ใครยังไม่ได้อ่าน Part 1 เชิญอ่านที่ link:
https://pantip.com/topic/37570985 ก่อนนะครับ เพื่อความต่อเนื่องของเนื้อหา
สุดท้ายแล้ว ด้วยความดันทุลังจะเอาให้ได้ ผมตัดสินเลือกคณะวิศวฯไปก่อน แล้วค่อยไปสอบหมอเอาปีหน้า ช่วงปิดเทอมหลังจบ ม.6 ก่อนขึ้นมหาวิทยาลัย ผมใช้เวลาอยู่กับหนังสือเสียใหญ่ แม้มันจะน่าเบื่อสำหรับตัวผมในตอนนี้ แต่ตอนนั้นไม่รู้อะไรเข้าสิง ทนอ่านมันอยู่นั้นแหละ
พอช่วงปิดเทอมใกล้จะหมดลง ก็ถึงเวลาต้องไปเรียนวิศวฯแล้ว ผมเริ่มลังเลอีกครั้ง ถ้าซิ่วติดขึ้นมาจริงๆ มันจะคุ้มเหรอ ที่ต้องเสียเวลาไป 1 ปีเต็ม เพื่อไปเริ่มต้นเรียนในคณะใหม่ ถ้าไม่นับตอนเรียนปี 1 ในคณะวิศวฯ ผมเหลืออีก 3 ปี ก็จะได้ใบปริญญาไปฝากพ่อฝากแม่ แต่ถ้าซิ่วไปเริ่มใหม่ในคณะแพทย์ ผมจะต้องเรียนอีก 6 ปี ถึงจะมีอาชีพทำมาหากินเป็นของตัวเอง
สุดท้ายผมก็ตัดสินใจซิ่วตามแนวคิดเดิม แต่คนอย่างผมคงไม่อาจหาญพอที่จะลาออกจากวิศวฯ เพื่ออ่านหนังสือสอบอย่างเดียว ตอนนั้นผมคิดว่าเรียนไปด้วยอ่านหนังสือไปด้วย คงเป็นทางที่ปลอดภัยที่สุด ทว่าเรียนไปได้ 3 สัปดาห์ ผมเริ่มสังเกตเห็นว่า ผมมีจุดอ่อนอยู่สองวิชา คือ คณิตศาสตร์ และภาษาอังกฤษ ซึ่งเป็นเหตุให้ผมสอบไม่ติดมานักต่อนักแล้ว และขืนยังเรียนไปด้วย อ่านหนังสือไปด้วยแบบนี้ ผมคงกำจัดจุดอ่อนทั้งสองวิชานี้ไม่ทันเป็นแน่
คิดได้ดังนั้นผมจึงปรึกษาพ่อแม่ทันที ซึ่งก็แน่นอนอยู่แล้ว ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากจะให้ลูกทิ้งความมั่นคง เพื่อไปตามล่าความฝันลมๆแล้งๆ ที่แทบจะไม่มีโอกาสสำเร็จเลยแม้แต่น้อย สงครามกลางบ้านจึงปะทุขึ้นอย่างรุนแรง ตอนนั้นผมเองก็ขาดสติ มองเห็นแต่เพียงเป้าหมายของตนเอง มีแต่ความเดือดดาลที่บันดาลออกมาจากริมฝีปาก ทว่าในความโชคร้ายก็ยังพอมีโชคดีเป็นแสงส่องทางอยู่บ้าง
ผมได้รับคำแนะนำจากพี่รหัส ว่ามันไม่จำเป็นต้องลาออก เพราะนักศึกษาสามารถดรอปเรียนเป็นรายวิชาได้ เพียงแค่อย่าดรอปจนหน่วยกิตรวมต่ำกว่า 9 หน่วยกิต เท่านั้นเอง มิฉะนั้นก็ต้องพ้นสภาพนักศึกษา ไปตามระเบียบมหาวิทยาลัย
หลังจากนั้นผมก็เข้าเรียนแค่สัปดาห์ละ 3 คาบ เวลาอื่นๆก็หมดไปกับการหนังสือตามเคย เพียงแค่จัดระเบียบการอ่านให้มีประสิทธิภาพมากขึ้น ทำสรุปทุกวิชาและทุกบท เพื่อจะได้รู้ว่าตรงไหนอ่านแล้ว ตรงไหนยังไม่ได้อ่าน ตรงไหนยังไม่แม่น ต่างจากตอน ม.6 ซึ่งแม้จะอ่านมากกว่าตอนซิ่ว ทว่าเป็นการอ่านอย่างสะเปะสะปะ หลายจุดถูกอ่านซ้ำ ในขณะที่หลายจุดไม่ได้แตะเลย
ช่วงซิ่วเป็นช่วงหนึ่ง ที่ผมเหนื่อยที่สุดในชีวิต แม้แต่เวลานั่งรถไฟไปเรียนก็ยังต้องอ่านหนังสือ ทำสรุปลงกระดาษ ที่เขาว่ากันว่า “เดิมพันยิ่งสูง ยิ่งมีพลัง” คงเป็นจริง เพราะถ้าผมซิ่วไม่สำเร็จ ผมก็ต้องเรียนวิศวฯต่อ แถมยังต้องตามเรียนวิชาที่ดรอปไปด้วยอีกหลายวิชา
ทว่าสอบไปสนามแล้วสนามเล่า ผลสอบก็แทบจะไม่ต่างจากตอน ม.6 เลย บางสนามยังแย่กว่าด้วยซ้ำ ตอนนั้นผิดหวังมาก และรับตัวเองไม่ได้ขั้นรุนแรง พอถึงวันสอบวิชาเฉพาะ ซึ่งผมคาดหวังไว้สูง และใช้เวลาเตรียมตัวมาพอสมควร พาร์ทเชาน์ปัญญาผมทำได้มากกว่าตอน ม.6 เล็กน้อย ส่วนจริยธรรมแทบจะไม่ต่างจาก ม.6 เลย ความหวังของผมจึงตกไปอยู่พาร์ทเชื่อมโยง ซึ่งเป็นพาร์ทที่มั่นใจมาก ทว่าพอสอบเสร็จ เปิดเฟสบุ๊คดูกลุ่มติวกลุ่มหนึ่ง ปรากฏว่า ผมตอบผิดในส่วนที่สำคัญมากๆในพาร์ทเชื่อมโยง ยังผลให้คะแนนหายไปครึ่งหนึ่งเลยทีเดียว กลายเป็นว่าวิชาเฉพาะของผมปีนี้ ได้คะแนนรวมน้อยกว่าตอน ม.6 เสียอย่างนั้น
การสอบครั้งนี้ แทบจะทำให้ผมล้มเลิกเป้าหมายซิ่วหมอเลยทีเดียว แต่พอหัวหายร้อน ผมจึงคิดเอาซะว่าไหนๆก็เหลืออีกสองสนาม ที่สมัครสอบไปแล้ว แต่ยังไม่ถึงวันสอบ ลองไปดูหน่อยก็คงไม่เสียหาย
ผมก็ไม่รู้จะขอบคุณหรือด่าตัวเองดี ที่มีนิสัยไม่ยอมแพ้ ต่อทุกบททดสอบในชีวิต ถ้าผมไม่ยอมไปสอบในสนามต่อไป วันนี้ผมคงกำลังเรียนวิศวฯอยู่ปี 3 อีกปีเดียวก็เรียนจบ มีงานทำ หาเลี้ยงตัวเองและครอบครัวได้ ทว่าผมกลับทำตรงกันข้าม อดทนสอบจนถึงสนามที่ผมสอบติด และได้เรียนแพทย์สมใจอยาก ตอนแรกมีความสุขกับชีวิตมาก แต่พอวันเวลาผ่านไป และด้วยชีวิตที่ไม่ต้องมานั่งอ่านหนังสือ เพื่อแข่งขันกับคนทั่วประเทศ ผมจึงมีเวลาอยู่กับตนเองมากขึ้น
ถ้าจะให้พูดตรงๆ การค้นหาตนเอง ที่ควรจะทำตั้งแต่สมัยประถม ผมดันมาทำเอาหลังจากสอบติดแพทย์ไปแล้ว ผมเพิ่งจะรู้ตัว เมื่อเรียนแพทย์ไปได้ครึ่งปี ว่า “ไลฟ์สไตล์” ที่เหมาะกับตัวผมนั้น ไม่สามารถหาได้ในอาชีพแพทย์
ตอนนั้นผมมีสองทางเลือกหลักๆ คือ
1.ลาออกจากคณะแพทย์ไปทำอย่างอื่น หรือเรียนคณะอื่น
2.ทนเรียนแพทย์ต่อให้จบ จากนั้นจะทำอาชีพแพทย์ต่อ หรือไปทำอาชีพอื่นตามใจอยาก ก็ย่อมได้
ปล. ต้องขออภัย เพราะมีปัญหาการอัปโหลดนิดหน่อย ยังไงติดตาม part2 ฉบับสมบูรณ์ต่อได้ที่ link นี้เลยครับ
https://pantip.com/topic/37571160
ปล.2 พอเข้าไปที่ฉบับสมบูรณ์แล้ว เลื่อนลงมาอ่านต่อจากบรรทัดสุดท้ายของกระทู้นี้ได้เลยครับ เพราะเนื้อก่อนหน้านั้นจะซ้ำกับกระทู้นี้
ความผิดพลาดของนักศึกษาแพทย์คนหนึ่ง Part 2
สุดท้ายแล้ว ด้วยความดันทุลังจะเอาให้ได้ ผมตัดสินเลือกคณะวิศวฯไปก่อน แล้วค่อยไปสอบหมอเอาปีหน้า ช่วงปิดเทอมหลังจบ ม.6 ก่อนขึ้นมหาวิทยาลัย ผมใช้เวลาอยู่กับหนังสือเสียใหญ่ แม้มันจะน่าเบื่อสำหรับตัวผมในตอนนี้ แต่ตอนนั้นไม่รู้อะไรเข้าสิง ทนอ่านมันอยู่นั้นแหละ
พอช่วงปิดเทอมใกล้จะหมดลง ก็ถึงเวลาต้องไปเรียนวิศวฯแล้ว ผมเริ่มลังเลอีกครั้ง ถ้าซิ่วติดขึ้นมาจริงๆ มันจะคุ้มเหรอ ที่ต้องเสียเวลาไป 1 ปีเต็ม เพื่อไปเริ่มต้นเรียนในคณะใหม่ ถ้าไม่นับตอนเรียนปี 1 ในคณะวิศวฯ ผมเหลืออีก 3 ปี ก็จะได้ใบปริญญาไปฝากพ่อฝากแม่ แต่ถ้าซิ่วไปเริ่มใหม่ในคณะแพทย์ ผมจะต้องเรียนอีก 6 ปี ถึงจะมีอาชีพทำมาหากินเป็นของตัวเอง
สุดท้ายผมก็ตัดสินใจซิ่วตามแนวคิดเดิม แต่คนอย่างผมคงไม่อาจหาญพอที่จะลาออกจากวิศวฯ เพื่ออ่านหนังสือสอบอย่างเดียว ตอนนั้นผมคิดว่าเรียนไปด้วยอ่านหนังสือไปด้วย คงเป็นทางที่ปลอดภัยที่สุด ทว่าเรียนไปได้ 3 สัปดาห์ ผมเริ่มสังเกตเห็นว่า ผมมีจุดอ่อนอยู่สองวิชา คือ คณิตศาสตร์ และภาษาอังกฤษ ซึ่งเป็นเหตุให้ผมสอบไม่ติดมานักต่อนักแล้ว และขืนยังเรียนไปด้วย อ่านหนังสือไปด้วยแบบนี้ ผมคงกำจัดจุดอ่อนทั้งสองวิชานี้ไม่ทันเป็นแน่
คิดได้ดังนั้นผมจึงปรึกษาพ่อแม่ทันที ซึ่งก็แน่นอนอยู่แล้ว ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากจะให้ลูกทิ้งความมั่นคง เพื่อไปตามล่าความฝันลมๆแล้งๆ ที่แทบจะไม่มีโอกาสสำเร็จเลยแม้แต่น้อย สงครามกลางบ้านจึงปะทุขึ้นอย่างรุนแรง ตอนนั้นผมเองก็ขาดสติ มองเห็นแต่เพียงเป้าหมายของตนเอง มีแต่ความเดือดดาลที่บันดาลออกมาจากริมฝีปาก ทว่าในความโชคร้ายก็ยังพอมีโชคดีเป็นแสงส่องทางอยู่บ้าง
ผมได้รับคำแนะนำจากพี่รหัส ว่ามันไม่จำเป็นต้องลาออก เพราะนักศึกษาสามารถดรอปเรียนเป็นรายวิชาได้ เพียงแค่อย่าดรอปจนหน่วยกิตรวมต่ำกว่า 9 หน่วยกิต เท่านั้นเอง มิฉะนั้นก็ต้องพ้นสภาพนักศึกษา ไปตามระเบียบมหาวิทยาลัย
หลังจากนั้นผมก็เข้าเรียนแค่สัปดาห์ละ 3 คาบ เวลาอื่นๆก็หมดไปกับการหนังสือตามเคย เพียงแค่จัดระเบียบการอ่านให้มีประสิทธิภาพมากขึ้น ทำสรุปทุกวิชาและทุกบท เพื่อจะได้รู้ว่าตรงไหนอ่านแล้ว ตรงไหนยังไม่ได้อ่าน ตรงไหนยังไม่แม่น ต่างจากตอน ม.6 ซึ่งแม้จะอ่านมากกว่าตอนซิ่ว ทว่าเป็นการอ่านอย่างสะเปะสะปะ หลายจุดถูกอ่านซ้ำ ในขณะที่หลายจุดไม่ได้แตะเลย
ช่วงซิ่วเป็นช่วงหนึ่ง ที่ผมเหนื่อยที่สุดในชีวิต แม้แต่เวลานั่งรถไฟไปเรียนก็ยังต้องอ่านหนังสือ ทำสรุปลงกระดาษ ที่เขาว่ากันว่า “เดิมพันยิ่งสูง ยิ่งมีพลัง” คงเป็นจริง เพราะถ้าผมซิ่วไม่สำเร็จ ผมก็ต้องเรียนวิศวฯต่อ แถมยังต้องตามเรียนวิชาที่ดรอปไปด้วยอีกหลายวิชา
ทว่าสอบไปสนามแล้วสนามเล่า ผลสอบก็แทบจะไม่ต่างจากตอน ม.6 เลย บางสนามยังแย่กว่าด้วยซ้ำ ตอนนั้นผิดหวังมาก และรับตัวเองไม่ได้ขั้นรุนแรง พอถึงวันสอบวิชาเฉพาะ ซึ่งผมคาดหวังไว้สูง และใช้เวลาเตรียมตัวมาพอสมควร พาร์ทเชาน์ปัญญาผมทำได้มากกว่าตอน ม.6 เล็กน้อย ส่วนจริยธรรมแทบจะไม่ต่างจาก ม.6 เลย ความหวังของผมจึงตกไปอยู่พาร์ทเชื่อมโยง ซึ่งเป็นพาร์ทที่มั่นใจมาก ทว่าพอสอบเสร็จ เปิดเฟสบุ๊คดูกลุ่มติวกลุ่มหนึ่ง ปรากฏว่า ผมตอบผิดในส่วนที่สำคัญมากๆในพาร์ทเชื่อมโยง ยังผลให้คะแนนหายไปครึ่งหนึ่งเลยทีเดียว กลายเป็นว่าวิชาเฉพาะของผมปีนี้ ได้คะแนนรวมน้อยกว่าตอน ม.6 เสียอย่างนั้น
การสอบครั้งนี้ แทบจะทำให้ผมล้มเลิกเป้าหมายซิ่วหมอเลยทีเดียว แต่พอหัวหายร้อน ผมจึงคิดเอาซะว่าไหนๆก็เหลืออีกสองสนาม ที่สมัครสอบไปแล้ว แต่ยังไม่ถึงวันสอบ ลองไปดูหน่อยก็คงไม่เสียหาย
ผมก็ไม่รู้จะขอบคุณหรือด่าตัวเองดี ที่มีนิสัยไม่ยอมแพ้ ต่อทุกบททดสอบในชีวิต ถ้าผมไม่ยอมไปสอบในสนามต่อไป วันนี้ผมคงกำลังเรียนวิศวฯอยู่ปี 3 อีกปีเดียวก็เรียนจบ มีงานทำ หาเลี้ยงตัวเองและครอบครัวได้ ทว่าผมกลับทำตรงกันข้าม อดทนสอบจนถึงสนามที่ผมสอบติด และได้เรียนแพทย์สมใจอยาก ตอนแรกมีความสุขกับชีวิตมาก แต่พอวันเวลาผ่านไป และด้วยชีวิตที่ไม่ต้องมานั่งอ่านหนังสือ เพื่อแข่งขันกับคนทั่วประเทศ ผมจึงมีเวลาอยู่กับตนเองมากขึ้น
ถ้าจะให้พูดตรงๆ การค้นหาตนเอง ที่ควรจะทำตั้งแต่สมัยประถม ผมดันมาทำเอาหลังจากสอบติดแพทย์ไปแล้ว ผมเพิ่งจะรู้ตัว เมื่อเรียนแพทย์ไปได้ครึ่งปี ว่า “ไลฟ์สไตล์” ที่เหมาะกับตัวผมนั้น ไม่สามารถหาได้ในอาชีพแพทย์
ตอนนั้นผมมีสองทางเลือกหลักๆ คือ
1.ลาออกจากคณะแพทย์ไปทำอย่างอื่น หรือเรียนคณะอื่น
2.ทนเรียนแพทย์ต่อให้จบ จากนั้นจะทำอาชีพแพทย์ต่อ หรือไปทำอาชีพอื่นตามใจอยาก ก็ย่อมได้
ปล. ต้องขออภัย เพราะมีปัญหาการอัปโหลดนิดหน่อย ยังไงติดตาม part2 ฉบับสมบูรณ์ต่อได้ที่ link นี้เลยครับ https://pantip.com/topic/37571160
ปล.2 พอเข้าไปที่ฉบับสมบูรณ์แล้ว เลื่อนลงมาอ่านต่อจากบรรทัดสุดท้ายของกระทู้นี้ได้เลยครับ เพราะเนื้อก่อนหน้านั้นจะซ้ำกับกระทู้นี้