ทำไมสังคมไทยถึงวิจารณ์หนังได้ แต่วิจารณ์เพลงไม่ได้

คือผมเป็นนักดนตรี อยากวิจารณ์เพลงบ้าง แต่ดูจากปฎิกิริยาทางสังคมในบางครั้งก็ดูจะไม่อยู่ในสภาวะของการสร้างสรรค์
กล่าวคือ เมื่อมีการวิจารณ์เพลงเกิดขึ้น กลุ่มคนที่ชอบและคลั่งไคล้ในบทเพลงหรือตัวนักดนตรี จะออกมาปกป้องโดยวิธีที่ไม่เกิดประโยชน์ต่อประเด็นหนัก
ส่วนมากก็จะหลุดไปโจมตีแบบขวานผาสาก ในกรณี อย่างเช่น "แล้วทำได้เหมือนเค้าไหมหล่ะ" เป็นต้น

แต่ในกรณีของหนังนั้น ผมเห็นหลายคนออกมาให้คะแนนได้โดยไม่มีการถูกโจมตีใดๆ
อีกทั้งยังเห็นกลิ่นอายการวิพากษ์แบบสร้างสรรค์อีกด้วย

คำถามคือ ทำไมในการวิจารณ์เพลง เปิดกว้างมากพอเท่าภาพยนตร์