เราเป็นแม่ฟูลไทม์ อยู่บ้านสามี บ้านสามีอยู่กันหลายคน
จริงๆเราเป็นครูค่ะ จึงทำให้ได้เรียนเกี่ยวกับเด็กและมีประสบการณ์เกี่ยวกับเด็กมาบ้าง พอคลอดลูกจึงออกมาเลี้ยงลูกเองและเลี้ยงในแบบของเรา เราเลี้ยงคนเดียวทั้งวัน ไม่ค่อยฝากคนอื่นเลี้ยง(ถือคติ ลูกเรา เราต้องเลี้ยงเอง)ไปไหนเอาไปด้วยตลอด ส่วนพ่อเขาเลิกงานจะช่วยเลี้ยงบ้างนิดหน่อยเราอยากให้ลูกโตไปเป็นคนดีของสังคม ช่วยเหลือผู้อื่น มีความรับผิดชอบ มีระเบียบวินัย ไม่ไปเป็นภาระสังคมถึงเราจะเลี้ยงเหนื่อยแค่ไหนก็ยอม เราจึงฝึกลูกตั้งแต่เล็กๆ เช่น ลูกเรา1.4ขวบ กินข้าวต้องกินบนโต๊ะกินข้าวเด็ก เพื่อฝึก ไม่ให้วิ่งไป กินไป แม่จะต้องคอยป้อนข้าวตาม ไม่ให้ดูโทรศัพท์ หรือโทรทัศน์ ให้เลิกขวดนมแล้ว ให้ดูดจากแก้วแทน แต่ยังดื่มนมแม่นะคะ
ตื่นมา จับอาบน้ำ นั่งโต๊ะกินข้าว ให้กินเอง เข้าปากมั่ง ไม่เข้ามั่ง เลอะมั่งก็ปล่อย แต่เราคอยดูอยู่ด้วย คอยป้อนบ้าง ออกจากบ้านต้องใส่รองเท้าตลอด
แต่คนอื่นๆในบ้านมองว่า ทำไมต้องมีโต๊ะกินข้าวเด็ก ไม่จำเป็นอะไรให้วิ่งมั่งก็ได้ เราบอก จะได้ไม่ต้องวิ่งตามป้อนตลอด (คือเลี้ยงก็เหนื่อยพอและ ต้องวิ่งตามป้อนข้าวอีก แม่จะเป็นลม)ทำไมต้องให้เลิกขวดเร็วจัง เดี๋ยวจะผอม เราก็บอกว่า เขาดูดได้แล้ว จึงให้เขาเลิก เดี๋ยวฟันผุ เขาบอกไม่จริง ลูกเขา4ขวบ ยังไม่เห็นให้เลิกเลย อ้วนดีด้วย คิดในใจเด็ก4ขวบหนักเกือบๆ30โล อ้วนดีหรือ เสียบุคลิกหมด ขาแบะบานด้วย ทำไรก็ไม่ถนัด แต่เราไม่เถียงได้แต่คิดในใจ พอเรื่องกินข้าว ทำไมให้กินเอง เลอะเทอะหมด ทำไมไม่ป้อนละ ส่วนเรื่องโทรศัพท์โทรทัศน์ ไม่ให้ดูเลย เวลาฝากคนอื่นเลี้ยง เพราะเราต้องตากผ้าบ้างทำไรบ้างแบบแปปๆ แล้วลูกมาเกาะขาเลยทำอะไรไม่ได้ ก็จะฝากคนในบ้านบ้าง แต่ต้องรีบๆทำไวไวเพราะ เขาจะเปิดโทรทัศน์ให้ดู เราบอกไม่ให้ลูกดูนะมันไม่ดี เสียสายตา เดี๋ยวสมาธิสั้น เขาก็จะพูดว่าไม่เป็นไรหลอก ให้ดูไปเถอะ เราคิดว่าตัวแค่นี้ไม่สมควรให้ดูนิดหน่อยก็ไม่ เพราะเด็กหลายๆคนที่เป็นสามธิสั้นก็มาจากคำว่านิดหน่อย นิดหน่อย พอปิดโทรทัศน์ก็อาระวาด พ่อแม่จึงต้องยอมให้ดู จะได้จบๆ นิ่งๆดี ในแต่ละวันของเรา เราจะพาลูกเล่นของเล่น เล่นจ๊ะเอ๋ อ่านหนังสือ ร้องเพลงเด็ก ท่อง ก. ไก่ abc ทำอะไรไปเรื่อย และเราก็ไม่เล่นโทรศัพท์ให้เขาเห็น จะหยิบมาดูอะไรบ้างตอนเขานอนหลับเท่านั้น ทุ่มครึ่งพาสวดมนต์ นอน
สรุปว่า ทั้งหมดที่เราเลี้ยงลูก ฝึกลูก คนอื่นกลับมองว่าเราเวอร์ไปมาก เราอยากจะพูดบ้างว่า(แต่พูดไม่ได้นะคะ ได้แต่คิดในใจ) การเลี้ยงลูกของแต่ละคนไม่เหมือนกัน คุณก็เลี้ยงแบบของคุณ ฉันก็เลี้ยงในแบบของฉัน บางวันเราโดนว่า จนทำเราเครียด จิตตกไปเลยค่ะ มีใครเจอปัญหาแบบเราบ้าง แนะนำหน่อยจ้า ว่าแก้ปัญหาอย่างไรกัน และเราอยากรู้ว่าเราเลี้ยงลูกเว่อร์จริงๆหรือ
การเลี้ยงลูกในแบบของเรา มันเยอะไปหรือคะ
จริงๆเราเป็นครูค่ะ จึงทำให้ได้เรียนเกี่ยวกับเด็กและมีประสบการณ์เกี่ยวกับเด็กมาบ้าง พอคลอดลูกจึงออกมาเลี้ยงลูกเองและเลี้ยงในแบบของเรา เราเลี้ยงคนเดียวทั้งวัน ไม่ค่อยฝากคนอื่นเลี้ยง(ถือคติ ลูกเรา เราต้องเลี้ยงเอง)ไปไหนเอาไปด้วยตลอด ส่วนพ่อเขาเลิกงานจะช่วยเลี้ยงบ้างนิดหน่อยเราอยากให้ลูกโตไปเป็นคนดีของสังคม ช่วยเหลือผู้อื่น มีความรับผิดชอบ มีระเบียบวินัย ไม่ไปเป็นภาระสังคมถึงเราจะเลี้ยงเหนื่อยแค่ไหนก็ยอม เราจึงฝึกลูกตั้งแต่เล็กๆ เช่น ลูกเรา1.4ขวบ กินข้าวต้องกินบนโต๊ะกินข้าวเด็ก เพื่อฝึก ไม่ให้วิ่งไป กินไป แม่จะต้องคอยป้อนข้าวตาม ไม่ให้ดูโทรศัพท์ หรือโทรทัศน์ ให้เลิกขวดนมแล้ว ให้ดูดจากแก้วแทน แต่ยังดื่มนมแม่นะคะ
ตื่นมา จับอาบน้ำ นั่งโต๊ะกินข้าว ให้กินเอง เข้าปากมั่ง ไม่เข้ามั่ง เลอะมั่งก็ปล่อย แต่เราคอยดูอยู่ด้วย คอยป้อนบ้าง ออกจากบ้านต้องใส่รองเท้าตลอด
แต่คนอื่นๆในบ้านมองว่า ทำไมต้องมีโต๊ะกินข้าวเด็ก ไม่จำเป็นอะไรให้วิ่งมั่งก็ได้ เราบอก จะได้ไม่ต้องวิ่งตามป้อนตลอด (คือเลี้ยงก็เหนื่อยพอและ ต้องวิ่งตามป้อนข้าวอีก แม่จะเป็นลม)ทำไมต้องให้เลิกขวดเร็วจัง เดี๋ยวจะผอม เราก็บอกว่า เขาดูดได้แล้ว จึงให้เขาเลิก เดี๋ยวฟันผุ เขาบอกไม่จริง ลูกเขา4ขวบ ยังไม่เห็นให้เลิกเลย อ้วนดีด้วย คิดในใจเด็ก4ขวบหนักเกือบๆ30โล อ้วนดีหรือ เสียบุคลิกหมด ขาแบะบานด้วย ทำไรก็ไม่ถนัด แต่เราไม่เถียงได้แต่คิดในใจ พอเรื่องกินข้าว ทำไมให้กินเอง เลอะเทอะหมด ทำไมไม่ป้อนละ ส่วนเรื่องโทรศัพท์โทรทัศน์ ไม่ให้ดูเลย เวลาฝากคนอื่นเลี้ยง เพราะเราต้องตากผ้าบ้างทำไรบ้างแบบแปปๆ แล้วลูกมาเกาะขาเลยทำอะไรไม่ได้ ก็จะฝากคนในบ้านบ้าง แต่ต้องรีบๆทำไวไวเพราะ เขาจะเปิดโทรทัศน์ให้ดู เราบอกไม่ให้ลูกดูนะมันไม่ดี เสียสายตา เดี๋ยวสมาธิสั้น เขาก็จะพูดว่าไม่เป็นไรหลอก ให้ดูไปเถอะ เราคิดว่าตัวแค่นี้ไม่สมควรให้ดูนิดหน่อยก็ไม่ เพราะเด็กหลายๆคนที่เป็นสามธิสั้นก็มาจากคำว่านิดหน่อย นิดหน่อย พอปิดโทรทัศน์ก็อาระวาด พ่อแม่จึงต้องยอมให้ดู จะได้จบๆ นิ่งๆดี ในแต่ละวันของเรา เราจะพาลูกเล่นของเล่น เล่นจ๊ะเอ๋ อ่านหนังสือ ร้องเพลงเด็ก ท่อง ก. ไก่ abc ทำอะไรไปเรื่อย และเราก็ไม่เล่นโทรศัพท์ให้เขาเห็น จะหยิบมาดูอะไรบ้างตอนเขานอนหลับเท่านั้น ทุ่มครึ่งพาสวดมนต์ นอน
สรุปว่า ทั้งหมดที่เราเลี้ยงลูก ฝึกลูก คนอื่นกลับมองว่าเราเวอร์ไปมาก เราอยากจะพูดบ้างว่า(แต่พูดไม่ได้นะคะ ได้แต่คิดในใจ) การเลี้ยงลูกของแต่ละคนไม่เหมือนกัน คุณก็เลี้ยงแบบของคุณ ฉันก็เลี้ยงในแบบของฉัน บางวันเราโดนว่า จนทำเราเครียด จิตตกไปเลยค่ะ มีใครเจอปัญหาแบบเราบ้าง แนะนำหน่อยจ้า ว่าแก้ปัญหาอย่างไรกัน และเราอยากรู้ว่าเราเลี้ยงลูกเว่อร์จริงๆหรือ