คือผมไม่ใช่นักปฏิบัติ ไม่ใช่นักบุญ ผมทำงานด้านวิทยาศาสตร์ อยู่กะคอมพิวเตอร์มาตั้งแต่เรียน ทุกอย่างมีเหตุผล มีที่มาที่ไป ไม่เชื่อในสิ่งลี้ลับ
แต่สิ่งที่เกิดกับตัวเอง ก็ยอมรับว่ามีบางอย่างที่เราสัมผัสไม่ได้อยู่จริง เมื่อโตขึ้นเจอเร่ื่องราวมากมาย ความคิดเริ่มสับสน มีความเครียดสูง ทางออกที่ค้นพบว่าเหมาะคือการสวดมนต์แบบท่องจำ คือตั้งใจว่าจะสวดบทไหนก็ท่องจำให้ได้ และสวดไปเรื่อยๆ จนบางครั้งรู้สึกเหมือนตัวเองหลุดออกมา และเห็นตัวเราสวดมนต์อยู่ โดยที่ความคิดเราไม่ได้กำลังคิดบทสวดมนต์อยู่ บางครั้งสวดมนต์อยู่ก็รู้สึกแช่มชื่นใจ เบิกบานใจอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกมีความสุข จึงตั้งใจสวดมนต์เรื่อยมา แต่ถ้าตั้งใจมากมักจะไม่เกิดความรู้สึกแบบนั้น
ต่อมาฝึกนั่งสมาธิโดยนับลมหายใจ 1-10 พยายามตัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป ก็ไม่รู้สึกมีสาธิ แค่เหมือนรู้สึกว่าตัวเราหายใจได้เอง ไปเรื่อยๆ สม่ำเสมอ โดยที่ไม่ได้บังคับอะไร แต่ก็รู้สึกดีที่เกิดอารมณ์ประมาณนั้น หลังจากสวดมนต์นั่งสมาธิ จะท่องแผ่เมตตาให้เทวดา สัตย์ทั้งหลาย และวิญญานทั้งหลายทั้งในโลกนี้และในนรกภูมิ ทุกชั้นทุกภพ ซึ่งก็ไม่รู้มีจริงหรือเปล่า แต่ทำแล้วรู้สึกสบายใจ เพราะวันไหนไม่ได้สวดมนต์ มักจะมีมาทวงอยู่เรื่อย หลายรูปแบบ เสียงบ้าง เขย่าเตียงบ้าง เงาวูบวาบบ้าง ทวงในฝันยังเคยโดน แต่ก็ไม่ใส่ใจ เพราะคุ้นชินมาตั้งแต่เด็กแล้ว จึงแล้วแต่อารมณ์ตัวเอง วันไหนอยากสวดก็สวด
ถามว่าสวดมนต์ไปเพื่ออะไร สำหรับผมเพื่อให้สมองหยุดความคิดฟุ้งซ่าน หยุดเครียด เพราะการสวดมนต์จากความจำ ทำให้ต้องมีสติอยู่ตลอดเวลา แต่พอนานเข้า กลายเป็นปากก็สวดไป ความคิดก็แล่นไปเรื่อย ไม่รู้ทำได้อย่างไร งง ตัวเองอยู่
ถามว่าฝึกนั่งสมาธิไปเพื่ออะไร เนื่องจากผมมีปัญหานั่งขัดสมาธิไม่ได้ตั้งแต่เด็ก มาตอนนี้พยายามอย่างมากที่จะนั่งให้ได้ ก็ต้องสู้ ต้องทนกันไป จาก 1-2 นาที เป็น 5 นาที 10 นาที ล่าสุดทนได้มากสุด 20 นาที ก็จะพยายามต่อไป แต่เมื่อต้องทนกับความปวดของร่างกาย สมาธิจึงยังไม่เกิด แต่กลับรู้สึกดี ที่เหมือนร่างกายเป็นอัตโนมัติ และเป็นความรู้สึกที่สงบ บางครั้งเหมือนหูดับ ชอบจริงๆ
แต่ในความสงบ มีความคิดประหลาด เหมือนมีคนหรือพระ(ไม่แน่ใจ) มาบอกว่า การฝึกกรรมฐาน จำเป็นต้องมีครูบาอาจารย์ ไม่เหมาะที่จะฝึกโดยไร้ทิศทาง พระอรหันต์ทุกพระองค์มีครูบาอาจารย์ เว้นแต่พระพุทธเจ้าที่ตรัสรู้ได้ด้วยพระองค์เอง
ตอนนี้ผมสับสน หากเราสวดมนต์แล้วลดความเครียดได้ แม้จะสำเร็จบ้างไม่สำเร็จบ้าง ก็เป็นวิธีบำบัดวิธีหนึ่ง และหากเราฝึกนั่งสมาธิ ก็เพื่อให้จิตใจสงบ หากเราสงบได้ หรือช่วยให้นั่งขัดสมาธิได้ ก็ถือว่าสำเร็จตามเป้าหมายแล้ว เราจำเป็นต้องไปเรียนหรือศึกษาจากสำนักปฏิบัติธรรมต่างๆ อีกหรือไม่
แล้วคนส่วนใหญ่ สวดมนต์กันเพื่ออะไร และฝึกนั่งสมาธิเพื่อต้องการอะไร มีเป้าหมายหรือไม่ แล้วการฝึกจำเป็นต้องมีครุบาอาจารย์แนะนำหรือไม่ครับ ผมรู้สึกสงสัย!
เวลาสวดมนต์เราได้สมาธิไหม แล้วนั่งสมาธิมีเป้าหมายเพื่ออะไรครับ
แต่สิ่งที่เกิดกับตัวเอง ก็ยอมรับว่ามีบางอย่างที่เราสัมผัสไม่ได้อยู่จริง เมื่อโตขึ้นเจอเร่ื่องราวมากมาย ความคิดเริ่มสับสน มีความเครียดสูง ทางออกที่ค้นพบว่าเหมาะคือการสวดมนต์แบบท่องจำ คือตั้งใจว่าจะสวดบทไหนก็ท่องจำให้ได้ และสวดไปเรื่อยๆ จนบางครั้งรู้สึกเหมือนตัวเองหลุดออกมา และเห็นตัวเราสวดมนต์อยู่ โดยที่ความคิดเราไม่ได้กำลังคิดบทสวดมนต์อยู่ บางครั้งสวดมนต์อยู่ก็รู้สึกแช่มชื่นใจ เบิกบานใจอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกมีความสุข จึงตั้งใจสวดมนต์เรื่อยมา แต่ถ้าตั้งใจมากมักจะไม่เกิดความรู้สึกแบบนั้น
ต่อมาฝึกนั่งสมาธิโดยนับลมหายใจ 1-10 พยายามตัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป ก็ไม่รู้สึกมีสาธิ แค่เหมือนรู้สึกว่าตัวเราหายใจได้เอง ไปเรื่อยๆ สม่ำเสมอ โดยที่ไม่ได้บังคับอะไร แต่ก็รู้สึกดีที่เกิดอารมณ์ประมาณนั้น หลังจากสวดมนต์นั่งสมาธิ จะท่องแผ่เมตตาให้เทวดา สัตย์ทั้งหลาย และวิญญานทั้งหลายทั้งในโลกนี้และในนรกภูมิ ทุกชั้นทุกภพ ซึ่งก็ไม่รู้มีจริงหรือเปล่า แต่ทำแล้วรู้สึกสบายใจ เพราะวันไหนไม่ได้สวดมนต์ มักจะมีมาทวงอยู่เรื่อย หลายรูปแบบ เสียงบ้าง เขย่าเตียงบ้าง เงาวูบวาบบ้าง ทวงในฝันยังเคยโดน แต่ก็ไม่ใส่ใจ เพราะคุ้นชินมาตั้งแต่เด็กแล้ว จึงแล้วแต่อารมณ์ตัวเอง วันไหนอยากสวดก็สวด
ถามว่าสวดมนต์ไปเพื่ออะไร สำหรับผมเพื่อให้สมองหยุดความคิดฟุ้งซ่าน หยุดเครียด เพราะการสวดมนต์จากความจำ ทำให้ต้องมีสติอยู่ตลอดเวลา แต่พอนานเข้า กลายเป็นปากก็สวดไป ความคิดก็แล่นไปเรื่อย ไม่รู้ทำได้อย่างไร งง ตัวเองอยู่
ถามว่าฝึกนั่งสมาธิไปเพื่ออะไร เนื่องจากผมมีปัญหานั่งขัดสมาธิไม่ได้ตั้งแต่เด็ก มาตอนนี้พยายามอย่างมากที่จะนั่งให้ได้ ก็ต้องสู้ ต้องทนกันไป จาก 1-2 นาที เป็น 5 นาที 10 นาที ล่าสุดทนได้มากสุด 20 นาที ก็จะพยายามต่อไป แต่เมื่อต้องทนกับความปวดของร่างกาย สมาธิจึงยังไม่เกิด แต่กลับรู้สึกดี ที่เหมือนร่างกายเป็นอัตโนมัติ และเป็นความรู้สึกที่สงบ บางครั้งเหมือนหูดับ ชอบจริงๆ
แต่ในความสงบ มีความคิดประหลาด เหมือนมีคนหรือพระ(ไม่แน่ใจ) มาบอกว่า การฝึกกรรมฐาน จำเป็นต้องมีครูบาอาจารย์ ไม่เหมาะที่จะฝึกโดยไร้ทิศทาง พระอรหันต์ทุกพระองค์มีครูบาอาจารย์ เว้นแต่พระพุทธเจ้าที่ตรัสรู้ได้ด้วยพระองค์เอง
ตอนนี้ผมสับสน หากเราสวดมนต์แล้วลดความเครียดได้ แม้จะสำเร็จบ้างไม่สำเร็จบ้าง ก็เป็นวิธีบำบัดวิธีหนึ่ง และหากเราฝึกนั่งสมาธิ ก็เพื่อให้จิตใจสงบ หากเราสงบได้ หรือช่วยให้นั่งขัดสมาธิได้ ก็ถือว่าสำเร็จตามเป้าหมายแล้ว เราจำเป็นต้องไปเรียนหรือศึกษาจากสำนักปฏิบัติธรรมต่างๆ อีกหรือไม่
แล้วคนส่วนใหญ่ สวดมนต์กันเพื่ออะไร และฝึกนั่งสมาธิเพื่อต้องการอะไร มีเป้าหมายหรือไม่ แล้วการฝึกจำเป็นต้องมีครุบาอาจารย์แนะนำหรือไม่ครับ ผมรู้สึกสงสัย!