บทสนทนาของ ชิชา #นสทผมดข

[ก]
เรากลายเป็น”คนแปลกหน้า”ของตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ ความแปลกหน้านี่หรือที่คนมักเรียกว่า”การเติบโต” คล้ายถั่วงอกที่กลายเป็นถั่วเขียว ไม่สิ่..มันต่างกัน ต่างกันสิ้นเชิง เพราะตัวตนตอนนี้ฉันพูดไม่ได้เต็มปากหรอกว่าเป็น”ตัวตนโดยสันดาน” มันคล้ายที่คุณตื่นนอนวันเสาร์ มีคนยืนอยู่ปลายเตียง “สวัสดี ตัวฉันเอง” พูดจบเขาก็เอามีดจ้วง แทงคุณ ซ้ำไปมา แต่คุณไม่ตายนะ จากนั้นคุณเห็นทุกอย่างที่ตัว(ใหม่)คุณ กอดภรรยา จูบลูก ไปทำงาน กินข้าว คุณเห็นมันทุกอย่างผ่านสายตาของตัว(ใหม่)คุณ คุณพยายามตะโกนเรียก ทำทุกวิถีทางเพื่อบอกคนอื่นว่านั่นไม่ใช่ตัวคุณ แน่นอนว่าไร้ผล กระทั่งวันหนึ่งที่คุณได้ตัวคุณกลับมา คุณยิ้มอย่างภาคภูมิที่ยึดตัวเองได้อีกครั้ง
“เมื่อก่อนคุณทำงานได้ดีกว่านี้ไม่ใช่หรอ” หัวหน้าคุณพูด
“คุณทำตัวแย่ลง หรือฉันคิดไปเอง”
ภรรยาคุณบอก
“ทำไมพ่อใจร้าย ไม่ใจดีเหมือนก่อน”
ลูกคุณร้อง
“ เคย ดี กว่า นี้”
รอบข้างคุณต่างตะโกนบอก
ถึงตอนนั้น คุณจะทำยังไง ใครกันแน่ที่เป็นตัวตนแท้จริง คุณหรือคุณที่เป็นตัวปลอม ? คำตอบมันแน่อยู่แล้วไม่ใช่หรือ?

[ข]
เคยอ่านมาว่า “กาแฟที่ดีต้องร้อนดั่งนรก ดำขลับราวปิศาจ กลิ่นหอมเหมือนสวรรค์ และรสชาติเหมือนความรัก” ..คุณบอกว่าฉันเหมือนกาแฟ ส่วนไหนหล่ะที่เหมือน? อุณหภูมิหรือสี? ถ้าหากฉันบอกว่าชอบอะไรสักอย่าง ฉันแค่หมายถึง’ส่วนที่ชอบในสิ่งนั้นเฉยๆ’ อาจมีส่วนอื่นที่ไม่ชอบ แต่ส่วนที่ชอบมักจะบดบังมัน คนที่ชอบแมวคงไม่ชอบใจนักที่มันไปข่วนกางเกงยีนส์ตัวเก่ง แต่เพราะมีอีกหลายด้านที่เขาชอบคอยบดบังมันไว้ไม่ให้เขาเกลียดแมว กับความรักฉันก็คิดแบบนี้เช่นกัน เวลาเห็นใครสักคนพูดว่า
“ฉันรักเธอมาก”
แต่ก็ต้องมี’ที่มากกว่านั้น’
“ฉันรักเธอที่สุดในโลก”
นอกโลกยังมีดาวอีกหลายพันดวง
“ฉันรักเธอคนเดียว”
‘เธอคนเดียว’ ใช่ไง เธอมีคนเดียว คนอื่นก็เช่นกัน
“ฉันคงรักใครนอกจากเธอไม่ได้อีกแล้ว”
แล้วลูกหลานของเราหล่ะ มันทำให้เธอดูเห็นแก่ตัว
“ไอคำพูดโง่ แกทำให้ฉันดูแย่!!” ฮะๆ

[ค]
คุณว่าฉันเป็นคนประเภทไหนหรือ? หืม..ไท_ งั้นหรือ นั่นมันเป็นสิ่งที่เขียนในบัตรประจำตัวประชาชน หรืออีกนัยคือ’พาสปอร์ตในประเทศ’ คุณรู้ไหมว่าบางคน เขาไม่พอใจกับบัตรประจำตัวประชาชนเท่าไหร่ ในเมื่อเขามีสิทธิ์บนดินแดนแต่ทำไมต้องพกบัตรติดตัว แล้วมันต่างยังไงกับคนต่างชาติที่ต้องพกพาสปอร์ตติดตัวตลอด
ฉันคิดว่าฉันไม่ใช่คนชาติใดชาติหนึ่ง ฉันเป็นคนทุกชาติ และฉันก็ไม่ใช่คนทุกชาติ ในเมื่อมันเป็นสิ่งซื้อขายได้ ทำไมคนต้องยึดติดขนาดนี้ บางที่เพียงมีแม่น้ำกว้างห้าก้าวเป็นเขตกั้น แต่ด้วย’ชาติ’ที่แฝงในสายน้ำนั่น คนจึงสู้รบกัน
กลับมาที่เรื่องของฉัน คุณลองนึกดู หากฉันทำชื่อเสียงโด่งดังขึ้นมา ก็จะมีคนร้องบอกว่าคนนี้เป็นคนไท_ บางทีตัวฉันเองไม่เคยไปเหยียบประเทศไท_ด้วยซ้ำ เพียงแค่ฉันได้สัญชาติไท_จากผู้เป็นพ่อ ฉันไม่เคยใช้สวัสดิการโรงพยาบาล เรียนหนังสือ หรือแม้แต่รถไฟฟรีก็ตาม ทุกอย่างเป็นความพยายามของฉันเอง ฉันฝึกฝนด้วยตัวเอง แต่เมื่อมันสำเร็จ เขาแค่เพียงขึ้นประกาศแสดงความยินดีในฐานะคนไท_คนหนึ่ง ‘มันดูหน้าด้านหน่อยๆ’
แต่..แต่ถ้ากลับกันหล่ะ ฉันคงต้องหาชาติใหม่แน่ๆ..

[ง]
ความฝัน..ต้องมีสิ่ ต้องมีอยู่แล้ว สิ่งลึกลับเปี่ยมด้วยเสน่ห์ให้คนลุ่มหลงอย่างนั้น ความฝันคือสิ่งที่น่าหลงไหลและขยาดในขณะเดียวกัน ถ้าคุณอยากฝันดี คุณก็เตรียมตัวพบหายนะทางอารมณ์ได้เลย ถ้าคุณฝันร้าย นั่นแหละคือความโชคดียามตื่น

[จ]
คืนนี้เราได้พบกัน รู้จักกัน คุยกัน “คนเรารู้จักกันได้เพียงครั้งเดียว” คุณต้องตัดสินใจให้ดีว่าอยากรู้จักกับใคร เพราะเมื่อรู้จักกันแล้ว คุณจะถอยหลังไปเป็น”ไม่รู้จัก”ไม่ได้แล้ว แม้จะเจ็บปวดหรือสำลักล้นกับความสุข สิ่งที่เรียกว่า”ลืม” มันคือการ”จำ”ดีๆนี่เอง แม้ว่าคุณอยากลืม กลับมีส่วนลึกๆในตัวคุณยังอยากจำมันต่อไป คล้ายเป็นความซาดิสต์ในเบื้องลึกตัวคุณ
แม้จะเป็นส่วนน้อยแต่มันมักจะเป็นส่วนน้อยที่นำทางความรู้สึกคุณเสมอๆ คล้ายกับมันเป็นคำสาปของความสัมพันธ์..ถึงตอนนี้ คุณได้ยื่นมือข้างนึงเข้ามาในวงคำสาป ถึงคราวต้องเลือกแล้วว่าคุณจะยอมเสี่ยงกับคำสาป หรือเดินออกไปพร้อมคำสาปเล็กน้อยในตัวคุณ..หืม??

#นสทผมดข