สวัสดีค่ะคุณผู้อ่าน หนูตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะหนูไม่รู้ว่าหนูจะปรึกษาใคร หนูขอแทนตัวเองว่า ยิมนะคะ ตอนนี้ยิมอายุ17ปี กำลังจะขึ้นม.6 ยิมอาศัยอยู่กับตายาย พ่อกับแม่ยิมแยกทางกันตั้งแต่ยิมเป็นเด็ก ยิมมีน้องชาย1คน น้องยิมพิการค่ะ แม่ของยิมมียิมตั้งแต่อายุ 17 ปี ตอนนี้แม่ก็ไม่อยู่กับยิมแล้วค่ะ ทางไปตามทางของท่านแล้ว ยิมกับน้องแยกกันอยู่ ยิมอยู่กับทางฝั่งแม่ น้องอยู่กับทางฝั่งพ่อ ครอบครัวที่ยิมอาศัยอยู่ด้วย ท่านไม่ไม่ครอบครัวจริงๆ แต่ตากับยายก็เลี้ยงยิมแบบหลานจริงๆ แต่ตอนนี้ตายายไปอยู่บ้านหลังเล็ก ยิมอยู่หลังใหญ่กับลุงกับป้า ตั้งแต่เล็กจนโตคำนึงจะฝั่งใจยิมมาโดยตลอดคือคำว่า "จะเป็นเหมือนแม่" ในที่นี้หมายถึง จะท้องแล้วเอามาทิ้งให้ยายเลี้ยง ยิมได้ยินคำนี้มาตลอดเวลายิมทำอะไรไม่ถูกใจเขา หรือบางทีเขาเมามาก็จะพูดขึ้นตลอด พักหลังๆช่วงขึ้นมัธยมปลาย กิจกรรมยิมก็จะเยอะ ทั้งหมดทั้งมวลที่ทำมีแต่กิจกรรมส่วนร่วมแต่เหมือนเขาจะคิดแค่ว่าเราจะไปที่อย่างว่า เราพูด หรืออธิบายออกไปเขาก็คิดแค่ว่าเราเถียง เรารู้สึกอึดอัดตลอดเวลา อยู่บ้าน เรารู้สึกไม่สดชื่น ไม่เป็นตัวของตัวเอง มันเหมือนเราต้องปิดบัง ต้องเก็บทุกอย่างเอาไว้ แล้วต้องยิ้มและบอกว่าไม่เป็นอะไร เรารู้สึกว่าที่บ้านมันเหมือนนรกสำหรับเรา มองไปทางไหนก็มีแต่ความอึดอัด เขาห้ามเราให้เราเลิกเล่นกับกลุ่มที่เราเล่นด้วยทั้งๆที่พวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิด เราต้องไปแอบร้องไห้คนเดียวตลอด เวลาเราที่อะไรมันเหมือนไม่ถูกใจเขาตลอดเวลา มันท้อ มันเหนื่อย จนบางทีเราถึงขั้นอยากฆ่าตัวตาย เราต้องทำยังไงถึงจะถูกใจเขา บางทีเวลาเรามีกิจกรรม ไม่ใช่เราไม่ดูเวลา เราดูเวลาตลอด เราพยายามกลับให้เร็วเท่าที่จะทำได้เพราะเราไม่อยากมีปัญหาแต่บางทีมันก็ทำไม่ได้เพราะมันคืองานส่วนรวม แต่เหมือนเขาจะไม่เข้าใจเรา เราต้องทำยังไงดี