ตั้งแต่เด็กเราโดนบังคับให้ทำนู้นนี่นั่นตลอดเลยค่ะ
เราเป็นคนหัวปานกลาง ไม่เรียนเก่งมาก แต่พอไปรอด เลยทำให้ทางครอบครัวมักจะหาอะไรให้ทำเสมอ เช่นการสอบเข้าเรียนมัธยมเราก็โดนบังคับให้ไปสอบ เราก็ไม่อะไรเพราะมันเบสิคมากๆ แต่เรารู้สึกสูญเสียตัวตนมาก ตั้งแต่การถูกลากไปทำกิจกรรมต่างๆที่เราคิดว่าชอบ แต่หลังๆเรารู้ว่ามันไม่ใช่ทางเราเลยสักนิด แล้วจะถูกดุหากไม่ทำตาม แล้วบ้านเราเขาจะเป็นเสาหลัก หากไม่ทำตามที่เขาขอ เราก็จะโดนขู่ว่าไม่ส่งเรียนตลอด เวลาเราทำอะไรเราต้องทำให้ได้ตามที่เขาต้องการตลอด ถ้าไม่ทำก็จะโดนแบบที่เราพูดไป เรารู้สึกเริ่มเสียตัวตนตั้งแต่เราเป็นคนพูดเยอะแต่กลายเป็นคนเงียบ เก็บความรู้สึก แล้วจะฟิวขาดเมื้อโดนขัดใจจากเพื่อน เรากลายเป็นคนอารมณ์ร้อนเพราะกลัวไม่ได้ตามที่ต้องการเสมอ เวลาโดนสั่งอะไรเรามักจะโกหกเพื่อให้ไม่โดนดุ แต่ความจริงเราทำมันไม่ได้เลย เรากลายเป็นคนคิดในแง่ลบแล้วไม่มีความสุขเลย แล้วเรามักจะโดนเปรียบเทียบเสมอว่า"ทำไมทำได้ไม่ดีเลย" "ทำไมเขาดีกว่า" "ไม่อายหรอ" "เด็กคนอื่นลำบากกว่าอีก" "คนอื่นเขาทำไมทำได้" เราก็ทำได้แค่เงียบแล้วเดินเข้าห้อง เราไม่กล้าพูดกับใครเรื่องนี้เลย
ความจริงเราอยากเป็นนักเขียนนิยายค่ะ เราอาศัยช่วงที่เราอยู่คนเดียวเงียบๆหาความรู้เกี่ยวกับทฤษฎีเผื่อจะเข้าใจชีวิตมากขึ้น เราพยายามสื่อสารความรู้สึกผ่านทางตัวละครให้มากที่สุด เผื่อสักวันนึงเขาจะได้รู้ ได้เข้าใจในสิ่งที่เราเป็น เพราะคนเราไม่ได้เกิดมาเหมือนกัน แล้วความชอบเราก็ต่างกัน ทำไมถึงต้องพยายามบังคับในสิ่งที่ไม่ชอบด้วย
แล้วคำที่เราไม่ชอบที่สุดเลยคือคำว่า "เขาหวังดีถึงทำแบบนั้น"
เรารู้สึกว่ามันเป็นข้ออ้างสำหรับคนที่แก้ตัว ถ้ารักจริงก็ควรพยายามเข้าใจแล้วสนับสนุนไม่ใช่หรอคะ ทำไมรักแล้วถึงเลือกวิธีแบบนี้ทั้งๆที่ไม่มีใครชอบทั้งนั้นเลย
เราขอโทษนะคะหากพิมพ์ให้ทุกคนงงกับเรา แต่นี่คือสิ่งที่อยากระบายมาที่สุดในชีวิตเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับพื้นที่เล็กนะคะ
ใครเคยโดนบังคับให้ทำตามคำผู้ใหญ่บ้างคะ
เราเป็นคนหัวปานกลาง ไม่เรียนเก่งมาก แต่พอไปรอด เลยทำให้ทางครอบครัวมักจะหาอะไรให้ทำเสมอ เช่นการสอบเข้าเรียนมัธยมเราก็โดนบังคับให้ไปสอบ เราก็ไม่อะไรเพราะมันเบสิคมากๆ แต่เรารู้สึกสูญเสียตัวตนมาก ตั้งแต่การถูกลากไปทำกิจกรรมต่างๆที่เราคิดว่าชอบ แต่หลังๆเรารู้ว่ามันไม่ใช่ทางเราเลยสักนิด แล้วจะถูกดุหากไม่ทำตาม แล้วบ้านเราเขาจะเป็นเสาหลัก หากไม่ทำตามที่เขาขอ เราก็จะโดนขู่ว่าไม่ส่งเรียนตลอด เวลาเราทำอะไรเราต้องทำให้ได้ตามที่เขาต้องการตลอด ถ้าไม่ทำก็จะโดนแบบที่เราพูดไป เรารู้สึกเริ่มเสียตัวตนตั้งแต่เราเป็นคนพูดเยอะแต่กลายเป็นคนเงียบ เก็บความรู้สึก แล้วจะฟิวขาดเมื้อโดนขัดใจจากเพื่อน เรากลายเป็นคนอารมณ์ร้อนเพราะกลัวไม่ได้ตามที่ต้องการเสมอ เวลาโดนสั่งอะไรเรามักจะโกหกเพื่อให้ไม่โดนดุ แต่ความจริงเราทำมันไม่ได้เลย เรากลายเป็นคนคิดในแง่ลบแล้วไม่มีความสุขเลย แล้วเรามักจะโดนเปรียบเทียบเสมอว่า"ทำไมทำได้ไม่ดีเลย" "ทำไมเขาดีกว่า" "ไม่อายหรอ" "เด็กคนอื่นลำบากกว่าอีก" "คนอื่นเขาทำไมทำได้" เราก็ทำได้แค่เงียบแล้วเดินเข้าห้อง เราไม่กล้าพูดกับใครเรื่องนี้เลย
ความจริงเราอยากเป็นนักเขียนนิยายค่ะ เราอาศัยช่วงที่เราอยู่คนเดียวเงียบๆหาความรู้เกี่ยวกับทฤษฎีเผื่อจะเข้าใจชีวิตมากขึ้น เราพยายามสื่อสารความรู้สึกผ่านทางตัวละครให้มากที่สุด เผื่อสักวันนึงเขาจะได้รู้ ได้เข้าใจในสิ่งที่เราเป็น เพราะคนเราไม่ได้เกิดมาเหมือนกัน แล้วความชอบเราก็ต่างกัน ทำไมถึงต้องพยายามบังคับในสิ่งที่ไม่ชอบด้วย
แล้วคำที่เราไม่ชอบที่สุดเลยคือคำว่า "เขาหวังดีถึงทำแบบนั้น"
เรารู้สึกว่ามันเป็นข้ออ้างสำหรับคนที่แก้ตัว ถ้ารักจริงก็ควรพยายามเข้าใจแล้วสนับสนุนไม่ใช่หรอคะ ทำไมรักแล้วถึงเลือกวิธีแบบนี้ทั้งๆที่ไม่มีใครชอบทั้งนั้นเลย
เราขอโทษนะคะหากพิมพ์ให้ทุกคนงงกับเรา แต่นี่คือสิ่งที่อยากระบายมาที่สุดในชีวิตเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับพื้นที่เล็กนะคะ