เราทำถูกแล้วใช่ไหม ?

อดีตไม่กี่วัน เรามีแฟนคนนึง เราขอก้าวถอยออกมาจากชีวิตเขาเมื่อไม่นาน แต่ก็มานั่งคิดทบทวนว่าเราทิ้งเขา เทเขาใช่ไหม? เราเป็นคนเห็นแก่ตัวรึป่าวที่ทำแบบนั้นกับเขาที่เคยสัญญาว่าจะผ่านทุกสิ่งทุกอย่างไปด้วยกัน แต่เราทนไม่ไหวเพราะเจ็บหลายครั้งกับเรื่องเดิมๆทุกวัน แต่ก็รักเขามากถึงมากที่สุดที่ตัวเองนั่งทุกข์ทรมานเพราะเรื่องเขาถึงไม่ไปไหน เริ่มเรื่องจากครอบครัวเขาไม่ยอมรับ เราแอบมาเจอกันโดนจับได้ เราเข้าใจว่าเขาต้องเลือกครอบครัว เรารับได้ (เลิกครั้งที่1)

พอกลับมา คุยกันเหมือนเดิมปกติทุกอย่าง ซึ่งตอนเลิกครั้งแรกหัวใจแทบสลายเราต้องข่มใจยอมเลิกเพราะเข้าใจในสิ่งที่เขาเลือก เราไม่ขวาง กลับมาครั้งนี้เขาไม่สนใจเราเลย แรกๆกลับมาก็บอกว่าขาดเราไม่ได้ รักเราเหมือนเรารักเขา พอโดนจับได้ครั้งแรกเราเลยต้องแอบคุยกัน คุยได้เฉพาะช่วงเขามาออฟฟิศเท่านั้น พอเลิกงาน เราต้องห้ามไลน์ไปหาเขา จนเขากลัวว่าเราจะไลน์ไป กลับบ้านเขาต้องบล็อคไลน์เราทุกวัน และเสาร์อาทิตย์วันหยุดงานคือไม่ได้คุยกันเลยสักนิด คุยได้เดือนกว่าๆ วันสุดท้ายก่อนที่เขาจะทิ้งเราคือวันจันทร์ที่เขามาทำงาน เราก็รอให้เขาทักมา เพราะก่อนวันที่จะมาทำงานคือหายเงียบสนิท เราเลยเพ้อลงไทม์ไลน์ แต่เขาก็ไม่เลือกอธิบายอะไรเลยปล่อยเงียบเหมือนเดิม จนเราถอยออกมาโดยไม่ถามไถ่ เราคิดแค่ว่า ถ้าเราสำคัญกับเขาจริงๆเขาต้องอธิบายกับเราสิว่าหายไปไหนมา เพราะเขาหายไปสามวันติดๆ เรารอเขาทุกวัน ทุกวินาทีที่เขาจะทักมา แต่เขาเลือกที่จะปล่อยให้เรานั่งคิดคนเดียว สุดท้ายเขาก็หายเงียบไปเกือบสองเดือน (เลิกครั้งที่2)

กลับมาคราวนี้ เขาง้อเราเกือบเดือนครึ่ง เราทั้งไล่ทั้งด่าว่าเขา เขาก็ไม่ยอมไปไหน จนเราใจอ่อน กลับไปหาเขาอีกครั้ง รู้ทั้งรู้ว่านิยายจะจบยังไง เราก็เลือกที่จะก้าวเข้าไปอีกครั้งเพราะรักเขาตัดเขาไม่ขาด สุดท้ายเหตุการณ์ก็เหมือนเดิม555 ตลกชีวิตรักตัวเองชะมัด เราเสียใจจนไม่รู้จะต้องเสียใจมากเท่าเดิมไหมเพราะเดินออกมาไม่มีน้ำตาสักหยด อีกอย่างเขาไม่เคยเปิดเผยเรากับคนรอบข้างเขาเลย ไม่เปิดกับครอบครัวเรารับได้เราโอเค แต่คนที่รู้จักเขา เขาไม่เปิดเผยตัวเองเลยว่ามีแฟน ถ้าเราเดาไม่ผิดคิดว่าเขาน่าจะเรียกเราว่าแฟน เฉพาะอยู่กับเรา แต่กับคนอื่นเรียกเป็นสรรพนามอื่นไม่ก็ไม่ตอบคำถามคนนั้น อย่างเช่น มีคนถามว่ามีแฟนยัง นางเงียบกลับเฉไฉไปเรื่องอื่น ไม่สนใจคำถามนั้น แต่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะ เราอยู่คนละจังหวัด ทะเลาะกันบ่อยมากจนบางทีมันบั่นทอนจิตใจแต่ก็อยู่เพราะรัก อย่างที่บอกว่าเราได้คุยกันแค่เฉพาะวันที่เขามาทำงาน เราจะตื่นทีหลังเขา ปกติเขาก็จะทักเรามาสวัสดีตอนเช้าเราก่อนเสมอ จนบางวันหายเงียบ ทักมาก็ตอนบ่ายของวัน ซึ่งเราก็เดาทางออกแล้วว่ามันต้องรู้สึกแบบเดิมแน่ๆ เราเลยปล่อยบ้าง มีวันนึงที่เขาหายไป ถ้าเราไม่ทักไปเขาคงมาบอกเราฝันดีตอนกลับบ้านอ่ะ555 สุดท้ายทะเลาะกันใหญ่โตจนเขาบอกว่าถ้าไม่มีเขาจะตายกันหรอ? เขาเอาเราไปรวมกับทุกคนที่ทำงานร่วมกับเขา เราจุกพิมพ์ไม่ออกคิดอะไรไม่ออกได้แต่นั่งนิ่งๆคิดทบทวนเรื่องไปมาว่าควรเอายังไงต่อไป เพราะคำพิมพ์ของเขาไม่เห็นว่าเราเป็นเเฟนเลยด้วยซ้ำ วันๆนึงเราไม่เคยอยากจะกวนเวลาทำงานของเขาเลยด้วยซ้ำ เพราะรู้ดีว่างานคือเงิน งานคืออาชีพเลี้ยงอนาคตเลี้ยงตัวเอง เราเหมือนคนในความลับของเขาที่ไม่เคยถูกเปิดเผยเลยสักครั้งตลอดเวลาที่คบกันมา เราเคยบอกเคยสัญญาว่าจะไม่ปล่อยมือออกจากกัน แต่เขาปล่อยมือเราไปสองครั้ง จนมาครั้งนี้เราไม่ไหวแล้ว เราสงสารใจตัวเอง เราขอถอยออกมาจากเขาเองด้วยไม่ได้บอกเลิกอะไรเลย เราทำถูกแล้วใช่ไหม?ที่เราขอถอยออกมาจากคนๆนี้ เราเคยสัญญาจะทำให้เราสองคนถูกยอมรับในสายตาผู้ใหญ่ฝั่งเขาให้ได้ ตอนนี้เราเข้มแข็งพอที่จะไม่ร้องไห้ แต่ใจเราก็ยังโหยหาเขาอยู่ดี ทั้งๆที่เขาไม่สนใจเรา ไม่คิดจะเปิดเผยตัวตนว่าเราคือแฟน ไม่คิดจะบอกใครว่าตัวเองมีแฟน ได้แต่เรียกว่า เด็ก ของตัวเอง.. หรือเพราะเขาอายที่มีเราเป็นแฟนที่ไม่เทียบเท่าแฟนของเพื่อนตัวเองที่อยู่ในกลุ่มๆเดียวกัน ที่มีหน้าที่การงานหน้าตาในสังคมที่ดี? เราก็แค่ยังเรียนไม่จบ..เท่านั้นเอง (เลิกครั้งที่3)