ตามคำถามข้างบนเลยนะคะ คือลูกพี่ลูกน้องเราอายุห่างจากเรา2-3ปีค่ะ เป็นผู้หญิงเหมือนกันกับเรานี่แหละค่ะ
ขอเล่านิสัยของน้องตั้งแต่เด็กๆเลยนะคะ น้องเราเป็นเด็กเอาแต่ใจตัวเองค่ะ เราเล่นด้วยกันแต่เด็ก พ่อเราเสียตอนเรา2ขวบ เราเลยย้ายมาอยู่กับปู่ตอนอนุบาล2(ตอนปรกอยู่กับตายาย) น้องของเราติดปู่มาก แต่น้องอยู่บ้านยายของน้องค่ะ พอน้องอยู่อนุบาล2 ป้า(แม่น้อง)ก็แยกทางกับลุงของเรา น้องเลยย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันที่บ้านปู่กับย่า ส่วนลุงไปทำงานตจว ด้วยความที่ปู่กับย่าสงสารน้องเลยเอาแต่ตามใจน้องมาตลอด งานบ้านไม่เคยได้ทำเลย อยากได้อะไรก็ให้ตลอด น้องเราเรียนไม่เก่งค่ะ อ่านหนังสือก็ไม่ออก พึ่งมาอ่านออกเขียนได้ตอนป.5 แต่เราเรียนค่อนข้างพอใช้ได้ ปู่เลยปล่อยน้องมาก ไม่สนใจว่าน้องจะเรียนเป็นยังไง งานบ้านปู่ก็เริ่มใช้ให้พวกเราทำ เราทำเท่าที่เราทำได้ แต่น้องแทบจะไม่ทำอะไรปู่เลยดุน้องบ่อยมาก จนน้องมันไม่ชินและไม่สนใจว่าใครจะว่ายังไง แต่กับเรามันตรงข้ามเลยค่ะ ปู่กดดันเราเรื่องเรียนมากๆแต่เราไม่เคยโดนดุเรื่องอื่น เราถูกห้ามออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆค่ะ จนน้องอยู่ป.6 น้องก็เริ่มเอาเพื่อนมาบ้าน แอบเอารถไปส่งเพื่อนที่บ้าน เรารู้ค่ะ เราเลยบอกปู่ ปู่ก็โทรหาป้ากับลุง ทุกคนก็ดุน้องใหญ่เลยค่ะ เราไม่คิดว่ามันจะหนักขนาดนี้ น้องร้องไห้หนักมาก น้องก็โกรธเราค่ะ เราเลยทะเลาะกัน แล้วป้าก็โทรมาหาเราถามเราว่าเรื่องมันเป็นมายังไง แล้วขอคุยกับน้อง น้องพูดว่าอยู่บ้านนี้ไม่มีความสุขเลยทุกคนเอาแต่ด่า ไม่มีใครรัก พ่อกับแม่ก็ทิ้ง อยู่ที่นี่เหมือนอยู่ในนรก เราได้ยินแล้วเสียใจมากค่ะ เพราะน้องจะถูกตามใจมากที่สุด ถึงปู่อาจจะดุบ้าง แต่ก็รักมากเหมือนกันค่ะ แล้วจากนั้นมาน้องก็ทำเรื่องให้ปู่กับย่าเครียดอยู่บ่อยๆ ย่าเราร้องไห้บ่อยมากเลยค่ะ เมื่อก่อนน้องเคยฟังเรากับย่าจนตอนนี้ๆม่ฟังใครแล้วค่ะ เวลาน้องโกรธน้องจะกำมือแน่นมาก แล้วสายตาก็จะจ้องไผที่คนที่ทำให้น้องโกรธค่ะ คำพูดน้องรุนแรงกับเรามาก เรากับปู่ย่าไม่รู้จะทำยังไงให้น้องเลิกทำนิสัยแบบนี้
เราจะคุมเด็กอายุ12 ที่มีนิสัยแลบนี้ได้ยังไงคะ ตอนนี้หนักใจมาก
ขอเล่านิสัยของน้องตั้งแต่เด็กๆเลยนะคะ น้องเราเป็นเด็กเอาแต่ใจตัวเองค่ะ เราเล่นด้วยกันแต่เด็ก พ่อเราเสียตอนเรา2ขวบ เราเลยย้ายมาอยู่กับปู่ตอนอนุบาล2(ตอนปรกอยู่กับตายาย) น้องของเราติดปู่มาก แต่น้องอยู่บ้านยายของน้องค่ะ พอน้องอยู่อนุบาล2 ป้า(แม่น้อง)ก็แยกทางกับลุงของเรา น้องเลยย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันที่บ้านปู่กับย่า ส่วนลุงไปทำงานตจว ด้วยความที่ปู่กับย่าสงสารน้องเลยเอาแต่ตามใจน้องมาตลอด งานบ้านไม่เคยได้ทำเลย อยากได้อะไรก็ให้ตลอด น้องเราเรียนไม่เก่งค่ะ อ่านหนังสือก็ไม่ออก พึ่งมาอ่านออกเขียนได้ตอนป.5 แต่เราเรียนค่อนข้างพอใช้ได้ ปู่เลยปล่อยน้องมาก ไม่สนใจว่าน้องจะเรียนเป็นยังไง งานบ้านปู่ก็เริ่มใช้ให้พวกเราทำ เราทำเท่าที่เราทำได้ แต่น้องแทบจะไม่ทำอะไรปู่เลยดุน้องบ่อยมาก จนน้องมันไม่ชินและไม่สนใจว่าใครจะว่ายังไง แต่กับเรามันตรงข้ามเลยค่ะ ปู่กดดันเราเรื่องเรียนมากๆแต่เราไม่เคยโดนดุเรื่องอื่น เราถูกห้ามออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆค่ะ จนน้องอยู่ป.6 น้องก็เริ่มเอาเพื่อนมาบ้าน แอบเอารถไปส่งเพื่อนที่บ้าน เรารู้ค่ะ เราเลยบอกปู่ ปู่ก็โทรหาป้ากับลุง ทุกคนก็ดุน้องใหญ่เลยค่ะ เราไม่คิดว่ามันจะหนักขนาดนี้ น้องร้องไห้หนักมาก น้องก็โกรธเราค่ะ เราเลยทะเลาะกัน แล้วป้าก็โทรมาหาเราถามเราว่าเรื่องมันเป็นมายังไง แล้วขอคุยกับน้อง น้องพูดว่าอยู่บ้านนี้ไม่มีความสุขเลยทุกคนเอาแต่ด่า ไม่มีใครรัก พ่อกับแม่ก็ทิ้ง อยู่ที่นี่เหมือนอยู่ในนรก เราได้ยินแล้วเสียใจมากค่ะ เพราะน้องจะถูกตามใจมากที่สุด ถึงปู่อาจจะดุบ้าง แต่ก็รักมากเหมือนกันค่ะ แล้วจากนั้นมาน้องก็ทำเรื่องให้ปู่กับย่าเครียดอยู่บ่อยๆ ย่าเราร้องไห้บ่อยมากเลยค่ะ เมื่อก่อนน้องเคยฟังเรากับย่าจนตอนนี้ๆม่ฟังใครแล้วค่ะ เวลาน้องโกรธน้องจะกำมือแน่นมาก แล้วสายตาก็จะจ้องไผที่คนที่ทำให้น้องโกรธค่ะ คำพูดน้องรุนแรงกับเรามาก เรากับปู่ย่าไม่รู้จะทำยังไงให้น้องเลิกทำนิสัยแบบนี้