เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา เราไปงานเผาศพย่าเรา คือพ่อกับแม่เราเลิกกัน เราก็ไม่ค่อยสนิทกับย่า แต่ท่านเคยเลี้ยงเราตอนเด็กๆ คือวันงาน พ่อเราพาแฟนใหม่เขามาด้วย เราไม่ชอบเขาเพราะเป็นคนทำให้พ่อกับแม่เราต้องหย่ากัน เราไม่พอใจสุดๆ พ่ออ้างเหตุผลว่า เขามาช่วยงาน เราก็โอเค จะพยายามเก็บอารมณ์ไม่พอใจไว้ ต่างคนต่างอยู่ แต่พอเอาเข้าจริงๆ ฝั่งพวกเขาพยายามมายุ่งกับเราตลอด เราเป็นคนความอดทนต่ำ เราไม่พอใจพ่อ ไม่อยากเห็นหน้าแฟนใหม่พ่อด้วย เราเลยหายไปจากตรงที่จัดงาน แต่เราก็ไม่ได้ไปไหนไกลนะคะ พอสักพักเราดีขึ้น ก้ไปช่วยงานต่อ พ่อก็มาถามไปไหนมา เราก็ไม่ตอบ แล้วท่านก็พูดมาว่า งานศพย่านะ จะทำอะไรคิดบ้าง คำพูดนี้ทำเราร้องไห้เลย ป้ามาปลอบ เเล้วก้พาเราออกไปซื้อของข้างนอก แบบป้าเข้าใจเราว่าไม่ชอบแฟนใหม่พ่อ เขาก็พยายามทำให้เราอารมณ์ดี แล้วก็พากลับมาวัดอีกครั้ง สักพัก พี่เราก็มาถึง เขามาจากกรุงเทพ เราเล่าเหตุการณ์ให้พี่ฟัง เราไม่พอใจแฟนใหม่พ่อ เลยใช้สรรพนามเรียกว่ามัน พี่เราด่าเรากลับว่าระวังคำพูดหน่อย โตแล้ว คิดเองได้ นี่งานศพย่า จะอคติไปทำไม คือแบบตอนนั้นร้องไห้ออกมาเลย เราอาจจะผิดที่ใช้คำเรียกอย่างนั้น แต่พี่รู้ว่าเราไม่ชอบอยู่แล้ว แล้วความอดทนเราต่ำ เราเป็นโรคซึมเศร้า แล้วเจอครอบครัวพูดแบบนี้เราเสียใจมาก เราขาดสอบแกทเเพทเพื่อมางานย่า อนาคตเรา แต่พี่เรากลับพูดว่า เราก็ขาดงานเหมือนกัน เราก็ต้องหยุดงานเพื่อมางานย่า คือแบบพูดไม่ออกเลย เราไปหาพ่อเพื่อขอกุญแจรถ เอาของในรถ จะกลับมอ เรานั่งรถมา 12 ชั่วโมง นอนไม่พอ ข้าวยังไม่ได้กิน แบบตอนนั้นเราคิดอย่างเดียวว่าจะกลับ เดินร้องไห้ออกจากวัดฝากกุญแจรถที่อาคืนให้พ่อ อาถามจะไปไหน เราบอกจะกลับมอ อาบอกจะไปส่งแต่อาก็ยังไม่พาไป จนมียายคนนึง เดินมาถามเรา เป้นอะไร จะไปไหน ใจเย้นๆ ไปคุยกับยายก่อน เราก็นั่งร้องไห้เล่าให้เขาฟัง เขาก็บอกทำใจดีๆนะ งานเผาย่าหนู มีครั้งเดียว ทำเพื่อย่าหนูนะ เขาพูดกับเราจนกลับเขาไปในงานอีกครั้ง พี่เดินถามว่ากุญแจรถอยุ่ไหน แต่ไม่ถามเราเลยไปไหนมา น้ำเสียงตะคอก แบบตอนนั้นเราดารคุยกับแม่อยู่ ร้องไห้จนตาบวม ยายเขาก็มาตาม เขาเป็นห่วงเรากว่าคนในครอบครัวอีก จนเราวางดอกไม้จันทน์เสร็จ ยายเขาก็ให้หลานเขาพาเราไปส่งที่บขส แบบตอนนั้นพ่อเราไม่ถามหา ไม่โทรหาไม่อะไรเลย คือเราอาจจะไปตายที่ไหนแล้วก็ได้ท่านไม่สนเลย เราเสียใจมาก ที่พ่อกับพี่เห็นคนอื่นดีกว่าเราที่เป็นคนในครอบครัว สายเลือดเเท้ๆ พ่อกับแม่เราเลิกกันตั้งแต่เราอยู่ปอ2 เรารู้ว่ามันนานแล้วแต่เราทำใจไม่ได้ ตอนนั้นเราป่วยเข้าโรงพยาบาลพ่อยังไม่มาหาเราเลย ตอนนี้เราโตแล้ว แต่เราก็ไม่เข้าใจพ่อกับแม่อยู่ดี พ่อส่งเสียเราก้จริงแต่ท่านไม่เคยให้ความรักความห่วงใยเราเลย เราต้องทำไง โทรไปหาพ่อ แล้วทำเหมือนพ่อกับพี่ไม่เคยทำร้ายจิตใจเราหรอ เราคิดถึงท่านนะ แต่ทำไมทำเหมือนเราไม่ใช่ลูก