ใจร้ายไปรึป่าว??

เรื่องมีอยู่ว่าฉันได้เจอกับพี่คนนึงที่ไม่ได้เจอกันนานประมาณ10ปีได้แต่ที่แปลกคือฉันจำชื่อเค้าได้แต่จำหน้าตาไม่ได้ค่ะเราเป็นเพื่อนบ้านที่ค่อนข้างสนิทกันพอสมควรค่ะที่ฉันไม่ได้เจอพี่เค้าเลยเพราะฉันอยู่กรุงเทพส่วนพี่เค้าอยู่ขอนแก่นค่ะมันไกลมากที่จะไปหสีกันทุกปีที่ป้าและยายของฉันจะกลับขอนแก่นแต่ฉันไม่ได้กลับกับท่านเลยค่ะพอจะกลับก็อ้างนู้นอ้างนี้ตลอดสุดท้ายปีนี้ฉันเลยได้กลับไปขอนแก่นในรอบ10ปีค่ะตอนแรกป้าฉันไม่ยอมให้ไปค่ะไม่รู้เำราะอะไรเหมือนกันแต่ฉันบอกอยากไปจริงๆค่ะท่านเลยบอกว่าจะไปก็ไปแต่ไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่จากนั้นฉันก็ออกเดินทางไปขอนแก่นกับแม่ของฉันค่ะพอไปถึงฉันจำใครไม่ได้เลยแต่ทุกคนจำฉันได้ค่ะแต่ตกใจเล็กน้อยที่บอกว่านี้คือฉันเค้าต้อนรับฉันอย่างเอ็นดูและอบอุ่นมากแต่ที่แปลกคือฉันจำชื่อคนคนนึงได้เพียงคนเดียวเท่านั้นเเต่ไม่รู้ว่าหน้าตาเค้าเป็นยังไงแค่นั้นเองและแล้ววันนั้นก็มาถึงฉันได้เห็นหน้าคนที่ฉันจำได้แต่ชื่อค่ะเห็นครั้งแรกก็อ๋อหน้าตาเป็นอย่างงี้นี้เองหน้าตาใช้ได้นะเราแต่ที่แปลกคือเค้าไม่ค่อยมองหน้าฉันแบบตรงไปค่ะชอบแอบมองอยู่ห่างพอได้เจอเข้าจริงฉันกลับเงียบไปเลยเหมือนไม่อยากพูดอะไรตอนอยู่กับเค้าเลยค่ะเช้าของอีกวันฉันได้ไปทำบุญที่วัดค่ะแล้วเค้าก็ไปด้วยไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือป่าวคือเค้าจะพยายามอยู่ใกล้ฉันตลอดแต่ฉันกับรู้สึกแปลกๆและไม่ชินยังไงไมูู่้้ค่ะเลยพยายามยืนำออกห่างไปให้ได้มากที่สุดพอทำบุญเสร็จฉันก็ไปช่วยแม่ทำกับข้าวและเค้าก็ยังอยู่ที่บ้านฉันค่ะพอทำกับข้าวเสร็จฉันก็เดินออกมาเล่นข้างนอกเค้าเดินตามฉันมาแล้วพูดว่า จำพี่ได้หรือป่าวตอนเด็กเราเคยเล่นด้วยกันไปไหนมาไหนด้วยกันทำอะไรก็ทำด้วยกันตลอดเราออกห่างจากกันไม่ได้เลยนะ ตอนนั้นฉันคิดอยู่สักพักแต่คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าเคยทำอะไรด้วยกันมาบ้าง ฉันกลับเงียบใส่พี่เค้าไม่พูดด้วยพี่เค้ายิ้มให้ฉันแล้วเดินไปทานข้าวระหว่างที่ทานข้าวพี่เค้ามองฉันตลอดเลยค่ะฉันอึดอัดมากมายอะไรไม่ได้เลยอึดอัดไปหมด จากกนั้นพี่เค้าก็ขอตัวกลับบ้านเช้าวันรุ่งขึ้นพี่เค้าก็มาที่บ้านฉันอีกค่ะแต่ฉันกลับอยากอยู่ในห้องไม่อยากออกไปเจอเค้าเลยค่ะไม่รู้ทำไมสักพักฉันก็เพลอหลับไปแต่อยู่ๆฉันก็รุ้สึกเหมือนมีคนมายืนมองฉันอยู่ที่ปลายเตียงฉันค่อยๆลืมตาขึ้นเห็นพี่เค้ามองฉันด้วยหน้านิ่งๆแล้วยิ้มอ่อนๆให้บอกว่าแม่ฉันให้มาตามไปทานข้าว ตอนแรกยอมรับค่ะว่าตกใจมากแต่ก็พยักหน้ารับแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวออกไปที่แปลกก็คือพี่คนนั้นเค้าไม่อยู่ไปไหน?ตอนนั้นฉันก็เลยชั่งเถอะไม่อยู่ก็ดีแล้ว(ทำไมถึงคิดอย่างงั้นไม่รู้)พอฉันทานได้สักพักพี่เค้าก็มาแล้วเหมือนเดิมค่ะมองฉันตลอดไม่วางสายตาเลยจากอึดอัดก็กลายเป็นขนลุกพอฉันทานเสร็จก็กะว่าจะไปซื้ออะไรมากินดับร้อนสักหน่อยพี่เค้าก็อาสาพาไปค่ะระหว่างทางพี่เค้าก็ถามีอะไรเยอะแยะแต่คือฉันไม่ได้ยินอะไรเลยค่ะที่พี่เค้าถามมาในหัวตอนนั้นคิดอะไรมากมายเต็มไปหมดตอบฮือออกไปบางทีก็ไม่ตอบค่ะพอคำถามสุดท้ายพี่เค้าหันหน้ามาคุยกับฉันค่ะแต่แปลกคือฉันจับใจความพี่เค้าไม่ได้เลยพี่เค้าเสียงเบามากค่ะพี่เค้าขมวดคิ้วแล้วเดินไม่รอฉันเลยค่ะตอนนั้นคือตกใจมากทำอะไรไม่ถูกคิดตลอดทางว่าเราทำอะไรผิดหรือป่าวจากนั้นพี่เค้าก็ขอตัวกลับบ้านค่ะ(ตอนนั้นคือรู้สึกผิดมากน่าจะตั้งใจฟังพี่เค้ามากกว่านี้)พอวันสุดท้ายฉันจะขึ้นกรุงเทพฉันเลยแวะไปทำบุญเหมือนเคยค่ะพี่เค้าไปด้วยพี่เค้ามองค่ะแต่แปลกออกไปจากเดิมคือขมวดคิ้วเหมือนต้องการอะไรสักอย่างตอนนั้นฉันไม่กล้าคุยกับพี่เค้าไม่รู้ทำไมเดินห่างจากพี่เค้ามากพี่เค้าสังเกตุฉันทุกอย่างแต่ฉันกลับรู้สึกไม่กล้ามองหน้าไม่อยากคุยอะไรกับพี่เค้าเลยพอทำบุญเสร็จพี่เค้าก็ลงออกจากรถแล้วก็เดินกลับบ้านพี่เค้าเลยค่ะปกติพี่เค้าจะแวะดื่มน้ำก่อนแต่วันนี้กับไม่มาดื่มฉันจึงล่ำลาญาติผู้ใหญ่เพื่อจะกลับกรุงเทพฯแต่ที่แปลกคือพี่เค้าไม่ออกมาจากบ้านเลยค่ะฉันรู้สึกใจหาญแปลกอยากลาพี่เค้ามากค่ะแต่พี่เค้าก็ไม่ออกมาเลย...เรื่องทั้งหมดก็มีแค่นี้แหละค่ะฉันควรทำยังไงดีค่ะโทรไปหาพี่เค้าดีไหมแล้วถ้าโทรไปหาจะพูดว่ายังไงช่วยตอบหน่อยนะค่ะTT