ตามหาพี่ผู้ชายที่ช่วยพยุงเราออกจากบีทีเอสพระโขนง

เมื่อวานช่วง 15.00-16.00 น.เราขึ้นบีทีเอสจากชิดลมกลับบ้านที่สถานีพระโขนง ยืนตลอดทาง ก็โอเค สบายมาก พอใกล้ถึงสถานีพระโขนง ช่วงวัดธาตุทอง มีอาการหน้ามืดจะเป็นลม (บอกก่อนว่าเรามีโรคประจำตัวคือลิ้นหัวใจรั่ว อาการเป็นลมคืออาการปกติของโรคนี้ แต่มันก็ไม่ได้เป็นบ่อยๆ นานๆเป็นที) เราเลยสะกิดน้องผู้หญิงที่ยืนข้างๆ บอกเขาว่าจะเป็นลม (การที่เราสะกิดคนข้างๆขณะที่เรายังมีสติ รู้ตัว เพราะเราไม่อยากจะสลบ หมดสติ เพราะเคยมาแล้ว) น้องคนนั้นพยายามถามหายาดมจากเพื่อน แต่เพื่อนได้ดึงน้องคนนั้นหลบไป อารมณ์เหมือนไม่ต้องช่วย นาทีนั้นเรากองไปกับพื้นแล้ว ยืนไม่ไหว นั่งไปดมยาไป เผื่อว่ามันจะดีขึ้น พอประตูจะเปิดสถานีพระโขนง มีพี่ผู้ชายใส่เสื้อลายฟ้าขาวเดินมาพอดี เราชี้มือไปที่ประตู เพื่อบอกเขาว่าเราต้องการจะลงสถานีนี้ เขาอาจจะยังไม่เข้าใจ เราเลยยื่นมือออกไป เขาเลยช่วยดึงเรา พาตัวเราออกจากขบวนรถ แล้วพูดว่า ผมพาไปห้องพยาบาล เราบอกว่าไปไม่ไหว ขอนั่งรอบนนี้ เราก็นั่งตรงพื้นตรงที่ออกมาเลย สักพัก รปภ.เดินมา ถามว่าเอารถเข็นไหม ตอนนั้นเรารู้สึกเหมือนมันจะดีขึ้น เลยบอกว่า แค่ดมยานั่งพักน่าจะดีขึ้น ระหว่างนั้นรปภ.ก็ยืนอยู่ด้วยตลอด พี่ผู้ชายคนนั้นเดินขึ้นมาดูเราอีก (ซึ้งใจมาก)
.
เลยอยากตามหาพี่ผู้ชายที่ช่วยเราไว้ อายุไม่เกิน 30 ปี ผิวขาว สวมเสื้อเชิ้ตคอปกลายฟ้าขาว สูงน่าจะไม่เกิน 170 ถ้าพี่บังเอิญได้เห็นกระทู้นี้ รบกวนติดต่อมาหาแอมทีนะคะ แอมอยากตอบแทนน้ำใจค่ะ เพราะวันนั้นถ้าพี่ไม่ช่วย คงไม่มีใครช่วยแอม (เข้าใจในจุดนี้ คนคงกลัวว่าจะเป็นมิจฉาชีพ เราเข้าใจดี)