เมื่อก่อนผมเป็นคนที่อารมณ์รุนแรง หรืออารมณ์เสียง่ายมากๆเลยครับ เวลาใครทำอะไรนิดหน่อยที่ไม่ถูกใจ ผมก็จะโกรธ เพื่อนที่สนิทหยอกล้อหรือแกล้งไม่ค่อยได้ รู้ตัวเองอยู่นะครับ แต่ก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้เลย ทำให้คนรอบข้างทำให้คนรอบข้างรู้สึกแย่ ไปหมดทั้งเพื่อนๆและครอบครัว จนอยู่มาวันหนึ่งก็ทะเลาะกับเพื่อนในกลุ่มด้วยอารมณ์ของผมอีกเช่นเดิม แต่รอบนี้ไม่เหมือนเคยคือเพื่อนๆทนไม่ได้ ไม่ไหวแล้ว เพื่อนบอกว่า พอเถอะ จบกันแค่นี้
จากนั้นผมก็โดดเดี่ยวอยู่พักหนึ่งครับ แล้วได้เจอกับเพื่อนอีกกลุ่มซึ่งเขาเปิดใจยอมรับเรา เป็นสิ่งที่ผมอยากจะขอบคุณพวกเขามากจริงๆนะ ที่ให้โอกาสเรา เพราะเพื่อนสำหรับผมแล้วคืออีกส่วนหนึ่งที่สำคัญสำหรับผมมาก ผมก็สัญญากับตัวเองตั้งแต่นั้นมา ว่าจะมีสติในการดำเนินชีวิต พูดดี คิดดี ทำดี โดยเฉพาะเรื่องที่เป็นปัญหาของผมมากที่สุดคือ "อารมณ์โกรธ"
จนถึงวันนี้ก็ล่วงเวลามาเกือบปีละครับ ที่ได้เข้ามาอยู่เพื่อนกลุ่มใหม่ ผมซึมซับอะไรดีๆเยอะมากจากพวกเขา กลุ่มใหม่ของผมคือส่วนใหญ่เป็นเด็กกิจกกรรม เล่นกีฬา ทำวงดนตรี พวกเขาทำอะไรจะมีเหตุผลมากๆ และที่สำคัญเลยคือ อารมณ์ขัน ตลก อยู่ด้วยต้องมีเสียงหัวเราะทุกที ผมรู้สึกโชคดีมากๆเลยครับ ผมเรียนรู้ที่จะใจเย็น ทำอะไรมีเหตุผล อยากสร้างเสียงหัวเราะ แบ่งปันความสุขให้แก่คนอื่น
จนเมื่อวานนี้เราถ่ายรูปกลุ่มกันก่อนที่จะจบ มอปลายแล้ว เขาต้องการให้ทำหน้าโกรธ หาเรื่อง เพื่อถ่ายรูป พอผมคิดที่จะทำสีหน้าของผมให้โกรธ ไม่ว่าผมจะทำอย่างไร เพื่อนของผมก็บอกว่าหน้าของผมมุมปากมันไม่ตก เหมือนยิ้มตลอดเวลา เขาก็เลยบอกให้คิดถึงเรื่องที่ทำให้เราโกรธ ผมลองนึกดูแล้ว ถึงเรื่องต่างๆ ที่ผมกลับไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกโกรธขึ้นมาเลยครับ จนกระทั่งผมเพิ่งค้นพบตัวเองว่า ผมไม่ได้รู้สึกโกรธ มานานเกือบปี จนผมลืมไปเลยว่าความรู้สึก “โกรธ” เป็นอย่างไร
ผมกลัวอะครับ กลัวว่าผมจะไม่มีความรู้สึกโกรธอีกเลย ความรู้สึกนี้มันจะหายไปจากชีวิตผมรึป่าว เพราะไม่ว่าผมจะทำอย่างไร หรือใครมาทำอะไรให้ผมในปัจจุบันนี้ ผมไม่สามารถนึกถึงอารมณ์”โกรธ”ได้เลย
หรือว่าผมมีปัญหาด้านสุขภาพจิต ประมาณว่าผมกลัวเรื่องอารมร์โกรธมากๆ จนสมองมันระงับอารมณ์นี้ไปแล้ว ไม่ให้ผมรู้สึกถึงมันได้เลย หรือว่าตัวผมเองกลัวที่จะโกรธใคร เลยไม่กล้าที่จะโกรธไปเลย เพราะผมได้อะไรแย่ๆจากอารมณ์นี้มาเยอะมากๆเลยนะเมื่อก่อน
เพิ่งมารู้สึกตัวว่า ไม่มีอารมณ์โกรธเลย ทำอย่างไรดีครับ
จากนั้นผมก็โดดเดี่ยวอยู่พักหนึ่งครับ แล้วได้เจอกับเพื่อนอีกกลุ่มซึ่งเขาเปิดใจยอมรับเรา เป็นสิ่งที่ผมอยากจะขอบคุณพวกเขามากจริงๆนะ ที่ให้โอกาสเรา เพราะเพื่อนสำหรับผมแล้วคืออีกส่วนหนึ่งที่สำคัญสำหรับผมมาก ผมก็สัญญากับตัวเองตั้งแต่นั้นมา ว่าจะมีสติในการดำเนินชีวิต พูดดี คิดดี ทำดี โดยเฉพาะเรื่องที่เป็นปัญหาของผมมากที่สุดคือ "อารมณ์โกรธ"
จนถึงวันนี้ก็ล่วงเวลามาเกือบปีละครับ ที่ได้เข้ามาอยู่เพื่อนกลุ่มใหม่ ผมซึมซับอะไรดีๆเยอะมากจากพวกเขา กลุ่มใหม่ของผมคือส่วนใหญ่เป็นเด็กกิจกกรรม เล่นกีฬา ทำวงดนตรี พวกเขาทำอะไรจะมีเหตุผลมากๆ และที่สำคัญเลยคือ อารมณ์ขัน ตลก อยู่ด้วยต้องมีเสียงหัวเราะทุกที ผมรู้สึกโชคดีมากๆเลยครับ ผมเรียนรู้ที่จะใจเย็น ทำอะไรมีเหตุผล อยากสร้างเสียงหัวเราะ แบ่งปันความสุขให้แก่คนอื่น
จนเมื่อวานนี้เราถ่ายรูปกลุ่มกันก่อนที่จะจบ มอปลายแล้ว เขาต้องการให้ทำหน้าโกรธ หาเรื่อง เพื่อถ่ายรูป พอผมคิดที่จะทำสีหน้าของผมให้โกรธ ไม่ว่าผมจะทำอย่างไร เพื่อนของผมก็บอกว่าหน้าของผมมุมปากมันไม่ตก เหมือนยิ้มตลอดเวลา เขาก็เลยบอกให้คิดถึงเรื่องที่ทำให้เราโกรธ ผมลองนึกดูแล้ว ถึงเรื่องต่างๆ ที่ผมกลับไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกโกรธขึ้นมาเลยครับ จนกระทั่งผมเพิ่งค้นพบตัวเองว่า ผมไม่ได้รู้สึกโกรธ มานานเกือบปี จนผมลืมไปเลยว่าความรู้สึก “โกรธ” เป็นอย่างไร
ผมกลัวอะครับ กลัวว่าผมจะไม่มีความรู้สึกโกรธอีกเลย ความรู้สึกนี้มันจะหายไปจากชีวิตผมรึป่าว เพราะไม่ว่าผมจะทำอย่างไร หรือใครมาทำอะไรให้ผมในปัจจุบันนี้ ผมไม่สามารถนึกถึงอารมณ์”โกรธ”ได้เลย
หรือว่าผมมีปัญหาด้านสุขภาพจิต ประมาณว่าผมกลัวเรื่องอารมร์โกรธมากๆ จนสมองมันระงับอารมณ์นี้ไปแล้ว ไม่ให้ผมรู้สึกถึงมันได้เลย หรือว่าตัวผมเองกลัวที่จะโกรธใคร เลยไม่กล้าที่จะโกรธไปเลย เพราะผมได้อะไรแย่ๆจากอารมณ์นี้มาเยอะมากๆเลยนะเมื่อก่อน