ไม่มีความฝัน ความก้าวหน้า รอวันตาย แต่ก็พอใจและใช้ชีวิตคุ้มแล้ว

คุ้มเท่าที่คนฐานะอย่างเราจะมีได้ คนบ้านอื่นอาจมีมากกว่า อาจโชคดี ที่เกิดมาพ่อแม่ร่ำรวยได้เรียนอินเตอร์ตั้งแ่เด็ก ได้ใช้ตังค์หลักร้อยขึ้นตั้งแ่เด็ก บางคนเรียนปริญญาตรี โท พ่อแม่ส่งเรียนอย่างละสองใบ บางคนได้เรียนโทสองใบ เรียนอินเตอร์ พ่อแม่ส่งช่างโชคดี มีตังค์ใช้ ได้ใช้ไอโฟนรุ่นใหม่ ได้นอนเตียงนุ่มห้องกว้าง มีที่อ่านหนังสือสบายๆ พ่อแม่สนับสนุนได้เรียนสิ่งที่ชอบจนประสบความสำเร็จ ได้เรียนดนตรี เรียนร้องเพลง เรียนแสดง ในยามว่าง ได้เรียน ป ตรี ป โท ในสาขาที่ตัวเองชอบ แข่งขันอะไรชนะ ได้ทุนการศึกษาเรียนฟรีต่างประเทศ กิจกรรมเด่น พ่อแม่ส่งเสริม ครอบครัวรักกัน ไม่มีเรื่องเถียงทะเลาะเบาะแว้ง ได้ทานอาหารอร่อยในห้างแพงๆ(สามสี่ร้อยเราก็ว่าแพงละ) ช่างน่าอิจฉา เราเรียน ป.โท เหมือนกันแต่ไม่จบ ได้ประกวดนั่นนี่ตามความฝันแ่ไม่ชนะ พอใจละ ได้เป็น พนง บริษัทเงินเดือนไม่เกินหมื่นห้า เงินใช้เดือนชนเดือน ไม่มีความฝันไรละ รอวันาย ถึงตายก็ไม่เสียใจ ใช้ชีวิตคุ้มละ เราไม่โทษไรทั้งนั้นแค่บอกว่าเราพอใจละ อยู่ไปวันๆ ไม่สุข แ่ต่ถามว่าทุกข์ไหมก็ทุกข์ แต่ก็ทำไรไม่ได้ รออย่างเดียว รอกรรมจนหมด เราว่าการอบแทนบุญคุณบิดามารดาเป็นเรื่องที่ดีนะ แต่แค่เป็นการทำตามหน้าที่ ไม่ได้ทำให้เจริญขึน แต่รู้สึกเหมือนเป็นเจ้ากรรมนายเวรกัน เราก็เป็นมนุษย์ มีอารมณ์ ความอดทนคนเรามีจำกัด ถ้าเกิดมาคิดว่าลูกต้องรองรับอารมมารดาให้ได้ทุกอย่างเพียงเหตุผลเพราะเป็นแม่เราว่ามันไม่ใช่ เราเถียง ถึงบาปเราก็ยอมเราไม่อยากทน ถึงกนรกเราก็ยอมแ่เราไม่ไหว เพื่อนบ้านซ้ำเติมเรามากพอแล้วไหนจะคนในครอบครัวอีก  เราเหนื่อย เราอยากหยุด เราเบื่อ ไม่ต้องบอกให้มองคนที่ลำบากกว่าหรอก  แม่ก็คงคิดว่าเลี้ยงเราดีที่สุด แช่งเราทุกวัน เราตายไปเขาก็คงไม่เสียใจ พ่อเขาก็มีลูกเยอะแยะ