เริ่มเรื่องเลยแล้วกันครับ
เริ่มแรกหลังจากผมเรียนจบก็เข้าทำงานโดยเป็นเซลในบริษัทแห่งหนึ่งทันที ในระหว่างทำงานก็มีเหนื่อยบ้างนะครับเพราะต้องเลิกงานเกินเวลา 2 ชม.อย่างต่ำทุกวัน แต่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร ก็รู้สึกสนุกกับงานที่ทำมีเหนื่อยบ้างแต่ไม่เคยรู้สึกว่าอยากทำงานที่ทำอยู่เลย จนวันหนึ่งหลังจากเก็บเงินมาได้สักหน่อยก็รู้สึกว่าอยากมีเวลามากขึ้น ก็เลยตัดสินใจออกจากที่ที่ทำอยู่และเอาเงินจำนวนหนึ่งมาซื้อแฟรนไชร์ชานมไข่มุกเจ้าหนึ่ง แต่ด้วยความที่อยากมีเวลามากขึ้นและไม่มีประสบการณ์หรือความรู้อะไรเลยจึงทำให้ร้านปิดตัวลงเนื่องจากไม่ได้กำไรเท่าที่หวังไว้ แต่ก็ยังมีความสุขดีครับ
หลังจากนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะสมัครงานเพื่อทำงานกินเงินเดือนอีกครั้งและผมได้เข้าทำงานกับบริษัทหนึ่งที่ทำเกี่ยวกับภาพยนต์ ก็ทำไปเรื่อยๆก็มีโดนหัวหน้าด่าบ้างบ่นบ้าง เพระาผมเป็นคนขี้ลืมบ้างทีสั่งอะไรมาก็ดันลืมทำซะงั้น ผมก็ไม่เคยเอามาคิดหรือเครียดอะไรเลย จนผมทำงานเข้าสู่ปีที่ 3 ก็มีน้องผู้หญิงเข้ามาทำงานในทีม ซึ่งน้องก็ด้วยความใหม่ก็โดนดุโดนด่าเป็นประจำเช่นกัน และแล้วก็เริ่มเกิดเหตุการณ์บางอย่างที่ผมรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของผมกับหัวหน้าเปลี่ยนไป เดิมที่คนที่โดนว่าบ่อยๆจะเป็นน้องผู้หญิงนะครับแต่หัวหน้าผมก็ผู้หญิง เค้าก็เริ่มสนิทกับน้องคนนี้มากขึ้นและกลายเป็นผมที่โดนบ่นโดนด่าแทนก็เริ่มมีความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีขึ้นมา เมื่อเทียบกับน้องผู้หญิงที่เข้ามาใหม่ที่ผมรู้สึกว่าเค้าอู้งานบ่อยๆ ทำงานได้ไม่ได้ดีกว่าผม(คิดเองนะครับ) แต่ผมกับโดนบ่นโดนว่าบ่อยๆ จนมีอาการนอยๆ และเริ่มเบื่อและไม่อยากทำงานที่นี่มากๆ จนผมมาพบว่าผมมีอาการของคนเป็นโรคซึมเศร้า ซึ่งผมทำงานไม่ได้เลยนอยตลอด ไม่อยากคุยกับใคร จนทำให้เพื่อนที่ทำงานรู้สึกอึดอัด ผมก็เลยไปพบจิตแพทย์เพื่อทำการรักษา โดยในระหว่างรักษาก็ทำงานอยู่แต่ก็ไม่พูดไม่คุยกับใครเลยจนผมตัดสินใจออกจากงานเพื่อมารักษาตัวเกือบ 1 ปี ถึงจะหายเป็นปกติ
หลังจากนั่นผมจึงเริ่มมองหาที่ทำงานเพื่อที่จะกลับเข้าทำงานอีกครั้งและได้รับโอกาศนั้นมา ทำมาได้สักระยะครับก็รู้สึกดีกับที่นี่มากๆ แต่มาในช่วง 3-4 เดือนหลังมีการเปลี่ยนแปลงหัวหน้าและผมก็เริ่มมีการไม่พอใจในการทำงานของหัวหน้าคนใหม่บ่อยครั้ง และหลายครั้งผมโดนว่าโดนบ่นบ่อยๆ ผมก็นอยและไม่อยากทำแล้ว(เนื่องจากที่ผมโดนว่า เค้าใช้คำว่าผมไม่ได้ทำอะไรเลย ซึ่งถ้าเป็นเรื่องจริงผมก็ยอมรับครับ แต่มันไม่ใช่นะสิ)จนตอนนี้บางทีนั่งร้องไห้คนเดียวไม่ให้ใครเห็น และวันนี้ก็มาถึงผมเก็บอารมณ์ไม่ให้ใครรู้มาตลอด แต่แฟนผมมาจับสังเกตุได้และพอระบายออกมาตอนนี้ผมไม่อยากทำอะไรเลยครับ อยากรู้ว่าตอนนี้ผมกำลังจะเป็นบ้ามั๊ย บางทีก็อยากตายหรือหายไปจากโลกนี้เลยครับ
ปล.ผมอาจจะเขียนไม่ค่อยรู้เรื่องนะครับ
มีใครเคยรู้สึกว่าเหนื่อยท้อแบบไม่ไหวแล้ว....แต่ต้องฝืนสู้ต่อไปทั้งที่ไม่ไหวมั๊ย
เริ่มแรกหลังจากผมเรียนจบก็เข้าทำงานโดยเป็นเซลในบริษัทแห่งหนึ่งทันที ในระหว่างทำงานก็มีเหนื่อยบ้างนะครับเพราะต้องเลิกงานเกินเวลา 2 ชม.อย่างต่ำทุกวัน แต่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร ก็รู้สึกสนุกกับงานที่ทำมีเหนื่อยบ้างแต่ไม่เคยรู้สึกว่าอยากทำงานที่ทำอยู่เลย จนวันหนึ่งหลังจากเก็บเงินมาได้สักหน่อยก็รู้สึกว่าอยากมีเวลามากขึ้น ก็เลยตัดสินใจออกจากที่ที่ทำอยู่และเอาเงินจำนวนหนึ่งมาซื้อแฟรนไชร์ชานมไข่มุกเจ้าหนึ่ง แต่ด้วยความที่อยากมีเวลามากขึ้นและไม่มีประสบการณ์หรือความรู้อะไรเลยจึงทำให้ร้านปิดตัวลงเนื่องจากไม่ได้กำไรเท่าที่หวังไว้ แต่ก็ยังมีความสุขดีครับ
หลังจากนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะสมัครงานเพื่อทำงานกินเงินเดือนอีกครั้งและผมได้เข้าทำงานกับบริษัทหนึ่งที่ทำเกี่ยวกับภาพยนต์ ก็ทำไปเรื่อยๆก็มีโดนหัวหน้าด่าบ้างบ่นบ้าง เพระาผมเป็นคนขี้ลืมบ้างทีสั่งอะไรมาก็ดันลืมทำซะงั้น ผมก็ไม่เคยเอามาคิดหรือเครียดอะไรเลย จนผมทำงานเข้าสู่ปีที่ 3 ก็มีน้องผู้หญิงเข้ามาทำงานในทีม ซึ่งน้องก็ด้วยความใหม่ก็โดนดุโดนด่าเป็นประจำเช่นกัน และแล้วก็เริ่มเกิดเหตุการณ์บางอย่างที่ผมรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของผมกับหัวหน้าเปลี่ยนไป เดิมที่คนที่โดนว่าบ่อยๆจะเป็นน้องผู้หญิงนะครับแต่หัวหน้าผมก็ผู้หญิง เค้าก็เริ่มสนิทกับน้องคนนี้มากขึ้นและกลายเป็นผมที่โดนบ่นโดนด่าแทนก็เริ่มมีความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีขึ้นมา เมื่อเทียบกับน้องผู้หญิงที่เข้ามาใหม่ที่ผมรู้สึกว่าเค้าอู้งานบ่อยๆ ทำงานได้ไม่ได้ดีกว่าผม(คิดเองนะครับ) แต่ผมกับโดนบ่นโดนว่าบ่อยๆ จนมีอาการนอยๆ และเริ่มเบื่อและไม่อยากทำงานที่นี่มากๆ จนผมมาพบว่าผมมีอาการของคนเป็นโรคซึมเศร้า ซึ่งผมทำงานไม่ได้เลยนอยตลอด ไม่อยากคุยกับใคร จนทำให้เพื่อนที่ทำงานรู้สึกอึดอัด ผมก็เลยไปพบจิตแพทย์เพื่อทำการรักษา โดยในระหว่างรักษาก็ทำงานอยู่แต่ก็ไม่พูดไม่คุยกับใครเลยจนผมตัดสินใจออกจากงานเพื่อมารักษาตัวเกือบ 1 ปี ถึงจะหายเป็นปกติ
หลังจากนั่นผมจึงเริ่มมองหาที่ทำงานเพื่อที่จะกลับเข้าทำงานอีกครั้งและได้รับโอกาศนั้นมา ทำมาได้สักระยะครับก็รู้สึกดีกับที่นี่มากๆ แต่มาในช่วง 3-4 เดือนหลังมีการเปลี่ยนแปลงหัวหน้าและผมก็เริ่มมีการไม่พอใจในการทำงานของหัวหน้าคนใหม่บ่อยครั้ง และหลายครั้งผมโดนว่าโดนบ่นบ่อยๆ ผมก็นอยและไม่อยากทำแล้ว(เนื่องจากที่ผมโดนว่า เค้าใช้คำว่าผมไม่ได้ทำอะไรเลย ซึ่งถ้าเป็นเรื่องจริงผมก็ยอมรับครับ แต่มันไม่ใช่นะสิ)จนตอนนี้บางทีนั่งร้องไห้คนเดียวไม่ให้ใครเห็น และวันนี้ก็มาถึงผมเก็บอารมณ์ไม่ให้ใครรู้มาตลอด แต่แฟนผมมาจับสังเกตุได้และพอระบายออกมาตอนนี้ผมไม่อยากทำอะไรเลยครับ อยากรู้ว่าตอนนี้ผมกำลังจะเป็นบ้ามั๊ย บางทีก็อยากตายหรือหายไปจากโลกนี้เลยครับ
ปล.ผมอาจจะเขียนไม่ค่อยรู้เรื่องนะครับ