ญาติเรากำลังทำให้เรากลายเป็นโรคประสาท!!!

ที่เราตั้งกระทู้นี้เพราะอยากรู้ว่ามีคนเจอเหมือนกันรึป่าว เรา ชื่อ พิมพลอยนะ ขอเล่าคร่าวๆละกัน พ่อแม่เราเลิกกันเลยให้เรามายุตจว.กับย่าสองคน พ่อเราฝากให้ลุงกับป้าอาที่ยุอีกจังหวัดดูแลเราเพราะที่บ้านมีแต่คนแก่ จนเรียนป.5ได้ครึ่งเทอม ลุงกับป้าญาติฝ่ายพ่อบังคับให้เราไปเรียนยุจังหวัดที่เขายุเราก็ยอม แรกๆมาอากับย่าก็มายุด้วยเป็นเดือนเลย(เราสนิทกับอาและย่าสุด)เขาดีกับเรามาก ตามใจ ดูแล เป็นกันเองสุดๆ ผ่านไปอาก็กลับบ้านอาย่าก็กลับด้วยเรายุกับลุงป้า ตอนนั้นเราป.6เขาบังคับเราเรียนหนัก กดดันเราให้เรามีผลงานที่ดีที่สุดเหนือคนอื่น บังคับจัดตารางชีวิตเราเพื่อให้เราสอบเข้าร.ร.ที่ดีที่สุดในภาคอีสาน เขาให้เราสอบห้องกิ๊ฟของอีกร.ร.นึงที่ดังยุพอสมควร เราไม่อยากเรียนร.ร.นั้น เราสอบติด ได้ยุห้องเดียวกับเพื่อนที่มาจากร.ร.เดียวกันอีก2คน พอถึงวันสอบของร.ร.ที่เขาอยากให้เราเข้าและเราอยากเรียน ก่อนสอบเขาบอกว่าต้องสอบได้ห้องคู่ขนานนะ ถึงจะให้เรียน เรานี่แบบ เชี่ย!!แค่สอบให้ติดกุจะทำได้ป่ะเถอะ (ลืมบอกเขาให้เราสอบกิ๊ฟอีกร.ร.เพื่อสำรองที่เรียนไว้ )สุดท้ายเราได้แค่ห้องคิงส์ แต่เขาก็ยังเห็นใจให้เราเรียนเพราะลูกลุงกับป้าก็จบที่นั่นเลยช่วยพูดให้ว่าดีงั้นดีงี้เราถูกอาดุเรื่องคะแนนสอบเข้าว่ามันน้อยไป เราคิดในใจ เฮื้อกกก ชั้นว่ามันสูงละนะข้อสอบนี่จาก100กว่าข้อเราทำได้ไม่ถึง4ข้อ ติดก็บุญละ พอเราเรียนไปทุกอย่างก็โอเคดี แต่เราก้อมีปัญหาอย่างนึงคือเราเข้ากับป้ากับลุงไม่ได้ เราคุยกันประมานเดือนนึงครั้งนึงอ่ะ อารมณ์แบบหนังดินแดนไร้เสียงเลย555 เราอึดอัดมาก เขาเริ่มดุด่าเราทั้งที่เรายังไม่ทำไรผิด เขาบอกให้เราเรียนให้ได้เกรดดีๆ เขาชอบถามว่ามีสอบแล้วได้ท็อปมั้ย เราก็บอกว่ามีบ้าง สมมุติว่าคะเเนนเต็ม100เราท็อป60หรือมากกว่านั้นนิดนึงลุงจะบอกว่าทำไมผิดเยอะจัง อาจะบอกว่าได้ท็อปมาได้ยังไง ผิดเยอะขนาดนี้เดาหรอ เราก็คิดในใจว่าข้อสอบก็ยากเพื่อนไม่ผ่านครึ่งห้องกุได้สูงสุดนี่ควรจะชมไม่ใช่หรอด่ากุทำไม ขนาดที่ร.รเราจัดสอบ เราได้ที่1ของสายชั้นประมาน800+กว่าคนเต็ม120เราผิด30กว่าๆ ข้อสอบก็ยาก อาก็ว่าเราว่าทำได้น้อย เรานี่น้ำตาไหลเลย(ยุคนเดียวและอาโทรมา)เขาบอกว่า"พลอยยังทำได้ไม่ดีที่สุด ลองพยายามเพิ่มขึ้น ผิดเยอะขนาดนี้ ยังไม่เก่งนะ" อาทำร้ายความรุสึกเรามาก พอถึงวันมอบโล่กับเงินรางวัลเราก็เอากลับมาให้ลุงดูลุงก็บอกว่า"มันก็แค่โล่น่ะพลอย คะแนนก็ทำได้น้อย " เรารุสึกว่ากุจะทำดีไปเพื่อไร ก็แค่อยากให้ชมบ้าง พอเราบอกพ่อแม่ พ่อแม่ดีใจมากให้รางวัลด้วย(เวลาเทศกาลที่เจอกัน) ลุงเราก็มีครั้งเดียวนี่แหละที่ทำร้ายความรุสึกเรา แต่อาทุกวันนี้ยังทำ เวลาเราสอบได้คะแนนไม่พอใจอา อาก็จะดุ พูดแต่คำเดิมพยายามกว่านี้ๆๆๆๆๆ เราโง่คณิตตั้งแต่ไหนแต่ไร เราพยายามเท่าไหร่มันก็ไม่ดีขึ้น เขาก็ว่าเราไม่ตั้งใจเรียน คุยรึป่าวตอนจารย์สอนนั่งหลังหรอ คบเพื้อนเกเรพากันโดหรอ????  อาชอบดุเราในสิ่งที่เราไม่ได้ทำตั้งแต่เรามายุนี่ไม่มีวันไหนเลยที่จะได้คำชมบ้าง ตอนเราม.2เกรดเราตก อาโทรมาดุเรา บอกว่าปิดเทอมนี้ไปหาที่เรียนพิเศษไว้เลย เราไม่อยากเรียน เราก็คุยกับอาดีๆ น้ำเสียงเรียบ กดความรู้สึกไว้ พ่อเราแม่เราไม่ด่าเขาบอกว่าเราทำดีที่สุดแล้ว เราร้องไห้เลย พ่อบอกว่าเขามองเห็นแต่จุดด้อยของเรา เราทำดีร้อยครั้ง ทำพลาดครั้งสองครั้งทำไมต้องด่าทำไมต้องมาโฟกัสที่จุดเดิม เราเบื่อเราเบื่อเราเบื่อออ!!! กี่ครั้งแล้วที่ต้องมาเสียน้ำตาเพราะการดูถูกดูแคลนของคนที่เราสนิทสุดๆในบรรดาคนที่เราไม่อยากอยู่ด้วย ไม่ต้องชมหนูก้อได้ แค่ไม่แซะกันก็พอ!!!!!  อย่าว่าเราเลยนะถ้าเราอาจจะดูก้าวร้าวไป แต่นี่ยังเล่าไม่ละเอียดนะ ถ้าเล่าละเอียดนี่คุณคงอยากจะให้พลอยลาออกจากครอบครัวนี้เลยแหละเพราะเขาทำอะไรไว้เยอะจริงๆ บางคนไม่เข้าใจหรอก เราอาจจะเล่างง ก็ขอโทดด้วยนะ ที่เรามาเล่าเพราะเล่าต้องการระบาย จบแยก!!!