โลกธรรม8 (ตอนที่4 มีสุขมีทุกข์) อุ้ยเสี่ยวมินเขียน

โลกธรรม8  (ตอนที่4 มีสุขมีทุกข์)
อุ้ยเสี่ยวมินเขียน
    มีสุขมีทุกข์  เป็นหัวข้อที่เจอกับตัวเอง ในยามสุขเราก็มองอะไรในทางสร้างสรรค์ สวยงาม  มีแรงผลักดันให้สู้ชีวิต พร้อมเผชิญหน้ากับอุปสรรคปัญหา  ยามทุกข์เกิดอาการห่อเหี่ยวสิ้นหวัง ไร้เรี่ยวแรง ไร้กำลังใจ มองเห็นแต่ปัญหาไม่เห็นทางแก้ไข ชีวิตดูทรมานใจ
          มีสุขแบ่งเป็นสุขกาย ร่างกายแข็งแรง  ไม่เป็นโรคที่เจ็บป่วยเรื้อรัง  ไม่พิการ ไม่อ่อนด้อยทางปัญญา  ไม่อ่อนล้าจนเกินไป เคลื่อนไหวว่องไว ฯลฯ  สุขใจคือการได้รับในสิ่งที่ตนพอใจ เป็นผู้ครอบครอง รู้สึกผ่อนคลาย สบายใจ ปลอดภัย มีกำลังใจ  มีความหวัง ได้รับความรักความอบอุ่น  
บรรลุเป้าหมาย ผลงานดีกว่าที่คาดคิด รับรางวัล คำชื่นชม ฯลฯ
          ความสุขมีหลายอย่างเช่น เกิดจากร่างกายได้แก่เป็นปกติ ไม่มีโรคเบียดเบียน ไม่เหนื่อยล้าจนเกินไป   ความรักได้แก่รู้สึกอบอุ่น มีกำลังใจ
มีรอยยิ้ม มีคู่ชีวิต มีคู่คิด   ความคิดตนเองได้แก่มองเห็นคุณค่า ส่งมอบความสุขให้ผู้อื่น  จากผู้อื่นได้แก่คำชื่นชม กำลังใจ รางวัล ผลตอบแทน    
การกระทำได้แก่สำเร็จตามที่คิด  การชนะใจ ชนะแข่งขัน    เลื่อนขั้น การชนะอุปสรรคได้แก่ ความอดทนรอคอย ความเพียรพยายามฟันผ่าปัญหา
มีความหวัง  พอใจในสิ่งที่ตนมีได้แก่ไม่เปรียบเทียบผู้อื่น พอใจในรูปร่างหน้าตาตนเอง  มองเห็นส่วนดีของตน ฯลฯ
      ความทุกข์เป็นสิ่งที่คนเราไม่อยากพบเจอ เมื่อตกอยู่ในห้วงทุกข์เกิดความรู้สึกทรมานจิตใจ  ตามหลักศาสนากล่าวว่าความทุกข์คือ สภาวะที่ทนอยู่ไม่ได้ ได้แก่เพราะการเกิด  แก่ ตาย  เศร้าโศก  คร่ำครวญบ่นเพ้อ ไม่สบายกาย เสียใจ คับแค้นใจ ประสบสิ่งที่ไม่เป็นที่รัก พลัดพลากจากสิ่งที่รัก  
ปราถนาสิ่งใดแล้วไม่ได้สิ่งนั้น
          โดยทุกข์แห่งการวัฎสงสารคือ การเกิด แก่ เจ็บป่วยทางร่างกายและจิตใจ  ตาย     จากการกระทำผู้อื่นได้แก่ขัดขวางไม่ให้เราได้ตามต้องการ
จึงโกรธแค้น อิจฉา น้อยใจ  การถูกประนามและใส่ร้ายนินทาส่งผลต่อเรื่องอารมณ์ ความรู้สึก  ไม่ปลอดภัยเกิดความกลัว ไม่มั่นใจ     ตัวเราเองได้แก่
สร้างความเดือดร้อนผู้อื่น (ผู้อื่นจึงทวงคืนสิ่งของ ความชอบธรรม)  โดดเด่นจนผู้อื่นอิจฉาจึงถูกกลั่นแกล้งทำลายล้าง  การพร่ำบ่นทำให้เกิดความรำคาญใจ   วิบากกรรมได้แก่เจ็บป่วยเรื้อรัง พิการ บริษัทล้มละลาย ตกงาน  เกิดอุบัติเหตุ      สูญเสียได้แก่อกหัก ผิดหวังไม่ได้ตามสิ่งที่ตนคิด คนรักจากลา (เลิกลา หรือตาย)   น้อยใจในวาสนา  
           จากภาระได้แก่ดูแลเมียและลูก  ป้องกันอันตรายคนในครอบครัว    แก้ปัญหาเรื่องงานไม่ได้เพราะอุปสรรคมากมายจนท้อแท้    คนรักและครอบครัวได้แก่คนรักไม่เป็นตามที่เราคิด เปรียบเทียบคนรักกับคนอื่น ไม่แสดงอบอุ่นให้ครอบครัว คู่ชีวิตนำพาเรื่องเดือดร้อนกายและใจ     เพื่อนได้แก่
ถูกเอารัดเอาเปรียบ ชักนำพาไปในทางทุจริต   นำความเดือดร้อนมาให้แก่ตน  ปัญหาทางการเงินได้แก่ตกงาน มีหนี้สิน (การพนัน เรื่องงาน  เจ็บป่วย อุบัติเหตุ  การสร้างบ้าน  ซื้อรถ ฯลฯ)  ได้เงินล่าช้า รายจ่ายมากกว่ารายรับ   ฯลฯ
         ตัวอย่างที่เห็นชัดในเรื่องมีสุขมีทุกข์คงไม่พ้น นิทานพื้นบ้านเรื่องปลาบู่ทอง (ซินเดอเรลล่าแห่งเมืองไทย) เรื่องย่อมีดังนี้  มีชายหาปลาคนหนึ่ง
ชื่อทารก (ทาระกะ) มีเมียสองคน ชื่อขนิษฐาและขนิษฐี โดยขนิษฐามีลูกสาวชื่อเอื้อย   ขนิษฐีมีลูกสาว2คนได้แก่อ้ายกับอี่
       ชายหาปลาชอบใจกริยาท่าทางของขนิษฐี (อาจมีจริตมารยา)  ทำให้ขนิษฐีมีความเป็นอยู่สุขสบาย  ส่วนนางขนิษฐาใช้ชีวิตด้วยความรันทด ผัวดุด่า เฆี่ยน ตี ใช้งานเธอและลูกเหมือนคนรับใช้
        วันหนึ่งชายหาปลาออกไปหาปลากับขนิษฐา หว่านแหเจอปลาบู่ ครั้นปล่อยไปแล้วก็หว่านเจอปลาบู่ตัวเดิม  ขนิษฐาจึงอ้อนวอนขอปลาบู่เพื่อให้นำไปให้เอื้อยเลี้ยง  ผัวโกรธจึงใช้ไม้พายเรือพาดเธอสลบจนตกน้ำจมลงต่อหน้า เมื่อเห็นเมียจมนานจึงคิดว่านางคงจะตายแน่ จึงพายเรือกลับบ้าน  
          เอื้อยไม่เห็นแม่จึงถาม พ่อก็บอกว่าแม่หนีตามชู้  เอื้อยไม่เชื่อ พ่อก็เฆี่ยนตี เอื้อยร้องให้ทำให้ชาวบ้านต่างมุงดู ไม่มีใครเชื่อคำพูดของพ่อ
เอื้อยเสียใจไม่รู้จะทำอย่างไร จึงไปนั่งให้อาหารปลาริมน้ำเพื่อคลายโศก
        จนวันหนึ่งปลาบู่ว่ายมาริมน้ำ เอื้อยจึงพูดคุยกับปลาบู่ เริ่มมองเห็นปลาบู่มีใบหน้าเหมือนแม่  ครั้นตอนกลางคืนเธอหลับฝันเห็นแม่ๆบอกว่ามาเกิดเป็นปลาบู่ที่เธอเลี้ยง  หลังจากนั้นเธอจึงนำรำมาให้ปลาบู่กินทุกวัน  
           เวลาเหนื่อยๆ (จากการใช้งาน กลั่นแกล้งจากแม่เลี้ยงและลูก)  เอื้อยมานั่งริมน้ำ พูดคุยกับปลาบู่เพื่อให้ใจผ่อนคลาย  แม่เลี้ยงทราบเรื่องว่าขนิษฐามาเกิดเป็นปลาบู่จึงจับตัวมาทำอาหารแบ่งให้คน หมาแมวกินกันอร่างเอร็ดอร่อย  
         เอื้อยไม่เห็นปลาบู่ก็ทรมานใจ  ถามใครก็ไม่มีใครเห็น  เธอร้องไห้เสียใจอยู่ริมน้ำ เป็ดวิเศษเห็นเอื้อย ด้วยความสงสารจึงบอกความจริงว่าแม่ตาย นำก้างปลาให้เอื้อย เธอนำไปฝัง อธิษฐานขอให้แม่เธอเกิดเป็นมะเขือเปราะ
         เทวดาเห็นใจจึงนำเม็ดมะเขือเปราะมาโปรยบริเวณที่ฝังก้างปลา  มะเขือเปราะจึงเติบโต  เธอเห็นต้นมะเขือจึงยิ้มได้อีกครั้ง หมั่นรดน้ำพรวนดิน
พูดคุยด้วยความรัก   อ้ายมองเห็นเอื้อยมีความสุข ไม่พอใจจึงถอนมะเขือเปราะ นำผลไปจิ้มกินกับน้ำพริก  ทิ้งเม็ดให้ไกล  เธอร้องไห้เสียใจเหตุใดชะตาชีวิตช่างอาภัพนัก
           ยังดีที่เธอมีเพื่อนที่ดี  เป็ดตัวเดิมก็คาบเม็ดมะเขือมาให้  เธอจึงนำเม็ดมะเขือไปปลูกในที่ไกลจากคนใจร้าย อธิษฐานให้แม่มาเกิดเป็นต้นโพธิ์
เพื่อจะให้ได้กราบไหว้บูชา   เทวดาน้ำตาตกในจึงแปลงกายเป็นนกคาบต้นอ่อนโพธิ์เงินโพธิ์ทองวางบนมือ    เธอจึงปลูกต้นโพธิ์และดูแลด้วยความ
ทะนุถนอม
           เวลาผ่านไปพอสมควร พระเจ้าพรหมทัต (เจ้าเมืองหนึ่ง) เดินทางทำธุระต่างเมือง เดินทางมาถึงบริเวณต้นโพธิ์ จึงต้องการนำไปปลูกที่วัง  
ให้ทหารถอนต้นโพธิ์ ก็ไม่มีใครถอนได้   พระองค์จึงสืบหาเจ้าของได้ความว่าเอื้อยเป็นผู้ดูแล จึงให้คนไปตามเอื้อเธอมาพบ  
           เมื่อพระจ้าพรหมทัตเจอหน้าก็กามเทพจึงแผงศรรักปักกลางใจ พระองค์ประทับใจในใบหน้าสวยงาม กริยาที่ดูอ่อนหวาน ยิ่งพูดคุยสอบถาม
ยิ่งตราตรึง เอื้อยก็รู้สึกประทับใจ เกิดรู้สึกรักในแรกพบ  
           พระเจ้าพรหมทัตตัดสินใจขอเอื้อยเป็นเมีย พากลับวัง  และขอให้นำต้นโพธิ์ไปด้วย  เธออธิษฐานจิตออกแรงดึงต้นโพธิ์อย่างง่ายดาย  เหตุการณ์น่าจะจบตรงที่เอื้อยแฮบปี้เอ็นดิ้ง ได้เป็นราชินี
              แต่ช่วงเวลาที่เหลือ กลายเป็นดราม่าล้วนๆ  เช่นโดนลวงมาฆ่าตาย  อ้ายสวมรอยเป็นราชินี ใช้น้ำมันพรายสะกดพระเจ้าพรมทัตให้หลงรัก  เธอเกิดเป็นนกแขกเต้าที่กษัตริย์รู้สึกเอ็นดูรักใคร่เลี้ยงไว้ด้วยความรัก  อ้ายรอจังหวะพระราชาไปคล้องช้างในป่าให้แม่ครัวจับนก ถอนขนจนหมดตัวแล้วเชือดคอทำเป็นอาหาร          
             แต่นกอาศัยช่วงแม่ครัวเผลอเรอบินหนี ไป เจอรูหนูจึงแอบหลบซ่อน เมื่อขนงอกเป็นปกติจึงบินไปในป่าใหญ่  เธอเกือบเป็นอาหารของงูเขียวแต่รอดตายอย่างหวุดหวิดเพราะเหยี่ยวจับงูไปกินเสียก่อน    นกบินหนีเจอฤาษี  ฤาษีร่ายคาถาให้เธอเป็นคน  เลี้ยงดูเหมือนลูก และร่ายคาถาเปลี่ยนภาพวาดเด็กชายเป็นลูกเลี้ยงของเธอ  
              แต่สุดท้ายเรื่องจบลงด้วย  เด็กเดินทางไปพบพระราชา ใช้วิชาแก้มนต์ดำ มอบพวงมาลัยฝีมือแม่  พระเจ้าพรหมทัตเห็นก็จำได้ รีบเดินทางไปรับเธอกลับวัง   ฝ่ายนางอ้าย เมื่อความจริงปรากฎ จึงตัดสินใจหนีความผิดลงมือด้วยการดื่มยาพิษจนตาย ชะตา2แม่ลูกก็ตกอับต้อง ถูกไล่ออกจากวัง พระเจ้าพรหมทัตสั่งทั้ง2คนต้องถือศีลโดยเคร่งครัด    หลังจากนั้นเอื้อยจึงมีแต่ความสุข
โปรดติดตามตอนที่จบ  การพิจารณาสุขทุกข์ และบทสรุปโลกธรรม8

ย้อนกลับไปอ่านตอนที่1  https://pantip.com/topic/37510097
ย้อนกลับไปอ่านตอนที่2  https://pantip.com/topic/37510230
ย้อนกลับไปอ่านตอนที่3  https://pantip.com/topic/37529565
อ่านตอนจบ  https://pantip.com/topic/37529714