ผมเป็นคนนึงที่ไม่เคยสมหวังเรื่องความรักเลย ในบางวันที่ผมคิดถึงเค้ามากๆ ผมก็เลือกที่จะเดินไปหยิบเหล้าเบียร์มากินจนเมาหลับไป โลกสีเทาของผมวนเวียนอยู่อย่างนี้มาหลายปี มันก็อาจจะมีบ้างที่ท้อและไม่อยากรอแล้ว แต่สุดท้ายเสียงที่ดังที่สุดในใจก็บอกผมตลอดว่าไม่ให้เค้าไปจากผม เค้าเหมือนคนที่ยืนขวางประตูหัวใจผมเอาไว้ ไม่ให้ผมออกไปแล้วก็ไม่ให้ใครเข้ามา ยิ่งผมรอนานมากขึ้นเท่าไร ผมก็ยิ่งแย่มากขึ้นเท่านั้น ผมไม่เคยเชื่อคำพูดที่ว่า " กาลเวลาจะเยียวยาทุกสิ่ง " ในการรอครั้งนี้นั้นผมมองไม่เห็นอะไรเลย ผมไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าจะได้อะไรกลับมาไหม แต่การรอครั้งนี้นั้นมันพิสูจน์แล้วว่าผมยังรักเค้าไม่น้อยลงเลย ผมดีใจด้วยนะถ้าคุณมีความรักที่ดี แต่มันจะดีกว่านี้มากมากเลยถ้าคนคนนั้นเป็นผม.
โลกสีเทาของผม