นี่เป็นกระทู้แรกและพิมพ์ในมือถือ เขียนไม่ถูกยังไงก็ขออภัยนะคะ
เกริ่นก่อนนะคะ เราเป็นคนร่าเริงปรกติ มีเพื่อนเยอะ นิสัยผู้หญิงทั่วไปแต่ชอบคิดมาก มีผู้ชายเข้ามาจีบ(อันนี้ไม่ได้ยอตัวเองนะคะแต่ก็มีเพื่อนของเพื่อนพยายามติดต่อเข้ามาตลอด) แต่เราเรื่องมากค่ะเวลามีแฟน เพราะชอบผู้ชายเรียบร้อย แต่ที่เข้ามาคือ... พวกอยากได้อย่างว่าสะส่วนมาก บวกกับเราเวอจิ้นค่ะ55555 ไม่อยากให้ใคร กลัววันนึงเค้าทิ้งเราไปละเค้าจะเอาไปพูดในทางไม่ดี(พี่ชายสอนไว้ว่าผุ้ชายพอเลิกชอบเอาไปเล่าคุยโตว่าได้แล้ว เราเลยกลัว) เป็นเหตุให้กว่าเราจะมีแฟนย้ากกกยาก แฟนที่เคยมีมาก้คบกับแบบป๊อปปี้เลิฟ คนไม่กี่เดือน และเลิกด้วยดีทุกคน เวลาเสียใจเลยไม่นาน
จนกระทั้งห้าปีที่แล้ว เราไปเจอผู้ชายคนนึง ไม่ถูกชะตาอย่างแรง แต่สุดท้ายก็ได้มาคบกัน กลายเป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้ชีวิตเราเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้า ปีแรกเค้าแสนดีมาก ดีจนทุกวันนี้เรายังคิดเลยไม่มีผู้ชายคนไหนทำได้แบบเค้าอีกแล้วในโลกนี้ แต่ปีแรกเราแย่ค่ะ ชอบไม่คำนึงถึงความรู้สึกเค้า จนเค้าเสียใจบ่อยๆ จนปีที่สองเราเปลี่ยนแปลงตัวเอง เลิกเที่ยว ห่างเพื่อนให้เวลากับเค้ามากขึ้น ซื้อของฝากเวลาไปเมืองนอกให้ ทำอะไรดีๆในสิ่งที่เราไม่เคยทำให้แฟนเก่าซักคน ทุกอย่างก็ปรกติเรื่อยมาจนปีที่สี่-ห้าเค้าเปลี่ยนไป ติดเพื่อน ติดบุหรี่ ไม่สนใจเรา ทำร้ายความรุ้สึกเราจนเราเหมือนกำลังจะเป็นซึมเศร้าค่ะ ทุกวันนี้เวลาทะเลาะชอบกดวางสายเรา พอเราไม่โทรตามก็โทรกลับมาถามว่าทำไมไม่ตามละ(?) หรือบางทีทะเลาะกันอยู่เรากำลังพูดๆหรือร้องไห้เค้าก็ชอบร้องเพลงขึ้นมาไม่ฟังเรา เคยหายไปทั้งคืนกับเพื่อน เราโทรเท่าไหร่ก็ไม่รับ สุดท้ายเราร้องไห้ทั้งคืนแม่นอนปลอบจนหลับ เช้ามาโทรมาหาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราก้คุยปรกติทั้งๆที่ในใจมันชาเจ็บโกรธไปหมด เค้าก้อ้างว่าหลับไปเลย ทำไมเราไม่โกรธเค้าละ ตอนโทรมานึกว่าจะด่า ...เราฟังแล้วจี๊ดดดมาก เหมือนโดนตบหน้าที่ละ10คนกลางสี่แยก ตอนนั้นสงสารแม่ที่สุด ทำไมต้องมาเป็นห่วงเรากับเรื่องโง่ๆพวกนี้ หนักสุดทำร้ายร่างกายกัน แต่ก็ยังกลับมาคืนดีกัน จนเรามานั่งคิด ชีวิตเราไม่ได้ขัดสนอะไร ที่บ้านก็มีหน้ามีตามีฐานะ เค้าเองก็ไม่ใช่จะมาเลี้ยงเรา หน้าตาเราก็ไม่ขี้ริ้วขี้เหร่ ทำไมเราตัดใจจากผู้ชายคนนี้ไม่ได้ ตอนนี้รู้สึกแย่ สมเพชตัวเองมากๆ ไม่เคยคิดว่าจะมาตกอยู่ในสภาพนี้ เราเคยนั่งถามตัวเองว่าทำไมเราไม่ปล่อยเค้า เหมือนเราก็ได้รู้ว่าเรากลัวการอยู่คนเดียว กลัวไปเจอผู้ชายที่หวังฟันแล้วทิ้ง กลัวว่าถ้าเลิกกันไปวันนึงจะอยู่ไม่ไหว เพราะเค้าเป็นแทบทุกอย่างตลอดเวลาที่ผ่านมา ตอนนี้กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะข้อดีเค้าก็มีค่ะคือไม่มีเรื่องผู้หญิง
สองอาทิตย์มานี้ร้องไห้วันเว้นวันแทบจะได้เลยค่ะ ไม่กล้าปรึกษาใคร กลัวแม่มาเครียดกับเรา อยากให้ตัวเองหลุดพ้นค่ะ เคยคิดว่าเค้าจะเปลี่ยนแต่ค่อนข้างมั่นใจแล้วว่าเค้าไม่เปลี่ยนแน่ๆ ทุกวันนี้กินยานอนหลับเป็นเหมือนอาหารเสริม หันหน้าคุยยังไงเค้าก็ได้แต่พูด แต่ไม่ทำ รู้สึกแย่มากๆเลยค่ะ กลัวตัวเองทำอะไรไร้สติมาก อยากได้คำแนะนำจากคนที่เคยมีประสบการณ์หรือเพื่อนๆในพันทิปว่าช่วงเวลาแย่ๆทำอย่างไรให้ผ่านกันไปบ้างคะ
เวลาเจอช่วงเวลาแย่ๆในชีวิต ทุกคนมีวิธีรับมือกันยังไงคะ
เกริ่นก่อนนะคะ เราเป็นคนร่าเริงปรกติ มีเพื่อนเยอะ นิสัยผู้หญิงทั่วไปแต่ชอบคิดมาก มีผู้ชายเข้ามาจีบ(อันนี้ไม่ได้ยอตัวเองนะคะแต่ก็มีเพื่อนของเพื่อนพยายามติดต่อเข้ามาตลอด) แต่เราเรื่องมากค่ะเวลามีแฟน เพราะชอบผู้ชายเรียบร้อย แต่ที่เข้ามาคือ... พวกอยากได้อย่างว่าสะส่วนมาก บวกกับเราเวอจิ้นค่ะ55555 ไม่อยากให้ใคร กลัววันนึงเค้าทิ้งเราไปละเค้าจะเอาไปพูดในทางไม่ดี(พี่ชายสอนไว้ว่าผุ้ชายพอเลิกชอบเอาไปเล่าคุยโตว่าได้แล้ว เราเลยกลัว) เป็นเหตุให้กว่าเราจะมีแฟนย้ากกกยาก แฟนที่เคยมีมาก้คบกับแบบป๊อปปี้เลิฟ คนไม่กี่เดือน และเลิกด้วยดีทุกคน เวลาเสียใจเลยไม่นาน
จนกระทั้งห้าปีที่แล้ว เราไปเจอผู้ชายคนนึง ไม่ถูกชะตาอย่างแรง แต่สุดท้ายก็ได้มาคบกัน กลายเป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้ชีวิตเราเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้า ปีแรกเค้าแสนดีมาก ดีจนทุกวันนี้เรายังคิดเลยไม่มีผู้ชายคนไหนทำได้แบบเค้าอีกแล้วในโลกนี้ แต่ปีแรกเราแย่ค่ะ ชอบไม่คำนึงถึงความรู้สึกเค้า จนเค้าเสียใจบ่อยๆ จนปีที่สองเราเปลี่ยนแปลงตัวเอง เลิกเที่ยว ห่างเพื่อนให้เวลากับเค้ามากขึ้น ซื้อของฝากเวลาไปเมืองนอกให้ ทำอะไรดีๆในสิ่งที่เราไม่เคยทำให้แฟนเก่าซักคน ทุกอย่างก็ปรกติเรื่อยมาจนปีที่สี่-ห้าเค้าเปลี่ยนไป ติดเพื่อน ติดบุหรี่ ไม่สนใจเรา ทำร้ายความรุ้สึกเราจนเราเหมือนกำลังจะเป็นซึมเศร้าค่ะ ทุกวันนี้เวลาทะเลาะชอบกดวางสายเรา พอเราไม่โทรตามก็โทรกลับมาถามว่าทำไมไม่ตามละ(?) หรือบางทีทะเลาะกันอยู่เรากำลังพูดๆหรือร้องไห้เค้าก็ชอบร้องเพลงขึ้นมาไม่ฟังเรา เคยหายไปทั้งคืนกับเพื่อน เราโทรเท่าไหร่ก็ไม่รับ สุดท้ายเราร้องไห้ทั้งคืนแม่นอนปลอบจนหลับ เช้ามาโทรมาหาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราก้คุยปรกติทั้งๆที่ในใจมันชาเจ็บโกรธไปหมด เค้าก้อ้างว่าหลับไปเลย ทำไมเราไม่โกรธเค้าละ ตอนโทรมานึกว่าจะด่า ...เราฟังแล้วจี๊ดดดมาก เหมือนโดนตบหน้าที่ละ10คนกลางสี่แยก ตอนนั้นสงสารแม่ที่สุด ทำไมต้องมาเป็นห่วงเรากับเรื่องโง่ๆพวกนี้ หนักสุดทำร้ายร่างกายกัน แต่ก็ยังกลับมาคืนดีกัน จนเรามานั่งคิด ชีวิตเราไม่ได้ขัดสนอะไร ที่บ้านก็มีหน้ามีตามีฐานะ เค้าเองก็ไม่ใช่จะมาเลี้ยงเรา หน้าตาเราก็ไม่ขี้ริ้วขี้เหร่ ทำไมเราตัดใจจากผู้ชายคนนี้ไม่ได้ ตอนนี้รู้สึกแย่ สมเพชตัวเองมากๆ ไม่เคยคิดว่าจะมาตกอยู่ในสภาพนี้ เราเคยนั่งถามตัวเองว่าทำไมเราไม่ปล่อยเค้า เหมือนเราก็ได้รู้ว่าเรากลัวการอยู่คนเดียว กลัวไปเจอผู้ชายที่หวังฟันแล้วทิ้ง กลัวว่าถ้าเลิกกันไปวันนึงจะอยู่ไม่ไหว เพราะเค้าเป็นแทบทุกอย่างตลอดเวลาที่ผ่านมา ตอนนี้กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะข้อดีเค้าก็มีค่ะคือไม่มีเรื่องผู้หญิง
สองอาทิตย์มานี้ร้องไห้วันเว้นวันแทบจะได้เลยค่ะ ไม่กล้าปรึกษาใคร กลัวแม่มาเครียดกับเรา อยากให้ตัวเองหลุดพ้นค่ะ เคยคิดว่าเค้าจะเปลี่ยนแต่ค่อนข้างมั่นใจแล้วว่าเค้าไม่เปลี่ยนแน่ๆ ทุกวันนี้กินยานอนหลับเป็นเหมือนอาหารเสริม หันหน้าคุยยังไงเค้าก็ได้แต่พูด แต่ไม่ทำ รู้สึกแย่มากๆเลยค่ะ กลัวตัวเองทำอะไรไร้สติมาก อยากได้คำแนะนำจากคนที่เคยมีประสบการณ์หรือเพื่อนๆในพันทิปว่าช่วงเวลาแย่ๆทำอย่างไรให้ผ่านกันไปบ้างคะ