วันนี้นึกถึงตัวเองในอดีตเลยมาตั้งกระทู้ ออกแนวระบายเรื่องตัวเอง555+
เริ่มเลยนะครับผมโลกสวยตั้งแต่เด็กทุกสิ่งสวยงามในตาผม เป็นเด็กเก่ง ฉลาด มนุษย์สัมพันธ์ดี ยิ้มเก่ง ให้กำลังใจคนเก่ง ชอบช่วยเหลือคนอื่นจนตัวเองเดือดร้อนก็มี555+ แต่มันสุขใจที่เห็นเค้ายิ้มได้ เลยหักลบกับความเหนื่อยได้ เป็นแบบนี้จนถึงช่วงปลายๆ ม.ต้น โลกรอบตัวที่ผมคิดฝันที่วาด มันต่างกับสิ่งที่ผมคิดไปเรื่อยๆ รู้สึกมันจะออกเทาๆ แต่ก็โอเครเราก็ปรับไป แต่พอเข้า ปวช โลกของผมเริ่มดำมืดทุกสิ่งไม่สวยงามแบบที่ฝันไว้ กลายเป็นคาดหวังเยอะ ผิดหวังมาก โดนเอาเปรียบเพราะความโลกสวย คือเป็นคนฉลาดแต่ไม่เฉลียว รู้ตัวอีกที เราไม่ต่างกับเบ๋เลย555+ ขำตัวเอง......คือที่ตั้งสติแล้วตื่นขึ้นมาได้ก็เพราะเพื่อน เพื่อนเห็นเรารับทุกอย่างมาไว้หมด พอออกมาจากโลกความฝันวันนั้น กลายเป็นไม่ได้รู้สึกอะไรอีกเลย เย็นชา เราพึ่งตัวเองทุกอย่างและไม่เคยขอร้องใคร และไม่ช่วยเหลือใครทั้งสิ้น ยกเว้นหมา หรือสัตว์ มีข้อยกเว้นกับคน เราจะเห็นใจคนทีท้อแท้ เด็ก คนแก่ หรือขอทานมาก นอกนั้นไม่เห็นหัวใครเลย
ซึ่งมันมีทั้งข้อดีและข้อเสียที่นิสัยเปลี่ยนเป็นแบบนี้
ข้อดี
1.เราสามารถทำอะไรก็ได้ไม่เดือดร้อนใคร และคนอื่นไม่กล้าล้ำเส้นของเรา ที่เราขีดไว้ให้เค้า
2.อิสระ
3.รู้สึกว่าเราเข้มแข็งขึ้น ทำอะไรด้วยตัวคนเดียวได้ แม้ไรคนรอบตัว
4.เรามีเวลาทำกิจกรรมของเรา และได้เรียนรู้ต้วเองมากกว่าคนอื่น (เพราะไม่ได้ออกไปไหนกับใคร ติดบ้านมาก)ดังนั้น เราจะรู้ความสามารถ และสิ่งที่เราทำได้ดี
5.มีสกิลโสดติดตัว ไม่ค่อยเหงาหรือโหยหาความรักจากใคร มีความสุขที่ได้ทำอะไรก๊อกๆแก๊กๆคนเดียว กิจกรรมเต็มไปหมด
ข้อเสีย
1.เสียความสามารถในการเข้าสังคมไป(ถ้าอยู่กับตัวเองนานๆไม่เข้าสังคม)
2.มักโดดเดี่ยว เพราะกำแพงที่เราสร้างขึ้นมาเอง
3.การทำงานหลายๆอย่างพึ่งพาสังคม อึดอัดแน่นอนถ้าไม่ใช่งานที่ทำคนเดียว หรือทำแบบเงีบบๆ
4.คนที่กลายมาเป็นแบบนี้ หรือเป็นอยู่แล้ว มักไม่ก้าวหน้าในการงาน เพราะไม่ค่อยมีปากมีเสียง และหัวหน้ามักมองข้าม ทั้งที่บางทีคนแบบเราๆมีความสามารถกว่าคนอื่น มาเสียตรงมนุษย์สัมพันธ์
5.ทำร้ายคนอื่นโดยไม่รู้ตัว ไม่ใช่ร่างกายนะ แต่เป็นความรู้สึก ด้วยคำพูดหรือการแสดงออกของเราเอง(ถ้าเป็นคนไม่เก็บความรูสึกจะพูดตรงไปตรงมา แต่ถ้าเป็นคนเก็บความรู้สึกจะไม่พูดออกไป แต่จะเฟดตัวออกจากคนนั้น บางทีเค้าก็จะงงว่าทำไรผิด เราถึงหายไป)
ปล. ทั้งหมดทั้งมวนที่เล่ามาคือเป็นนิสัยส่วนตัวผมเอง ถ้าใครเป็นแบบนี้ก็เม้นท์คุยกันได้นะครับ ยินดีรับฟังครับ^^ และสุดท้ายถ้าคุณมีความสุขดีก็ไม่ต้องเปลี่ยนอะไร แต่ถ้ารู้สึกว่าเป็นปัญหาในการดำชีวิต ก็เม้นท์ไว้ ถ้าอันไหนที่ผมพอมีประสบการณ์หรือแก้ปัญหาได้จะช่วยหาทางออกนะครับ ขอบคุณครับ^^
ใครเป็นแบบนี้บ้าง จากคนสดใสร่าเริง เปลี่ยนเป็นคนเย็นชา
เริ่มเลยนะครับผมโลกสวยตั้งแต่เด็กทุกสิ่งสวยงามในตาผม เป็นเด็กเก่ง ฉลาด มนุษย์สัมพันธ์ดี ยิ้มเก่ง ให้กำลังใจคนเก่ง ชอบช่วยเหลือคนอื่นจนตัวเองเดือดร้อนก็มี555+ แต่มันสุขใจที่เห็นเค้ายิ้มได้ เลยหักลบกับความเหนื่อยได้ เป็นแบบนี้จนถึงช่วงปลายๆ ม.ต้น โลกรอบตัวที่ผมคิดฝันที่วาด มันต่างกับสิ่งที่ผมคิดไปเรื่อยๆ รู้สึกมันจะออกเทาๆ แต่ก็โอเครเราก็ปรับไป แต่พอเข้า ปวช โลกของผมเริ่มดำมืดทุกสิ่งไม่สวยงามแบบที่ฝันไว้ กลายเป็นคาดหวังเยอะ ผิดหวังมาก โดนเอาเปรียบเพราะความโลกสวย คือเป็นคนฉลาดแต่ไม่เฉลียว รู้ตัวอีกที เราไม่ต่างกับเบ๋เลย555+ ขำตัวเอง......คือที่ตั้งสติแล้วตื่นขึ้นมาได้ก็เพราะเพื่อน เพื่อนเห็นเรารับทุกอย่างมาไว้หมด พอออกมาจากโลกความฝันวันนั้น กลายเป็นไม่ได้รู้สึกอะไรอีกเลย เย็นชา เราพึ่งตัวเองทุกอย่างและไม่เคยขอร้องใคร และไม่ช่วยเหลือใครทั้งสิ้น ยกเว้นหมา หรือสัตว์ มีข้อยกเว้นกับคน เราจะเห็นใจคนทีท้อแท้ เด็ก คนแก่ หรือขอทานมาก นอกนั้นไม่เห็นหัวใครเลย
ซึ่งมันมีทั้งข้อดีและข้อเสียที่นิสัยเปลี่ยนเป็นแบบนี้
ข้อดี
1.เราสามารถทำอะไรก็ได้ไม่เดือดร้อนใคร และคนอื่นไม่กล้าล้ำเส้นของเรา ที่เราขีดไว้ให้เค้า
2.อิสระ
3.รู้สึกว่าเราเข้มแข็งขึ้น ทำอะไรด้วยตัวคนเดียวได้ แม้ไรคนรอบตัว
4.เรามีเวลาทำกิจกรรมของเรา และได้เรียนรู้ต้วเองมากกว่าคนอื่น (เพราะไม่ได้ออกไปไหนกับใคร ติดบ้านมาก)ดังนั้น เราจะรู้ความสามารถ และสิ่งที่เราทำได้ดี
5.มีสกิลโสดติดตัว ไม่ค่อยเหงาหรือโหยหาความรักจากใคร มีความสุขที่ได้ทำอะไรก๊อกๆแก๊กๆคนเดียว กิจกรรมเต็มไปหมด
ข้อเสีย
1.เสียความสามารถในการเข้าสังคมไป(ถ้าอยู่กับตัวเองนานๆไม่เข้าสังคม)
2.มักโดดเดี่ยว เพราะกำแพงที่เราสร้างขึ้นมาเอง
3.การทำงานหลายๆอย่างพึ่งพาสังคม อึดอัดแน่นอนถ้าไม่ใช่งานที่ทำคนเดียว หรือทำแบบเงีบบๆ
4.คนที่กลายมาเป็นแบบนี้ หรือเป็นอยู่แล้ว มักไม่ก้าวหน้าในการงาน เพราะไม่ค่อยมีปากมีเสียง และหัวหน้ามักมองข้าม ทั้งที่บางทีคนแบบเราๆมีความสามารถกว่าคนอื่น มาเสียตรงมนุษย์สัมพันธ์
5.ทำร้ายคนอื่นโดยไม่รู้ตัว ไม่ใช่ร่างกายนะ แต่เป็นความรู้สึก ด้วยคำพูดหรือการแสดงออกของเราเอง(ถ้าเป็นคนไม่เก็บความรูสึกจะพูดตรงไปตรงมา แต่ถ้าเป็นคนเก็บความรู้สึกจะไม่พูดออกไป แต่จะเฟดตัวออกจากคนนั้น บางทีเค้าก็จะงงว่าทำไรผิด เราถึงหายไป)
ปล. ทั้งหมดทั้งมวนที่เล่ามาคือเป็นนิสัยส่วนตัวผมเอง ถ้าใครเป็นแบบนี้ก็เม้นท์คุยกันได้นะครับ ยินดีรับฟังครับ^^ และสุดท้ายถ้าคุณมีความสุขดีก็ไม่ต้องเปลี่ยนอะไร แต่ถ้ารู้สึกว่าเป็นปัญหาในการดำชีวิต ก็เม้นท์ไว้ ถ้าอันไหนที่ผมพอมีประสบการณ์หรือแก้ปัญหาได้จะช่วยหาทางออกนะครับ ขอบคุณครับ^^