อรุณสวัสดิ์

แสงอุ่นละมุนอรุณส่อง สีทองซอนหมอกละลอกหวาน องศาแสงเคียงระเบียงชาน เบิกบานเย้าหยอกมวลดอกไม้ มาพร้อมหอมชื่นรินรื่นแปลก เหมือนแขกมาเยือนเป็นเพื่อนใหม่ ตื่นเต็นเห็นแอบดูแวบไว ฟูไหวหางบอกกระรอกน้อย คงตื่

สกุณทอง ส่งเสียง สำเนียงโหยพิรุณโปรย ปรายทาบ อาบโกสุมบานสะพรั่ง เกสร ภมรรุมศรีปทุม เสงี่ยม ด้วยเจียมตน"ระกาขับ ขานเสียง เผดียงตื่นพระพายชื่น โชยไพร ต้องใบสนเสียงซอกแซก แตกซ่า ชลาชลซิวสร้อยบน ธารส

โลกหมุนวนพ้นผ่านกาลและสมัย ทุกสิ่งในสายตาเคยงามหรู วันหนึ่งคล้อยร่วงรินดั่งฝนพรำดู ความโศกหรูจึงกลายเป็นบทเรียน แดดเคยอุ่นกลายเย็นเมื่อเดือนเปลี่ยน น้ำค้างเขียนคำสัจน์ไว้บนหญ้า ดอกไม้บานแล้วร่วงในเวล

อาทิตย์คล้อยลอยต่ำค่ำลงแล้ว ลมพัดแผ่วแว่วกล่อมย้อมอุษา เงาไม้ทอดแนวยาวคราวนิทรา กลบเวลาทั้งวันอันเหนื่อยล้า ฝูงนกน้อยล่องลมกลับรังเร้น สยายเส้นปีกโบยพลอยอ่อนค่า เสียงเจื้อยแจ้วแว่วหายกลางเวหา ดั่งลาท

แจกันใจ ดอกหัวใจบานสะพรั่งไปทั้งสวน สายลมรักตระหลบอวลให้หวนหอม ผีเสื้อแห่งปรารถนามาดมดอม ในโอบอ้อมระบัดใบละไมละมุน กลางกลีบแก้มแย้มจรุงเมื่อรุ่งสาง หยาดน้ำค้างระยางระยับรับแดดอุ่น นกตะวันบรรเลงเพลงอรุ