ตามหัวข้อเลยค่ะ.....ตอนนี้เราเหนื่อยมากกกก ทำงานตั้งแต่อายุ 15 ปี หัดทำผม จนเมื่อต้นปีก่อน ได้เปิดร้านเป็นของตัวเอง เปิดแบบไม่มีทุน .....พอดีบังเอิญมาเจอตึกว่าง และเราเคยทำงานที่นี่ ก็เลยมีความคิดอยากเปิดร้านขึ้นมา ปัจจุบัน อายุ 20-21 ปี......ก็เลยตัดสินใจ คุยกับแฟน เปียแชร์ทั้งหมดที่เล่นไว้ 4 มือ เอารถเครื่อง เข้าไฟแนนซ์ รวบรวมเงินมาเปิดร้าน ตอนนั้นรายจ่ายเยอะมากๆ เดือนๆนึงต้องมีไม่ต่ำกว่า 20,000 บาท
- ค่าแชร์
- ค่าเช่าตึก
- ค่ารถ
- บลาๆๆ
จนมาเมื่อปลายปี หมุนเงินไม่ทัน ก็กู้ตรงนั้นมาหมุนตรงนี้ แบบแย่มากๆ ทำงานหนัก แต่เงินไม่มีเหลือสักบาท ใช้หนี้ จ่ายค่าแชร์หมด แต่โชคดี ที่มีเพื่อนดี เขาก็พอให้หยิบยืมได้บ้าง แฟนก็ช่วยเต็มที่ จนเงินเดือนบางเดือนไม่เหลือเลย เรามานั่งคิดถึงคำพูดแฟนเลยนะ ว่า "ยังไม่พร้อม อย่าพึ่งเปิดดีกว่า" ถ้าเราเชื่อแฟน ก็คงไม่ต้องเหนื่อย ต้องเครียดแบบนี้ บางครั้งขับรถกลับบ้านคนเดียว ยังร้องไห้ไปขับรถไปเลย แบบคิดในใจ จะถึงทางตันมั้ย จะผ่านไปได้มั้ย แล้วมันก็ผ่านมาได้ตลอดทุกครั้ง บางทีกลางคืนก็นอนไม่หลับ กู้ร้อยล้ะ 20 ก็กู้มาแล้ว แบบสุดๆ ไม่เคยแบกรับอะไรมากมายขนาดนี้ บางทีก็นั่งโทษตัวเอง ว่าเราไม่น่าดื้อรั้นเลย
.....แต่ ณ ตอนนี้ เรากู้ธนาคารมา เพื่อล้างหนี้ทั้งหมด(บางส่วน) นั่งคำนวณแล้ว เดือนสิงหาคมนี้ เราก็จะหมดหนี้สักที
#การไม่มีหนี้มันเป็นลาภอันประเสริฐจริงๆนะ
ตอนนี้ก็กัดฟัน ทนอีก 6 เดือน ตอนนี้หลายๆอย่างเบาลงมาก แต่เราก็ยังท้ออยู่ ก้มหน้าทำงาน รอวันที่เราจะหลุดจากหนี้พวกนี้ เราไม่มีต้นทุนเลย สู้และดิ้นรนด้วยตัวเองมาตลอด เป็นเด็กห้องเช่า ไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง โดนคำพูดดูถูกมากมาย ที่ทำให้เราน้ำตาตกใน ซ้ำแล้วซ้ำอีก ตอนที่หัดทำผมใหม่ๆ เงินก็ไม่ได้ เพราะเหมือนไปขอวิชาเขา ตอนนั้นอยู่ กทม. ร้องไห้เกือบทุกคืน ทั้งโดนด่า โดนว่าสารพัด เจอคนเอาเปรียบเรามากมาย กินแต่มาม่าบ่อยมาก จนผอมน้ำหนักลง ครั้งนั้นที่ตัดสินใจกลับบ้าน คือหยอดตู้หน้าเซเว่น โทรหาแม่ ให้แม่ส่งเงินค่ารถให้ ครั้งแรกที่ได้ยินเสียงแม่ น้ำตาเราไหล เพราะท้อแบบสุดๆ จนกลับบ้านมา และทำงานมาเรื่อยๆ จนถึงทุกวันนี้ ทำมาเยอะหลายอย่าง หลายงาน เจอคนมากมายหลายรูปแบบ สังคมต่างๆ ทุกวันนี้กัดฟันทำงาน หาเงินอย่างเดียว จดหวยก็โดนเขาโกง ต้องมานั่งตามเก็บตามใช้ให้ เหนื่อยสุดๆ แบบอยากหลับไปเลยนะบางที ด้วยความอยากสร้างรากฐานให้ตัวเอง ก็เลยต้องดิ้นรนขนาดนี้
......เพื่อนๆมีประสาบการณ์ดีๆ ข้อคิดดีๆ ก็มาแบ่งปันกันได้นะคะ
ก่อนจะเป็นเจ้าของกิจการ ผ่านความลำบากอะไรมาบ้างในชีวิต มาแชร์กันคะ
- ค่าแชร์
- ค่าเช่าตึก
- ค่ารถ
- บลาๆๆ
จนมาเมื่อปลายปี หมุนเงินไม่ทัน ก็กู้ตรงนั้นมาหมุนตรงนี้ แบบแย่มากๆ ทำงานหนัก แต่เงินไม่มีเหลือสักบาท ใช้หนี้ จ่ายค่าแชร์หมด แต่โชคดี ที่มีเพื่อนดี เขาก็พอให้หยิบยืมได้บ้าง แฟนก็ช่วยเต็มที่ จนเงินเดือนบางเดือนไม่เหลือเลย เรามานั่งคิดถึงคำพูดแฟนเลยนะ ว่า "ยังไม่พร้อม อย่าพึ่งเปิดดีกว่า" ถ้าเราเชื่อแฟน ก็คงไม่ต้องเหนื่อย ต้องเครียดแบบนี้ บางครั้งขับรถกลับบ้านคนเดียว ยังร้องไห้ไปขับรถไปเลย แบบคิดในใจ จะถึงทางตันมั้ย จะผ่านไปได้มั้ย แล้วมันก็ผ่านมาได้ตลอดทุกครั้ง บางทีกลางคืนก็นอนไม่หลับ กู้ร้อยล้ะ 20 ก็กู้มาแล้ว แบบสุดๆ ไม่เคยแบกรับอะไรมากมายขนาดนี้ บางทีก็นั่งโทษตัวเอง ว่าเราไม่น่าดื้อรั้นเลย
.....แต่ ณ ตอนนี้ เรากู้ธนาคารมา เพื่อล้างหนี้ทั้งหมด(บางส่วน) นั่งคำนวณแล้ว เดือนสิงหาคมนี้ เราก็จะหมดหนี้สักที
#การไม่มีหนี้มันเป็นลาภอันประเสริฐจริงๆนะ
ตอนนี้ก็กัดฟัน ทนอีก 6 เดือน ตอนนี้หลายๆอย่างเบาลงมาก แต่เราก็ยังท้ออยู่ ก้มหน้าทำงาน รอวันที่เราจะหลุดจากหนี้พวกนี้ เราไม่มีต้นทุนเลย สู้และดิ้นรนด้วยตัวเองมาตลอด เป็นเด็กห้องเช่า ไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง โดนคำพูดดูถูกมากมาย ที่ทำให้เราน้ำตาตกใน ซ้ำแล้วซ้ำอีก ตอนที่หัดทำผมใหม่ๆ เงินก็ไม่ได้ เพราะเหมือนไปขอวิชาเขา ตอนนั้นอยู่ กทม. ร้องไห้เกือบทุกคืน ทั้งโดนด่า โดนว่าสารพัด เจอคนเอาเปรียบเรามากมาย กินแต่มาม่าบ่อยมาก จนผอมน้ำหนักลง ครั้งนั้นที่ตัดสินใจกลับบ้าน คือหยอดตู้หน้าเซเว่น โทรหาแม่ ให้แม่ส่งเงินค่ารถให้ ครั้งแรกที่ได้ยินเสียงแม่ น้ำตาเราไหล เพราะท้อแบบสุดๆ จนกลับบ้านมา และทำงานมาเรื่อยๆ จนถึงทุกวันนี้ ทำมาเยอะหลายอย่าง หลายงาน เจอคนมากมายหลายรูปแบบ สังคมต่างๆ ทุกวันนี้กัดฟันทำงาน หาเงินอย่างเดียว จดหวยก็โดนเขาโกง ต้องมานั่งตามเก็บตามใช้ให้ เหนื่อยสุดๆ แบบอยากหลับไปเลยนะบางที ด้วยความอยากสร้างรากฐานให้ตัวเอง ก็เลยต้องดิ้นรนขนาดนี้
......เพื่อนๆมีประสาบการณ์ดีๆ ข้อคิดดีๆ ก็มาแบ่งปันกันได้นะคะ