ดุจดั่งเดินเดียวดายในโลกกว้าง
แสนอ้างว้างเหว่ว้าน่าใจหาย
ขาดคนคุ้นอุ่นแอบเนาแนบกาย
กลางเส้นสายปลายฝัน..ฉันมืดมน

สายลมหวลชวนเศร้าปวดร้าวจิต
พรหมลิขิตขีดไว้คล้ายสับสน
ให้พบแต่ปวดร้าวจำเฝ้าทน
ผ่านหลายฝนหลายหนาวต้องร้าวราน

บนเส้นสายปลายทางระหว่างนี้
ไม่มีบทกวีวจีขาน
ทุกข์ระทมถมถั่งทั้งดวงมาน
สิ้นเบิกบานหวานชื่นหยิบยื่นมา

โอ้..โอ๋ใจไหวหวั่นพรั่นวิตก
เช่นวิหคผกผินบินถลา
ไร้กิ่งคอนพฤกษ์ไพรให้พึ่งพา
ทรมาดวงจินต์แทบสิ้นใจ....


"สุนันท์ยา"