......... มี ฉัน มีเธอ......

ราตรีเยือนเดือนดาวพราวจรัส
เงียบสงัดท้องนภาฟ้าสดใส
มีดาราเจิดแจ้งส่องแสงไกล
แต่คนเศร้ากลับกลายคล้ายมืดมน

เหมือนมีเมฆบดบังยังมืดมิด
เฝ้าครุ่นคิด..เหตุไฉนไยสับสน
รัตติกาลคล้อยเคลื่อนย้ำเยือนยล
โปรดช่วยดลความฝันให้ฉันที

เพียง มีเธอแนบชิดสนิทข้าง
ชื่นภิรมย์มิร้างห่างไกลหนี
แม้นเป็นเพียงภาพฝัน ที่ฉันมี
ก็เกษมเปรมปรีดิ์...คราวนิทรา

เพราะความจริงเราต่างอย่างที่เห็น
มิอาจเป็นดั่งใจที่ใฝ่หา
ขอมีเธอแนบไว้ในจินตนา
ยามหลับตาเพียงในฝัน ฉันมีเธอ…

“สุนันท์ยา”