใครเดือดร้อน ถ้าไม่ใช่เรื่องของก็ไม่ต้องร้อนตัว
แม่:มันไม่ได้ร้อนอะไรมากมายแต่มันเหนื้อยใจเหนื่อยกายสำหรับทุกอย่างที่ทำกับน้องๆพี่ตัวเองมา
ยาย:พูดไปอย่างงั้นก็เก็บใส่ใจหรอเรื่องเล็กน้อย
แม่:หลายทีล่ะนะยิ่งมารวมเรื่องนี้ด้วย
ผม:คิดว่าถ้าแม่พูดต่อจะเอามรดกหรอน้องกูนะ
แม่:ในสายตาแม่นะมีลูกคนนี้อยู่หรือป่าว
ยาย:ถ้ามีแบบกูจับเอาใส่หม้อต้มน้ำเดือดๆให้ตายไปนานแล้วไม่ต้องมานั้งเถียงกูอย่างนี้หรอก
ผม:ขึ้นสิรออะไร ถ้ายายมีลูกเก้าคนยายตัดแม่ผมไปคน1แล้วเหลืออยู่8จะรักเท่ากันไหมไม่ใช่พูดจะใส่หม้อหรือปาดคอให้ตายเหมือนบ้านป่าเมืองเถื่อนนะเขาก็มีกฎหมายเหมือนกัน
ยาย:กูก็รักทุกคนเท่ากัน
ผม:ไม่ใช่ล่ะ ไปโกหกทั้งหมู่บ้านไม่มีใครเชื่อดีไม่ดีแม่ผมนี้จะมีคนช่วยด้วยซ้ำ
ยาย:แค่นี้ก็น้อยใจกูนี้ทุกข์ยากกว่าก็ยังไม่เคยบ่นสักคำอยู่กินทุกข์วันก็อยู่แบบคนทุกข์ยาก
ผม:คิดว่ายังไงอยู่ทุกวันมันถึงขั้นจะตายเลยหรอไหนบอกอยู่ทุกข์ยากลองไปเป็นเหมือนคนอื่นไหมอย่างเช่นลูกให้เอาไปอยู่ในบ้านผู้สูงอายุเนี่ยเผื่อจะคิดได้ว่าอยู่กับลูกสาวกูเหมือนเดิมดีกว่า
ยาย:แล้วก็พูดไปเรื่อยไม่ยอมหยุด21.29นาทีก็ยังพูด
ผม:สมองยายคงไปหมด สิ่งที่ทำมาทั้งแม่และผมได้อะไรแค่คำว่ารักหรือขอบใจก็ไม่มีมีแต่คำด่าสาบเซ่งอยู่ถูกวันทั้งต่อหน้าและหลับหลัง
สรุปเลยนะ
1.น้องแม่เขาคิดจริงมันก็ต้องทำจริงแล้วแม่ผมเป็นคนค้ำรถให้จะเป็นอะไรไหมถ้าเกิดน้องแม่ไม่จ่ายยิ่งเหลือหลายงวดพอดู
2.แม่ผมเหนื่อยมามากพอแล้วช่วยอย่าพูดอะไรเลยจะดีกว่าตัวผมก็ตัวแค่เข้าข้างและปกป้องแม่ตัวเองผิดหรอไม่ใช่แค่เรื่องแม่สะทีเดียวเรื่องผมกับยายก็มี
3.ยายจะเป็นยังไงถ้าปล่อยไปอย่างงี้โดยที่ไม่พูดจากันเเดียวยายก็หาเรื่องมาพูดอยู่ดี
4.ช่วยผมคิดหน่อยไม่ใช่ว่ายายแก่หรอกถึงนิสัยคนสูงอายุแต่ก็เหมือนตั้งแต่สาวๆนั้นล่ะ(จากที่ก่อนไปถามลุงป้าน้าอามาล่ะ)
ยังไงช่วยผมคิดด้วยนะครับผมเหนื่อยล่ะอยากนอนแต่ไม่รู้จะหลับไหมแม่ผมว่าจะหลับล่ะแต่พูดได้ก็เท่านั้นผมยังหลับไม่ลงแล้วแม่ผมล่ะ ปวดหัวกับเครือญาติตัวเองและยายโดยส่วนใหญ่
ขอบคุณที่มาอ่านและเป็นกำลังใจให้อีกทีนะครับ