สวัสดีครับ ตอนนี้ผมอายุ 2x แล้วครับ เรียนจบมหาวิทยาลัยไปแล้ว ผมหน้าเบี้ยวแต่กำเนิดครับ ลองเสิชคำว่า "Hemifacial microtomia" ดูครับ ตอนสมัยผมมัธยม ผมจะถูกนักเรียนนักเลงในโรงเรียนบางคน มารังแก คุกคามมาตลอด ก้าวร้าวใส่ ทำท่าจะต่อย พร้อมด่าทอว่า "ไอ้เบี้ยว" "ไอ้hereเบี้ยว" บางครั้งอยู่เฉยๆผมมักจะแพนิค หรือจินตนาการถึงการที่ได้ไปล้างแค้น ได้เอาไม้ไปตีหัวมันจนเลือดอาบ แต่ก็ได้แค่คิดครับ พวกกลุ่มนักเรียนนักเลงนั้น มายุ่งกับผมบ่อยๆ แต่ผมไม่เคยสวนคืน หรือด่ากลับไปเลย เพราะกลัวเจ็บตัวด้วย + กับ ใช้ธรรมมะข่มเอา แล้วก็ตั้งใจเรียน ซึ่งผมมีผลการเรียนดี เรียนแผนวิทย์ เกรด 3.8 3.7 3.9 ก็ได้ผลเป็นครั้งๆไป แต่ระยะยาวผมรู้สึก เก็บกดไว้ประมาณหนึ่ง
อยู่มาวันหนึ่ง ผมรู้สึกทนไม่ไหวแล้ว(ฟางเส้นสุดท้าย) ก็เลยลองด่ากราดไปใน เฟซบุ๊ค ผลก็ไม่ยากเกินคาดเดาหรอกครับ ปกติพวกมัน หรือมัน ก็มาวุ่นวาย ก้าวร้าว จะต่อยๆผมอยู่แล้ว ผมไปด่าขนาดนั้น ก็ไม่เหลือ มันพาพวกมารุมทำร้ายผม วันนั้นคือวันที่ผมกลัว และฝังใจที่สุดของชีวิต ผมร้องไห้ลงไปคุกเข่า ยกมือไหว้ ว่าอย่าทำเรา สุดท้ายก็เจ็บนิดๆหน่อยๆ เพราะ ฯ ตอน ชุลมุน มีทั้งคนจะเล่น และคนห้ามซึ่งคนห้ามมีเยอะกว่า (ก็นะ เพราะเราไม่เคยไปทำอะไรให้ใครหรอก คู่กรณีเราก็มีแค่ไม่กี่คนที่ชอบมาวุ่นวายกับเราก่อนหนั่นแหละ แต่ในความคิดเค้า เค้าคิดได้แค่ว่าเราไปด่าเค้า เค้าจะไม่สามารถคิดได้ว่า'เค้ามาวุ่นวายกับผมไม่ได้นะ' เค้ามองว่าการมาคุกคามผมคือเรื่องที่ทำได้เป็นปรกติ มันมองผมเป็นเด็กเอ๋อ คนไม่เต็ม น่าเศร้าเนอะ)
ปล.ขอแอบเหยียดนิดนึงถึง เราหน้าเบี้ยว เราเด็กเอ๋อ แต่เราเรียนเก่งกว่าอันธพาลเหล่านี้เยอะ พวกนี้มันเด็กเฮ้วๆอะ
เหตุการณ์วันนั้น ผมจำได้ไม่ลืม ยังจำได้กระทั่งวัน เวลา สถานที่ ใครบ้าง ผมตามดูชีวิตพวกมันมาตลอดว่ามันไปเรียน ทำงาน ที่ไหนอะไรยังไง แฟนคือใคร หลายต่อหลายครั้งผมยังตามไปด่าในfacebook พวกเขาอยู่ แม้เรื่องจะผ่านมา3-4 ปีแล้ว บางคนผมบุกถึงบ้าน บุกไปยืนด่าหน้าบ้านก็ทำมาแล้ว(ตลกเนอะ ทีในโรงเรียนเค้าอยู่ตรงหน้าละไม่กล้า ทีงี้ละจไปบุกถึงบ้าน) เคยคิดจะไปฆ่าคนที่มันชอบมาวุ่นวายเรื่องหน้าตาของเรา(เอาจริงๆมีตัวหลักๆอยูคนเดียวมันแลดูไม้เบื่อไม้เมากับผมมาตลอดชีวิตมัธยม) จนบัดนี้เข้าปี 2561 เหตุการณ์ผ่านไป 5ปีกว่าๆแล้ว ผมก็ยังคิดถึงอยู่ทุกวัน ยังคงเสิชเฟซบุ๊คทุกวันถึงพวกมันว่าพวกมันเป็นยังไง
ล่าสุด เมื่อปี 2560 มีเพื่อนคนนึงเสีย ก็มีงานศพ ผมก็ไป(พกมีดไป เพราะคิดว่าต้องเจอไอ้นั่น) ก็เจอไอ้คนที่ชอบมายุ่งกับผมจริงๆนี่ละ มันก็มองหน้าผมนะ แต่ผมเบือนหน้าหนี และมันก็ไม่ได้มาวุ่นวายอะไร แต่อย่างไรก็ตาม ผมยังคงคิดจะกลับไปฆ่าเขา ไม่รู้ทำไม
ผมพยายามคิดให้เป็นเรื่องของเวรกรรม ว่าชาติที่แล้วเราอาจจะไปทำเค้าเอาไว้ ชาตินี้เค้าเลยมาเอาคืน เค้าคงเป็นเจ้ากรรมนายเวร เลยส่งผลให้เรายังคงนึกถึงเค้าอยู่ เพราะชื่อจริงมัน เหมือนชื่อจริงผม และอยู่โรงเรียนเดียวกับ ถึงสองโรงเรียน(ประถม มัธยม) อะไรจะบังเอิญขนาดนั้นเนอะ
แต่หลายๆครั้ง พอมีอะไรมา trigger ผมก็จะแพนิค จินตนาการว่าได้ไปฆ่ามันขึ้นมาอีก แสดงออกทางสีหน้า สะใจ เหมือนได้ทำจริงๆขึ้นมาอีก บางทีก็ได้สบทด่าพวกมันออกมาอีก ผมต้องใช้สติเข้ามาข่มตลอดเวลาว่า มันผ่านไปแล้ว ณ ปัจจุบันไม่มีใครมาล้อเราเรื่องปากเบี้ยวอีกแล้ว
ผมจะทำอย่างไรดี มันเป็นความคิดจรเข้ามาตลอด
ปล.เล่ามาขนาดนี้ น่าจะมีคนรู้จักผ่านมาอ่านบ้าง เพราะด้วยเราหน้าตาแบบนี้ น่าจะดังไปทั่วอยู่ เราขอบอกเลยว่า ถึงตัวเราเองก็อาจจะไม่เบานะ แต่สาบานได้ว่า เรื่องนักเลงกลุ่มนี้(จริงๆคือคนเดียว)พวกมันมายุ่งกับเราตลอดก่อนจริงๆ เราไม่เคยไปทำอะไรให้ ห้องเดียวกันก็ไม่เคยอยู่ เราเรียนแผนวิทย์ มันเรียนศิลป์ เราจะไปยุ่งกับเค้าทำไม บางครั้งอยู่ดีๆก็เข้ามาจะต่อยๆเราอะแกร์ งงมั้ยละ งง 55555+(เราเดาว่า หมั่นไส้ เพราะเราเป็นคนเดินหลังตรง อกผาย ด้วย แบบคล้ายๆทหาร + ผู้นำเชียร์เลย แล้วทีนี้ดันหน้าเบี้ยวไง มันก็ยิ่งเพิ่มความหมั่น )
****
บอกไว้ก่อนว่าผม ไม่พบจิตแพทย์นะครับ เพราะเคยพบแล้ว ตอนเรียนปี 3-4 กลับรู้สึกว่า ผมนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นมากขึ้นกว่าเดิมซะอย่างงั้น เพราะเวลาไปหาหมอ หรือกินยา ก็จะระลึกว่า ทำไมฉันต้องมา ฉันป่วยหรอ ฉันคิดอะไร ก็จะวกกลับไปถึงเหตุการร์นั้นอยู่เรื่อยๆ ก็เลยขอหมอว่า ไม่มาพบแล้วนะ ถ้าดีขึ้นก็จะไม่มาแล้ว พอลองไม่ไปพบ ก็ดีขึ้นจริงๆ เลิกพกมีดไปเรียนด้วย แต่ก็ยังมีความคิดจรขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยังดีกว่าตอนพบจิตแพทย์ ******
ผมหน้าเบี้ยวแต่กำเนิด จะทำอย่างไรดี กับความทรงจำที่ยากที่จะลืมนี้ และจะเปลี่ยนความคิดอย่างไรดี เพื่อไม่ให้บุกไปฆ่าเขา
อยู่มาวันหนึ่ง ผมรู้สึกทนไม่ไหวแล้ว(ฟางเส้นสุดท้าย) ก็เลยลองด่ากราดไปใน เฟซบุ๊ค ผลก็ไม่ยากเกินคาดเดาหรอกครับ ปกติพวกมัน หรือมัน ก็มาวุ่นวาย ก้าวร้าว จะต่อยๆผมอยู่แล้ว ผมไปด่าขนาดนั้น ก็ไม่เหลือ มันพาพวกมารุมทำร้ายผม วันนั้นคือวันที่ผมกลัว และฝังใจที่สุดของชีวิต ผมร้องไห้ลงไปคุกเข่า ยกมือไหว้ ว่าอย่าทำเรา สุดท้ายก็เจ็บนิดๆหน่อยๆ เพราะ ฯ ตอน ชุลมุน มีทั้งคนจะเล่น และคนห้ามซึ่งคนห้ามมีเยอะกว่า (ก็นะ เพราะเราไม่เคยไปทำอะไรให้ใครหรอก คู่กรณีเราก็มีแค่ไม่กี่คนที่ชอบมาวุ่นวายกับเราก่อนหนั่นแหละ แต่ในความคิดเค้า เค้าคิดได้แค่ว่าเราไปด่าเค้า เค้าจะไม่สามารถคิดได้ว่า'เค้ามาวุ่นวายกับผมไม่ได้นะ' เค้ามองว่าการมาคุกคามผมคือเรื่องที่ทำได้เป็นปรกติ มันมองผมเป็นเด็กเอ๋อ คนไม่เต็ม น่าเศร้าเนอะ)
ปล.ขอแอบเหยียดนิดนึงถึง เราหน้าเบี้ยว เราเด็กเอ๋อ แต่เราเรียนเก่งกว่าอันธพาลเหล่านี้เยอะ พวกนี้มันเด็กเฮ้วๆอะ
เหตุการณ์วันนั้น ผมจำได้ไม่ลืม ยังจำได้กระทั่งวัน เวลา สถานที่ ใครบ้าง ผมตามดูชีวิตพวกมันมาตลอดว่ามันไปเรียน ทำงาน ที่ไหนอะไรยังไง แฟนคือใคร หลายต่อหลายครั้งผมยังตามไปด่าในfacebook พวกเขาอยู่ แม้เรื่องจะผ่านมา3-4 ปีแล้ว บางคนผมบุกถึงบ้าน บุกไปยืนด่าหน้าบ้านก็ทำมาแล้ว(ตลกเนอะ ทีในโรงเรียนเค้าอยู่ตรงหน้าละไม่กล้า ทีงี้ละจไปบุกถึงบ้าน) เคยคิดจะไปฆ่าคนที่มันชอบมาวุ่นวายเรื่องหน้าตาของเรา(เอาจริงๆมีตัวหลักๆอยูคนเดียวมันแลดูไม้เบื่อไม้เมากับผมมาตลอดชีวิตมัธยม) จนบัดนี้เข้าปี 2561 เหตุการณ์ผ่านไป 5ปีกว่าๆแล้ว ผมก็ยังคิดถึงอยู่ทุกวัน ยังคงเสิชเฟซบุ๊คทุกวันถึงพวกมันว่าพวกมันเป็นยังไง
ล่าสุด เมื่อปี 2560 มีเพื่อนคนนึงเสีย ก็มีงานศพ ผมก็ไป(พกมีดไป เพราะคิดว่าต้องเจอไอ้นั่น) ก็เจอไอ้คนที่ชอบมายุ่งกับผมจริงๆนี่ละ มันก็มองหน้าผมนะ แต่ผมเบือนหน้าหนี และมันก็ไม่ได้มาวุ่นวายอะไร แต่อย่างไรก็ตาม ผมยังคงคิดจะกลับไปฆ่าเขา ไม่รู้ทำไม
ผมพยายามคิดให้เป็นเรื่องของเวรกรรม ว่าชาติที่แล้วเราอาจจะไปทำเค้าเอาไว้ ชาตินี้เค้าเลยมาเอาคืน เค้าคงเป็นเจ้ากรรมนายเวร เลยส่งผลให้เรายังคงนึกถึงเค้าอยู่ เพราะชื่อจริงมัน เหมือนชื่อจริงผม และอยู่โรงเรียนเดียวกับ ถึงสองโรงเรียน(ประถม มัธยม) อะไรจะบังเอิญขนาดนั้นเนอะ
แต่หลายๆครั้ง พอมีอะไรมา trigger ผมก็จะแพนิค จินตนาการว่าได้ไปฆ่ามันขึ้นมาอีก แสดงออกทางสีหน้า สะใจ เหมือนได้ทำจริงๆขึ้นมาอีก บางทีก็ได้สบทด่าพวกมันออกมาอีก ผมต้องใช้สติเข้ามาข่มตลอดเวลาว่า มันผ่านไปแล้ว ณ ปัจจุบันไม่มีใครมาล้อเราเรื่องปากเบี้ยวอีกแล้ว
ผมจะทำอย่างไรดี มันเป็นความคิดจรเข้ามาตลอด
ปล.เล่ามาขนาดนี้ น่าจะมีคนรู้จักผ่านมาอ่านบ้าง เพราะด้วยเราหน้าตาแบบนี้ น่าจะดังไปทั่วอยู่ เราขอบอกเลยว่า ถึงตัวเราเองก็อาจจะไม่เบานะ แต่สาบานได้ว่า เรื่องนักเลงกลุ่มนี้(จริงๆคือคนเดียว)พวกมันมายุ่งกับเราตลอดก่อนจริงๆ เราไม่เคยไปทำอะไรให้ ห้องเดียวกันก็ไม่เคยอยู่ เราเรียนแผนวิทย์ มันเรียนศิลป์ เราจะไปยุ่งกับเค้าทำไม บางครั้งอยู่ดีๆก็เข้ามาจะต่อยๆเราอะแกร์ งงมั้ยละ งง 55555+(เราเดาว่า หมั่นไส้ เพราะเราเป็นคนเดินหลังตรง อกผาย ด้วย แบบคล้ายๆทหาร + ผู้นำเชียร์เลย แล้วทีนี้ดันหน้าเบี้ยวไง มันก็ยิ่งเพิ่มความหมั่น )
****บอกไว้ก่อนว่าผม ไม่พบจิตแพทย์นะครับ เพราะเคยพบแล้ว ตอนเรียนปี 3-4 กลับรู้สึกว่า ผมนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นมากขึ้นกว่าเดิมซะอย่างงั้น เพราะเวลาไปหาหมอ หรือกินยา ก็จะระลึกว่า ทำไมฉันต้องมา ฉันป่วยหรอ ฉันคิดอะไร ก็จะวกกลับไปถึงเหตุการร์นั้นอยู่เรื่อยๆ ก็เลยขอหมอว่า ไม่มาพบแล้วนะ ถ้าดีขึ้นก็จะไม่มาแล้ว พอลองไม่ไปพบ ก็ดีขึ้นจริงๆ เลิกพกมีดไปเรียนด้วย แต่ก็ยังมีความคิดจรขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยังดีกว่าตอนพบจิตแพทย์ ******