ทุกครั้งที่กลับมาอยู่ห้องใบเดิม หลังจากกลับจากมหาลัย ก็รู้สึกว่ามันเหงา แม้ว่าเพื่อนจะอยู่ห้องอื่นในบ้านก็ตาม แต่เมื่ออยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเดิม ๆ มันเหมือนมีแค่ตัวเรา ไม่มีใคร (มีก็แปลก และนั้นอาจจะไม่ใช่คนแล๊ว.. กลับเข้าเรื่องต่อ..)
บางครั้งก็รู้สึกว่าอยู่คนเดียวนั้นดีสุด ๆ แต่บางครั้งมันก็รู้สึกเศร้า และเหงาสุด ๆ เราจำเป็นต้องผลักดันตัวเองออกไปหาคนอื่นด้วยเหรอ.. ถึงจะรู้สึกดี...
เราชอบห้องสี่เหลี่ยมของเรานะ มันรู้สึกว่าอยู่ในโลกของตัวเอง แต่บางครั้งก็เกลียดมันเหลือเกิน เหมือนโลกมันแคบเหลือเกิน
มองดูเฟชบุ๊ค ไอจี คนอื่นเขามีความสุขกัน มองดูเฟชฉัน ได้แต่เศร้ามีแต่โพสเพลง.. จะมีใครรู้ไหมน้า... ว่าเราสื่อสารคำพูดผ่านชื่อเพลง ไม่ได้แชร์เฉยๆ
เฮ้อ... พิมพ์มาจนถึงตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเหงาเหลือเกิน.
(ถ้าคำตอบบอกว่าให้รักพ่อแม่ รักครอบครัว เราทำแล้ว เราโทรหา และกลับไปหาเมื่อหยุด.. แต่มันก็ไม่หายเหงา ).... โอ้ ความเหงา เท่าอวกาศ ....เหงายิ่งกว่าเหงา.... เหงาๆ คนรักไม่มีอย่างเขา.....
ทุกครั้งที่อยู่คนเดียวแล้วมันเหงา มันรู้สึกเหวงๆ ไปอยู่กับคนอื่นก็ยิ้มแย้มปกติไม่เหงาไม่เศร้า. เป็นโรคซึมเศร้าไหม
บางครั้งก็รู้สึกว่าอยู่คนเดียวนั้นดีสุด ๆ แต่บางครั้งมันก็รู้สึกเศร้า และเหงาสุด ๆ เราจำเป็นต้องผลักดันตัวเองออกไปหาคนอื่นด้วยเหรอ.. ถึงจะรู้สึกดี...
เราชอบห้องสี่เหลี่ยมของเรานะ มันรู้สึกว่าอยู่ในโลกของตัวเอง แต่บางครั้งก็เกลียดมันเหลือเกิน เหมือนโลกมันแคบเหลือเกิน
มองดูเฟชบุ๊ค ไอจี คนอื่นเขามีความสุขกัน มองดูเฟชฉัน ได้แต่เศร้ามีแต่โพสเพลง.. จะมีใครรู้ไหมน้า... ว่าเราสื่อสารคำพูดผ่านชื่อเพลง ไม่ได้แชร์เฉยๆ
เฮ้อ... พิมพ์มาจนถึงตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเหงาเหลือเกิน.
(ถ้าคำตอบบอกว่าให้รักพ่อแม่ รักครอบครัว เราทำแล้ว เราโทรหา และกลับไปหาเมื่อหยุด.. แต่มันก็ไม่หายเหงา ).... โอ้ ความเหงา เท่าอวกาศ ....เหงายิ่งกว่าเหงา.... เหงาๆ คนรักไม่มีอย่างเขา.....