เจ้าของกระทู้ชื่อ พลอย ค่ะ ตอนนี้อยู่ม.5 แล้ว เจ้าของกระทูเป็นเด็กธรรมดาคนนึง หน้าตาขอออกตัวว่าธรรมดาๆ ไม่สวยอะไรมาก(สิวเต็มหน้าแถมหน้าหมองคล้ำอีกต่างหาก แนะนำมาได้นะคะหากใครอยากช่วยเรา^^) แต่ก็ดูดีพอมองได้ค่า555 สาวคนนี้มีชีวิตที่อยู่ดีกินดีมาตลอด จนได้มาเจอกับเพื่อนคนนึง ขอแทนชื่อเค้าด้วยตัว W นะคะ
นาย W ผู้ชายที่หล่อที่สุดในห้อง ผู้ชายหน้าโหด ผิวขาว ตัวสูง ไม่ชอบเล่นกีฬา แต่ชอบเล่นกีต้าร์ ขับรถ KSR คันสีเขียวมารร. มีความฝันที่อยากจะเป็นมากมาย นักดนตรี ทหาร ไบค์เกอร์ โดยเจ้าของกระทู้นิยามตัวตนของเขาเป็น 'Biker Badboy'
ถามว่าเจอเค้าได้อย่างไร พลอยเจอนายคนนี้ตอนม.3 ค่ะ ตอนแรกเค้าอยู่คนละห้องกับพลอย พอเค้าขึ้นมาม.3 ก็เลยเจอกันบ่อยขึ้น เจอกันนานขึ้น แต่พลอยก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก จนตอนนั้นอยู่ม.4 เรียนรร.เดียวกัน สายเดียวกัน ห้องเดียวกัน เป็นเพื่อนร่วมห้องที่ไม่ค่อยสนใจกันนัก เป็นเพื่อนที่ไม่รู้แม้กระทั่งนามสกุล ไม่รู้นิสัย ไม่รู้คารมย์ รู้แต่เพียงว่ามันเป็นเพื่อนร่วมห้องห่างๆที่ไม่มีวันใหนเลยที่จะไม่เอาเสื้อคลุมมาใส่เดินเล่นที่รร. แม้วันนั้นจะร้อนตับแตกก็ตามเท่านั้นเองค่ะ จนมารู้อีกทีว่าเริ่มชอบตอนเมื่อเดือนสิงหาคม วันนั้นจำได้ดีว่ามันเป็นวันก่อนที่รร.จะจัดงานวันภาษาไทย วันคริสต์มาส และวันฮโลวีน(ในวันเดียวกัน) ห้องเรา 4/2 เป็นห้องที่ถูกคัดเลือกเป็นผู้ดูแลซุ้มยุวชนประกันภัยของรร. แล้วจะมีผู้ชายห้องเราที่เจ้าของกระทู้ตั้งฉายาให้ว่า บอยแบรน ซึ่งมีนาย w อยู่ด้วยในนั้น ในซุ้มนั้นบอยแบรนเป็นคนดูแลจัดการเองทั้งหมด ส่วนผู้หญิงไปขายของเอาเงินเข้าห้องเรา สลับหน้าที่กันไป จุดที่ทำให้เจ้าของกระทู้ชอบนาย w น่ะหรอ ก็คือตนได้เข้าไปนั่งไกล้ๆนาย w ที่กำลังเป็นดีเจเปิดเพลงเศร้าอยู่ในซุ้มยังไงล่ะ รู้สึกจะเป็นการใจเต้นครั้งแรกของเจ้าของกระทู้ด้วย ความรู้สึกครั้งแรกมันหวิวๆ ใจเต้นแรงมากเมื่อเค้าอยู่ไกล้ๆ และโมเม้นแรกก็เกิดขึ้น เมื่ออะไรไม่รู้ที่ดนใจให้เรากับเค้าหันหน้ามามองกันแบบไกล้มากกก ดวงตาเค้าชั่งดุดันเหลือเกิน จากนั้นเค้าก็พูดขึ้นมาว่า 'เชี่ย ตกใจสัด' เมื่อเราได้ยินดังนั้นได้แต่หลบสายตาแล้วก็นั่งอยู่ตรงนั้นจนงานจบ เป็นความรู้สึกแรกที่เริ่มชอบ เริ่มเอาเค้าเข้ามาในหัวใจค่ะ
ผ่านวันนั้นมาหลายวัน วงจรชีวิตการแอบชอบนายw ก็เริ่มต้นขึ้น อยากเจอเค้า คิดถึงเค้า เสาร์อาทิตย์อยากไปรร. วันจันทร์อยากไปรร. ตั้งใจเรียน เอาเสื้อคลุมมารร.เหมือนเค้า คือในหัวคิดแค่ว่า ใหนลองเป็นแบบเค้าให้ได้มากที่สุดซิ เผื่อจะเข้าถึงเค้าได้มากขึ้น เกิดโมเม้นหลายอย่างมากมาย มีโมเม้นนึงที่ทำให้เขินและจดจำมาตลอด คือโมเม้นที่ได้อยู่รดน้ำต้นไม้ด้วยกัน ได้เห็นอีกมุมหนึ่งของเค้า เค้าเป็นคนปราณีต . รักธรรมชาติ รักสัตว์ รักความสะอาด ดูแลตัวเอง อีกอย่างได้อยู่สองต่อสองนานที่สุดที่เคยอยู่ด้วยกันเลยค่า ทำให้ยิ่งชอบ ยิ่งอยากอยู่ไกล้ๆ555
ผ่านมาหลายเดือน ทำซ้ำไปซ้ำมาอยู่ตลอด มีความสุขกับการใช้ชีวิตแบบนี้มาตลอด จนกระทั่งเพื่อนผู้หญิงเราจับได้ว่าเราแอบชอบนาย w. เพื่อนสาวเราเลยหยอกล้อเราเบาๆต่อหน้าคนที่เราชอบ ทำให้เราเขินมากๆจนเก็บอาการใว้ไม่อยู่ เลยเข้าไปคุยกับนาย w
'กูชอบว่ะ'
"หะ"
'เออ กูชอบ'
"ไม่ต้องมาชอบกูหรอก"
.
.
.
"เพราะกูไม่ชอบว่ะ"
.
.
.
คำเดียวเท่านั้นแหละค่ะ จบเลย จบทุกอย่างที่รู้สึกกับเค้ามาตลอด เดินร้องให้กลับบ้าน ร้องให้เกือบทุกวัน ปลอบตัวเองว่า'ถ้าได้เค้าเป็นแฟนแล้วเลิกกันขึ้นมา เสียคนที่ตนเองรักไปคนนึงเลยนะเว้ย อยู่แบบนี้ไม่ดีกว่าหรอ' เพื่อนต่างห้องที่สนิทกับเคาก็เข้ามาปลอบกับยกใหญ่ ต่างให้ข้อคิดกับเราต่างๆนาๆว่า 'เค้าอยู่สูงเกินไป อย่าหวังอะไรมากเลยกับคนนี้' , 'ไม่มองนิสัยด้านไม่ดีเขาบ้างล่ะ เผื่อจะเจ็บน้อยลงนะ' เราทำใจอยู่หลายอาทิตย์มันเหมือนกับคนอกหักเลย ความรู้สึกที่เห็นเขาอยู่ทุกวันแล้วมีความสุขมันหายไป เริ่มรู้สึกได้ว่าเค้าเหินห่างเรานับตั้งแต่วันที่เราบอกชอบเค้า จากที่พยายามที่จะอยู่ไกล้กันให้ได้ตอนนี้กลับอยากถอยไปห่างๆไม่อยากทำร้ายเค้า มีบางคำพูดที่เค้าพูดกับเพื่อนๆเราว่า "กูไม่อชอบมันตอนอยู่ไกล้ๆ กูไม่ชอบตอนมันมองกูด้วย มันอึดอัด"
ตอนแรกเราพยายามคิดที่จะตัดใจจากเค้าไปหาคนอื่น แต่ลองมาคิด 'เราไม่เคยชอบใครเพียงแค่ไม่กี่เดือนเลยนะเว้ย ส่วนมากจะชอบเป็น 4-5 ปี จะมายอมแพ้ง่ายๆแบบนี้หรอ' แล้วเราก็เริ่มตั้งตัวชอบใหม่ อยู่ไกล้น้อยลงมองน้อยลงในช่วงแรกๆ ผ่านมาอีกหนึ่งเดือน เปิดเทอมสองของภาคเรียนม.4 เราคิดว่าเปิดเทอมนี้จะหาอะไรหลายๆอย่างมาให้มันเพื่อเป็นการสร้างความสำพันธ์ให้เราสองคนดีขึ้น แต่ความคิดนั้นต้องจบลง เมื่อเพื่อนของนาย w มาบอกเราว่า 'มัน...มีแฟนแล้ว'
เราได้ยินคำนั้นเราตกใจ แต่ก็ไม่ได้เสียใจเท่าไหร่ เพราะเราย้ำเตือนตัวเองมาตลอดว่าถ้าเกิดว่าเค้ามีแฟนขึ้นมา เราจะยินดีให้เค้ากับแฟนคบกันไปนานๆ เห็นคนที่เราชอบมีความสุขเราก็มีความสุขแล้ว เราขอแค่นั้นจริงๆ ปรากฎว่ากว่าจะทำได้อย่างที่คิดเอาใว้
โคตรยากเลยรู้มั้ย เค้าคบเด็กม.1 ตอนนั้นเราคิดว่าหรือเป็นเพราะมันชอบเด็กน่ารักๆอยู่แล้ววะ เราเลยลองไปถามเพื่อนสาวคนเดิมที่มันเคยหยอกล้อเรา มันบอกว่า w มันคุยกับน้องเค้ามาเป็นเดือนแล้ว ตัดสินใจคบกันก็ตอนเปิดเทอมไม่กี่วัน น้องเค้ามาขอคุยกับมันแล้วมันก็บอกว่าดูๆใจกันไปก่อน จนมันมาขอน้องเค้าคบ เราก็เลยเข้าใจว่าถ้ามันจะรักกันง่ายขนาดนี้นะ555
มีอยู่ช่วงนึงที่มันพาแฟนมันมานั่งเล่นกันที่ห้องที่ปรึกษา ซึ่งเราเข้าไปเจอะพอดี ความรู้สึกแรกคือ เจ็บ แค่นั้นค่ะ เลยเข้าไปนั่งกินข้าวหลังห้อง. พยายามไม่มองค่ะ แต่เพราะติดการมองคนที่ชอบเลยแอบมองค่ะ เค้าทั้งคู่น่ารักมาก แน่ล่ะ พึ่งคบกันได้เดือนกว่า อะไรๆก็หวานไปหมดแหละ มองเค้าจนหมดเวลาพักเที่ยงค่ะ จากนั้นพอนาย w ก็ออกจากห้องที่ปรึกษาไป เราที่เห็นภาพติดตานั้นก็อดคิดไม่ได้ว่า ทำไมไม่เป็นเราที่นั่งข้างๆเค้าวะ ทำไมไม่เป็นเราที่เค้าจะเลือก คิดวนไปวนมา น้ำตาก็เริ่มใหลตรงนั้นเลย แล้วเราก็ฟุบโต๊ะลงไป นอนร้องให้เงียบๆ พยายามให้เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาให้น้อยี่สุด แล้วจู่ๆเพื่อนห้องเราก็เข้ามาพรึบ! โมเม้นอีกโมเม้นนึงจึงเกิดขึ้น เราเดาว่านาย W เห็นเรานอนฟุบโต๊ะลงไปแล้วไปสะกิดเพื่อนสาวให้มาดูเรา ปรากฎว่าเรายังคงร้องให้อยู่ 'ร้องให้ใช่มั้ย?' เสียงของเค้าเข้ามาในหัวเรา ตามมาด้วยเสียงตอบรับของเพื่อนสาวว่าใช่ และเราก็ได้ยินเสียงเบาๆของเค้าว่า 'เห้อ ร้องทำไม กูไม่ชอบว่ะ ผู้หญิงร้องให้' เราได้ยินมันเดินออกไปจากห้อง ได้แต่นอนร้องให้เบาๆอยู่แบบนั้นพักใหญ่ กว่าขะกลับมาเรียนได้โคตรยากเลยตอนนั้น
และนั่นเป็นการอกหักครั้งที่สองของเรา เรารู้ว่าตัวเองเป็นคนอ่อนแอ งี่เง่า ขี้แย เมื่อก่อนเรามีความอดทนที่มากกว่านี้ เราเก่งกว่านี้ แต่พอมาเจอคนนี้เราแพ้จริงๆ
ผ่านมาตอนนี้มันก็มีโมเม้นหลายๆอย่างที่ทำให้เค้ารู้สึกกับเราแบบเพื่อน แต่ไม่เคยมีโมเม้นใหนเลยที่เราจะไม่คิดว่าเค้าเป็นแค่เพื่อน เราไม่รู้ว่า 'ความชอบ' มันกลายเป็น 'ความรัก' ไปได้อย่างไร และเปลี่ยนไปตอนใหน เราไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กันที่เราเลิกพยายามที่จะตัดใจจากเค้า เราไม่รู้ว่าเรากับเค้าอยู่ในสถานะเพื่อนหรือคนรู้จักหรืออะไร มันเป็นความรู้สึกที่เราไม่เคยเจอ กับคนแค่คนเดียวทำให้เราเปลี่ยนพฤติกรรมได้ขนาดนี้เลยหรอ เราไม่รู้ว่าจะหาคนที่เหมือนเค้าได้จากใหน เราไม่รู้ว่าจะหาคนที่มาแทนเค้าได้ตอนใหน และเราก็ไม่รู้..ว่าเมื่อไหร่เราจะเปิดใจให้กับคนอื่นตอนใหน
แน่นอนเราทนเจ็บมาตลอด ทนเห็นเค้ามีความสุข ทนเห็นเค้าเจ็บ ทนเห็นเค้าเศร้า ทนเห็นเค้าใช้ชีวิตประจำวันโดยไม่มีเรา ทนเอาหัวใจตัวเองไปให้กับคนที่ไม่ชอบเราได้ยังไง ถึง ณ ตอนนี้จะปิดเทอมแล้ว แต่เราก็ไม่หยุดที่จะส่องเฟสเค้า เราคิดว่าตัวเองควรปล่อยเค้าไปได้แล้ว ควรเอาหัวใจตัวเองกลับมาได้แล้ว แต่เราก็ยังค้านตัวเองด้วยเหตุผลที่ว่า เค้าทำให้เรามีความสุข เค้าคือความสุขของเรา ทำไมเราต้องหนีความสุขไปด้วย ในเมื่อเค้าทำให้เราสุขมากกว่ามุกข์ เรายินดีที่มีเค้าอยู่ในชีวิตประจำวันของเรา เราเข้าใจสถาณะของเราที่แอบชอบเค้าคนนี้มันไม่มีวันสมหวังหรอก แต่เราจะพยายามดูอีกสักรอบนึง พยายามทำให้เค้ารู้ให้ได้ ว่าเรารักเค้าจริงๆ รักเค้าจากใจ เราอยากดูแลเค้า อยากให้เค้ามีความสุข เราอยากเติมเต็มให้เค้า เราจะทให้เค้ารู้ให้ได้ ว่ามันไม่ใช่แค่คำพูดเพ้อฝันแน่นอน...
เปลี่ยนจาก 'ความชอบ' เป็น 'ความรัก'
นาย W ผู้ชายที่หล่อที่สุดในห้อง ผู้ชายหน้าโหด ผิวขาว ตัวสูง ไม่ชอบเล่นกีฬา แต่ชอบเล่นกีต้าร์ ขับรถ KSR คันสีเขียวมารร. มีความฝันที่อยากจะเป็นมากมาย นักดนตรี ทหาร ไบค์เกอร์ โดยเจ้าของกระทู้นิยามตัวตนของเขาเป็น 'Biker Badboy'
ถามว่าเจอเค้าได้อย่างไร พลอยเจอนายคนนี้ตอนม.3 ค่ะ ตอนแรกเค้าอยู่คนละห้องกับพลอย พอเค้าขึ้นมาม.3 ก็เลยเจอกันบ่อยขึ้น เจอกันนานขึ้น แต่พลอยก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก จนตอนนั้นอยู่ม.4 เรียนรร.เดียวกัน สายเดียวกัน ห้องเดียวกัน เป็นเพื่อนร่วมห้องที่ไม่ค่อยสนใจกันนัก เป็นเพื่อนที่ไม่รู้แม้กระทั่งนามสกุล ไม่รู้นิสัย ไม่รู้คารมย์ รู้แต่เพียงว่ามันเป็นเพื่อนร่วมห้องห่างๆที่ไม่มีวันใหนเลยที่จะไม่เอาเสื้อคลุมมาใส่เดินเล่นที่รร. แม้วันนั้นจะร้อนตับแตกก็ตามเท่านั้นเองค่ะ จนมารู้อีกทีว่าเริ่มชอบตอนเมื่อเดือนสิงหาคม วันนั้นจำได้ดีว่ามันเป็นวันก่อนที่รร.จะจัดงานวันภาษาไทย วันคริสต์มาส และวันฮโลวีน(ในวันเดียวกัน) ห้องเรา 4/2 เป็นห้องที่ถูกคัดเลือกเป็นผู้ดูแลซุ้มยุวชนประกันภัยของรร. แล้วจะมีผู้ชายห้องเราที่เจ้าของกระทู้ตั้งฉายาให้ว่า บอยแบรน ซึ่งมีนาย w อยู่ด้วยในนั้น ในซุ้มนั้นบอยแบรนเป็นคนดูแลจัดการเองทั้งหมด ส่วนผู้หญิงไปขายของเอาเงินเข้าห้องเรา สลับหน้าที่กันไป จุดที่ทำให้เจ้าของกระทู้ชอบนาย w น่ะหรอ ก็คือตนได้เข้าไปนั่งไกล้ๆนาย w ที่กำลังเป็นดีเจเปิดเพลงเศร้าอยู่ในซุ้มยังไงล่ะ รู้สึกจะเป็นการใจเต้นครั้งแรกของเจ้าของกระทู้ด้วย ความรู้สึกครั้งแรกมันหวิวๆ ใจเต้นแรงมากเมื่อเค้าอยู่ไกล้ๆ และโมเม้นแรกก็เกิดขึ้น เมื่ออะไรไม่รู้ที่ดนใจให้เรากับเค้าหันหน้ามามองกันแบบไกล้มากกก ดวงตาเค้าชั่งดุดันเหลือเกิน จากนั้นเค้าก็พูดขึ้นมาว่า 'เชี่ย ตกใจสัด' เมื่อเราได้ยินดังนั้นได้แต่หลบสายตาแล้วก็นั่งอยู่ตรงนั้นจนงานจบ เป็นความรู้สึกแรกที่เริ่มชอบ เริ่มเอาเค้าเข้ามาในหัวใจค่ะ
ผ่านวันนั้นมาหลายวัน วงจรชีวิตการแอบชอบนายw ก็เริ่มต้นขึ้น อยากเจอเค้า คิดถึงเค้า เสาร์อาทิตย์อยากไปรร. วันจันทร์อยากไปรร. ตั้งใจเรียน เอาเสื้อคลุมมารร.เหมือนเค้า คือในหัวคิดแค่ว่า ใหนลองเป็นแบบเค้าให้ได้มากที่สุดซิ เผื่อจะเข้าถึงเค้าได้มากขึ้น เกิดโมเม้นหลายอย่างมากมาย มีโมเม้นนึงที่ทำให้เขินและจดจำมาตลอด คือโมเม้นที่ได้อยู่รดน้ำต้นไม้ด้วยกัน ได้เห็นอีกมุมหนึ่งของเค้า เค้าเป็นคนปราณีต . รักธรรมชาติ รักสัตว์ รักความสะอาด ดูแลตัวเอง อีกอย่างได้อยู่สองต่อสองนานที่สุดที่เคยอยู่ด้วยกันเลยค่า ทำให้ยิ่งชอบ ยิ่งอยากอยู่ไกล้ๆ555
ผ่านมาหลายเดือน ทำซ้ำไปซ้ำมาอยู่ตลอด มีความสุขกับการใช้ชีวิตแบบนี้มาตลอด จนกระทั่งเพื่อนผู้หญิงเราจับได้ว่าเราแอบชอบนาย w. เพื่อนสาวเราเลยหยอกล้อเราเบาๆต่อหน้าคนที่เราชอบ ทำให้เราเขินมากๆจนเก็บอาการใว้ไม่อยู่ เลยเข้าไปคุยกับนาย w
'กูชอบว่ะ'
"หะ"
'เออ กูชอบ'
"ไม่ต้องมาชอบกูหรอก"
.
.
.
"เพราะกูไม่ชอบว่ะ"
.
.
.
คำเดียวเท่านั้นแหละค่ะ จบเลย จบทุกอย่างที่รู้สึกกับเค้ามาตลอด เดินร้องให้กลับบ้าน ร้องให้เกือบทุกวัน ปลอบตัวเองว่า'ถ้าได้เค้าเป็นแฟนแล้วเลิกกันขึ้นมา เสียคนที่ตนเองรักไปคนนึงเลยนะเว้ย อยู่แบบนี้ไม่ดีกว่าหรอ' เพื่อนต่างห้องที่สนิทกับเคาก็เข้ามาปลอบกับยกใหญ่ ต่างให้ข้อคิดกับเราต่างๆนาๆว่า 'เค้าอยู่สูงเกินไป อย่าหวังอะไรมากเลยกับคนนี้' , 'ไม่มองนิสัยด้านไม่ดีเขาบ้างล่ะ เผื่อจะเจ็บน้อยลงนะ' เราทำใจอยู่หลายอาทิตย์มันเหมือนกับคนอกหักเลย ความรู้สึกที่เห็นเขาอยู่ทุกวันแล้วมีความสุขมันหายไป เริ่มรู้สึกได้ว่าเค้าเหินห่างเรานับตั้งแต่วันที่เราบอกชอบเค้า จากที่พยายามที่จะอยู่ไกล้กันให้ได้ตอนนี้กลับอยากถอยไปห่างๆไม่อยากทำร้ายเค้า มีบางคำพูดที่เค้าพูดกับเพื่อนๆเราว่า "กูไม่อชอบมันตอนอยู่ไกล้ๆ กูไม่ชอบตอนมันมองกูด้วย มันอึดอัด"
ตอนแรกเราพยายามคิดที่จะตัดใจจากเค้าไปหาคนอื่น แต่ลองมาคิด 'เราไม่เคยชอบใครเพียงแค่ไม่กี่เดือนเลยนะเว้ย ส่วนมากจะชอบเป็น 4-5 ปี จะมายอมแพ้ง่ายๆแบบนี้หรอ' แล้วเราก็เริ่มตั้งตัวชอบใหม่ อยู่ไกล้น้อยลงมองน้อยลงในช่วงแรกๆ ผ่านมาอีกหนึ่งเดือน เปิดเทอมสองของภาคเรียนม.4 เราคิดว่าเปิดเทอมนี้จะหาอะไรหลายๆอย่างมาให้มันเพื่อเป็นการสร้างความสำพันธ์ให้เราสองคนดีขึ้น แต่ความคิดนั้นต้องจบลง เมื่อเพื่อนของนาย w มาบอกเราว่า 'มัน...มีแฟนแล้ว'
เราได้ยินคำนั้นเราตกใจ แต่ก็ไม่ได้เสียใจเท่าไหร่ เพราะเราย้ำเตือนตัวเองมาตลอดว่าถ้าเกิดว่าเค้ามีแฟนขึ้นมา เราจะยินดีให้เค้ากับแฟนคบกันไปนานๆ เห็นคนที่เราชอบมีความสุขเราก็มีความสุขแล้ว เราขอแค่นั้นจริงๆ ปรากฎว่ากว่าจะทำได้อย่างที่คิดเอาใว้
มีอยู่ช่วงนึงที่มันพาแฟนมันมานั่งเล่นกันที่ห้องที่ปรึกษา ซึ่งเราเข้าไปเจอะพอดี ความรู้สึกแรกคือ เจ็บ แค่นั้นค่ะ เลยเข้าไปนั่งกินข้าวหลังห้อง. พยายามไม่มองค่ะ แต่เพราะติดการมองคนที่ชอบเลยแอบมองค่ะ เค้าทั้งคู่น่ารักมาก แน่ล่ะ พึ่งคบกันได้เดือนกว่า อะไรๆก็หวานไปหมดแหละ มองเค้าจนหมดเวลาพักเที่ยงค่ะ จากนั้นพอนาย w ก็ออกจากห้องที่ปรึกษาไป เราที่เห็นภาพติดตานั้นก็อดคิดไม่ได้ว่า ทำไมไม่เป็นเราที่นั่งข้างๆเค้าวะ ทำไมไม่เป็นเราที่เค้าจะเลือก คิดวนไปวนมา น้ำตาก็เริ่มใหลตรงนั้นเลย แล้วเราก็ฟุบโต๊ะลงไป นอนร้องให้เงียบๆ พยายามให้เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาให้น้อยี่สุด แล้วจู่ๆเพื่อนห้องเราก็เข้ามาพรึบ! โมเม้นอีกโมเม้นนึงจึงเกิดขึ้น เราเดาว่านาย W เห็นเรานอนฟุบโต๊ะลงไปแล้วไปสะกิดเพื่อนสาวให้มาดูเรา ปรากฎว่าเรายังคงร้องให้อยู่ 'ร้องให้ใช่มั้ย?' เสียงของเค้าเข้ามาในหัวเรา ตามมาด้วยเสียงตอบรับของเพื่อนสาวว่าใช่ และเราก็ได้ยินเสียงเบาๆของเค้าว่า 'เห้อ ร้องทำไม กูไม่ชอบว่ะ ผู้หญิงร้องให้' เราได้ยินมันเดินออกไปจากห้อง ได้แต่นอนร้องให้เบาๆอยู่แบบนั้นพักใหญ่ กว่าขะกลับมาเรียนได้โคตรยากเลยตอนนั้น
และนั่นเป็นการอกหักครั้งที่สองของเรา เรารู้ว่าตัวเองเป็นคนอ่อนแอ งี่เง่า ขี้แย เมื่อก่อนเรามีความอดทนที่มากกว่านี้ เราเก่งกว่านี้ แต่พอมาเจอคนนี้เราแพ้จริงๆ
ผ่านมาตอนนี้มันก็มีโมเม้นหลายๆอย่างที่ทำให้เค้ารู้สึกกับเราแบบเพื่อน แต่ไม่เคยมีโมเม้นใหนเลยที่เราจะไม่คิดว่าเค้าเป็นแค่เพื่อน เราไม่รู้ว่า 'ความชอบ' มันกลายเป็น 'ความรัก' ไปได้อย่างไร และเปลี่ยนไปตอนใหน เราไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กันที่เราเลิกพยายามที่จะตัดใจจากเค้า เราไม่รู้ว่าเรากับเค้าอยู่ในสถานะเพื่อนหรือคนรู้จักหรืออะไร มันเป็นความรู้สึกที่เราไม่เคยเจอ กับคนแค่คนเดียวทำให้เราเปลี่ยนพฤติกรรมได้ขนาดนี้เลยหรอ เราไม่รู้ว่าจะหาคนที่เหมือนเค้าได้จากใหน เราไม่รู้ว่าจะหาคนที่มาแทนเค้าได้ตอนใหน และเราก็ไม่รู้..ว่าเมื่อไหร่เราจะเปิดใจให้กับคนอื่นตอนใหน
แน่นอนเราทนเจ็บมาตลอด ทนเห็นเค้ามีความสุข ทนเห็นเค้าเจ็บ ทนเห็นเค้าเศร้า ทนเห็นเค้าใช้ชีวิตประจำวันโดยไม่มีเรา ทนเอาหัวใจตัวเองไปให้กับคนที่ไม่ชอบเราได้ยังไง ถึง ณ ตอนนี้จะปิดเทอมแล้ว แต่เราก็ไม่หยุดที่จะส่องเฟสเค้า เราคิดว่าตัวเองควรปล่อยเค้าไปได้แล้ว ควรเอาหัวใจตัวเองกลับมาได้แล้ว แต่เราก็ยังค้านตัวเองด้วยเหตุผลที่ว่า เค้าทำให้เรามีความสุข เค้าคือความสุขของเรา ทำไมเราต้องหนีความสุขไปด้วย ในเมื่อเค้าทำให้เราสุขมากกว่ามุกข์ เรายินดีที่มีเค้าอยู่ในชีวิตประจำวันของเรา เราเข้าใจสถาณะของเราที่แอบชอบเค้าคนนี้มันไม่มีวันสมหวังหรอก แต่เราจะพยายามดูอีกสักรอบนึง พยายามทำให้เค้ารู้ให้ได้ ว่าเรารักเค้าจริงๆ รักเค้าจากใจ เราอยากดูแลเค้า อยากให้เค้ามีความสุข เราอยากเติมเต็มให้เค้า เราจะทให้เค้ารู้ให้ได้ ว่ามันไม่ใช่แค่คำพูดเพ้อฝันแน่นอน...