ระบายค่ะ พ่อแม่รับเด็กมาเลี้ยงดูแล้วรักมากกว่าเรา

ครั้งแรกที่รู้เราโวนวายมากเนื่องจากเราเป็นลูกคนเดียว ไม่ได้ต้องการน้องใดๆทั้งสิ้น แม่ก็มาเกลี้ยกล่อมจนได้ แรกๆเข้ามาอยู่ก็ปกติดี นานไปเริ่มออกให้เห็นว่ารักเด็กนั่นมากกว่าเรา เช่น
-ที่บ้านไม่ว่าจะห้องแขก ห้องแม่ ห้องครัว ทุกๆที่จะมีแต่ของเล่นเด็กนั่น มีซีดีการ์ตูนเป็นกะตั๊ก
-ให้เข้าโรงเรียนดีๆ (รร.เอกชนตั้งแต่อนุบาล) เรียนซัมเมอร์ เรียนเสริมนุ่นนี่นั่น
-พาไปหาหมอดีๆแม้จะเรื่องเล็กน้อยและแลดูไม่จำเป็น(หาหมอถอนฟัน ซึงเราก็ไม่เห็นว่าฟันมันจะไม่ดีตรงไหน เสียไปหมื่นกว่า)
-มีครั้งนึงพ่อไม่สบาย เข้า รพ. (พ่อแก่แล้ว) แกร้องไห้หาเด็กนั่น ไม่คิดถึงเราเลย ที้งๆที่เราอยู่กรุงเทพและบินกลับบ้านผลัดกับแม่นอนเฝ้า
-เด็กนั่นดื้อมาก จะขึ้นป.1รอมร่อ ไม่ยอมกินข้าวเอง แม่ต้องป้อนทุกมื้อ ถ้าไม่ป้อนจะโวยวายทิ้งขว้างข้าวของ แทนที่จะปรามเด็กกลายเป็นว่าพากันไปโอ๋ ตรูนี่นั่งเอ๋อเลย
-เราทำงานที่ กทม. ไม่ค่อยได้กลับบ้าน กลับมาอีกที ห้องเรากลายเป็นห้องเก็บของเล่นมัน เก็บเสื้อผ้ามัน แลัวมันยังว่านี่จะเป็นห้องของมัน ส่วนเราน่ะหรอไปนอนบ้านหลังเล็กนู้น
-เรามาบ้าน มันพูดกับเรา “มาหาใคร มาหาแม่(ชื่อมัน)หรอ” ไม่เอามะกุยจกหัวก็บุญแล้วเด็กผี
-และอีกมากมายที่พ่อแม่ทำให้เราคิดว่าทำไมอะไรนักหนากับเด็กคนนี้ ให้มากเกินคำว่า “เด็กที่รับอุปการะ”
ต้องมีคนมาว่าทำไมเราไม่เปิดใจให้กว้างใจแคบจัง-พยายามอยู่แต่น้อยใจมากกก
ปล.เด็กคนนั้นรับมาตั้งแต่มันเกิดเนื่องจากแม่ที่แท้จริงไม่เลี้ยง