จริงๆที่มาตั้งกระทู้นี้เพราะแค่อยากระบาย พร้อมกับอยากทราบความเห็นของเพื่อนๆในพันทิป
ตอนนี้เราอยากที่จะชัดเจนค่ะะ
เอาจริง เรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ เป็นมานานประมาณ1 ปี
คือ ต้องเล่าก่อนว่า เราเคยมีแฟนตอนม.3 แล้วเลิกกันไปตอนม.4 หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยเปิดใจให้ใครเลย จนเราเข้ามหาลัย ก็มีเพื่อนในสาขาเดียวกันตามจีบเรามาตั้งแต่ปี1 จนเราว่ากำแพงของเราก็ลดลงไปประมาณนึง เค้าเป็นคนที่เราอยู่ด้วยแล้วสบายใจนะ ไม่รู้สิ หรืออาจจะเพราะความเคยชิน ที่ไปเรียนพร้อมกัน เจอกันทุกวัน จนทำให้เราค่อยๆเป็นตัวที่เป็นตัวเราจริงๆมากขึ้น แล้วจนมาวันเกิดเราเมื่อปีที่แล้ว แฟนเก่าเราที่เราคิดว่าเราชอบเค้ามาก ทักมาอวยพรวันเกิดให้เรา ตอนนั้น เราแบบ น้ำตาจะไหล (จริงๆนะ เราไม่ได้เวอร์) คือใจเรามันแบบตุ้บๆ ตอนแชทในเฟซเด้งเป็นชื่อคนนั้นมา (ตอนนั้นเรากับแฟนเก่า unfriend กันไปแล้ว แต่เค้าทัก messenger เรามา) เรานิ่งได้พักนึง ก็ตอบขอบคุณไป จนเราเหมือนได้กลับมาคุยกันอีกครั้ง เหมือนเราคุยกับทั้งแฟนเก่าแล้วก็คุยกับทั้งเพื่อนในมหาลัย
เรื่องมันเป็นมาแบบนี้ประมาณปีนึง เราเหมือนเป็นคนเห็นแก่ตัวที่คุยกับทั้ง2 คน แต่คือเราเองที่ยังไม่แน่ใจในความรู้สึก เรากลัวการเสียใจ ไม่อยากให้คนที่เรารู้สึกดีด้วยทั้งคู่เสียใจ เสียความรู้สึก
คือคนนึง เป็นคนที่เราอยู่ด้วยแล้วเป็นตัวเราเองมากๆนะ แต่แบบว่าคุยกันแล้วชอบมีปัญหากัน หงุดหงิดกัน ทะเลาะกันบ่อยมากกกก จนเราแบบอยากจะเลิกคุยหลายครั้งง แต่เค้าไม่ยอมเลิกคุย
อีกคนเราคุยด้วยแล้วเรายิ้ม เรามีความสุข อยากจะเจอ แต่เราไม่แน่ใจว่าถ้าเราได้อยู่ด้วยกันหรือคบกันเราจะอยู่ด้วยแล้วสบายใจรึเปล่า เป็นตัวเองได้รึเปล่า เพราะบางครั้งเรายังไม่กล้าที่จะคุยแบบที่เราคิด แบบที่เป็นตัวเราเท่าไหร่นัก
เราควรทำยังงไงง? เราไม่ได้อยากจะเป็นคนเห็นแก่ตัวนะะ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ นี่อาจจะเป็นปัญหาเล็กๆของใครหลยคน แต่สำหรับเรา เรารู้สึกว่ามันเป็นปัญหาระดับนึงของเราเลย เราไม่อยากให้ใครต้องเสียใจเพราะเรา เราอยากจะรักษาความสัมพันธ์ดีๆเอาไว้
เฮ้ออ
คนที่อยู่ด้วยสบายใจ VS คนที่ทำให้มีความสุข
ตอนนี้เราอยากที่จะชัดเจนค่ะะ
เอาจริง เรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ เป็นมานานประมาณ1 ปี
คือ ต้องเล่าก่อนว่า เราเคยมีแฟนตอนม.3 แล้วเลิกกันไปตอนม.4 หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยเปิดใจให้ใครเลย จนเราเข้ามหาลัย ก็มีเพื่อนในสาขาเดียวกันตามจีบเรามาตั้งแต่ปี1 จนเราว่ากำแพงของเราก็ลดลงไปประมาณนึง เค้าเป็นคนที่เราอยู่ด้วยแล้วสบายใจนะ ไม่รู้สิ หรืออาจจะเพราะความเคยชิน ที่ไปเรียนพร้อมกัน เจอกันทุกวัน จนทำให้เราค่อยๆเป็นตัวที่เป็นตัวเราจริงๆมากขึ้น แล้วจนมาวันเกิดเราเมื่อปีที่แล้ว แฟนเก่าเราที่เราคิดว่าเราชอบเค้ามาก ทักมาอวยพรวันเกิดให้เรา ตอนนั้น เราแบบ น้ำตาจะไหล (จริงๆนะ เราไม่ได้เวอร์) คือใจเรามันแบบตุ้บๆ ตอนแชทในเฟซเด้งเป็นชื่อคนนั้นมา (ตอนนั้นเรากับแฟนเก่า unfriend กันไปแล้ว แต่เค้าทัก messenger เรามา) เรานิ่งได้พักนึง ก็ตอบขอบคุณไป จนเราเหมือนได้กลับมาคุยกันอีกครั้ง เหมือนเราคุยกับทั้งแฟนเก่าแล้วก็คุยกับทั้งเพื่อนในมหาลัย
เรื่องมันเป็นมาแบบนี้ประมาณปีนึง เราเหมือนเป็นคนเห็นแก่ตัวที่คุยกับทั้ง2 คน แต่คือเราเองที่ยังไม่แน่ใจในความรู้สึก เรากลัวการเสียใจ ไม่อยากให้คนที่เรารู้สึกดีด้วยทั้งคู่เสียใจ เสียความรู้สึก
คือคนนึง เป็นคนที่เราอยู่ด้วยแล้วเป็นตัวเราเองมากๆนะ แต่แบบว่าคุยกันแล้วชอบมีปัญหากัน หงุดหงิดกัน ทะเลาะกันบ่อยมากกกก จนเราแบบอยากจะเลิกคุยหลายครั้งง แต่เค้าไม่ยอมเลิกคุย
อีกคนเราคุยด้วยแล้วเรายิ้ม เรามีความสุข อยากจะเจอ แต่เราไม่แน่ใจว่าถ้าเราได้อยู่ด้วยกันหรือคบกันเราจะอยู่ด้วยแล้วสบายใจรึเปล่า เป็นตัวเองได้รึเปล่า เพราะบางครั้งเรายังไม่กล้าที่จะคุยแบบที่เราคิด แบบที่เป็นตัวเราเท่าไหร่นัก
เราควรทำยังงไงง? เราไม่ได้อยากจะเป็นคนเห็นแก่ตัวนะะ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ นี่อาจจะเป็นปัญหาเล็กๆของใครหลยคน แต่สำหรับเรา เรารู้สึกว่ามันเป็นปัญหาระดับนึงของเราเลย เราไม่อยากให้ใครต้องเสียใจเพราะเรา เราอยากจะรักษาความสัมพันธ์ดีๆเอาไว้
เฮ้ออ