ทำไมคนไทยที่ยากจน ถึงชอบคิดเอาเองว่า ต้องใช้หนี้ให้พ่อแม่ ต้องให้เงินตามที่พ่อแม่เรียก ถึงเรียกกตัญญูคะ

เราว่าการกตัญญูมันไม่ได้อยู่ที่จำนวนเงินนะ แค่เรารู้สึกสำนึกในบุญคุณของคนที่เคยมีพระคุณกับเรา มันก็เพียงพอแล้ว อาจจะให้เงินบ้าง ซื้อของไปฝากไปเยี่ยมบ้าง

แต่ทำไมหลายกระทู้ยังเห็น บางคนไปกู้เกินกำลังเพื่อใช้หนี้ให้พ่อแม่ บางคนต้องให้เงินพ่อแม่เต็มจำนวนที่พวกท่านร้องขอ พ่อเรียก 5 พัน แต่ทำงานรายได้ 15,000 ถ้าให้แค่ 2,000 ไม่ถึง 5,000 นี่เรียกอกตัญญูหรอ?

เราว่าก็เหมือนรักลูกแหละ ถ้ารักให้ถูกทางก็ไม่ควรตามใจทุกอย่างจนเกินไป กับพ่อแม่เราเองก็ไม่ได้ตามใจนะ พ่อบอกอยากได้รถอีกคัน แต่เรามีรถอยู่แล้ว ก็ใช้คันเดียวพอ หรือบางทีพ่อบอกอยากไปกินบุฟเฟ่ต์แพง เราก็ไม่พาไปกินอะเพราะไม่คุ้ม พ่ออยากเอาเงินให้เพื่อนยืมหรือเอาเงินบริจาควัด เราไม่ให้ บอกอยากให้ยืมหรืออยากบริจาคก็ใช้เงินตัวเอง

แต่งงกับความคิดคนไทยที่มีรายได้น้อยบางคน ที่แทบจะประเคนทุกบาทตามที่พ่อแม่เรียกร้องทุกอย่าง เพราะกลัวเสียหน้าหรอคะ หรือกลัวโดนพ่อแม่ตราหน้าว่าอกตัญญู?

แก้ไข1
เราพูดถึงเฉพาะกับพ่อแม่ที่บริหารเงินไม่เป็นเช่น ติดเหล้า ติดพนัน หน้าใหญ่ให้เงินคนอื่นไปทั่ว ใช้จ่ายไม่จำเป็นอย่างไม่ระมัดระวัง ทำให้ไม่มีเงินเก็บไว้เกษียณ ไม่รวมคนที่พ่อแม่เดือดร้อนจริงๆ อย่างเจ็บป่วย หรือธุรกิจล้มกะทันหัน

แก้ไข2
ที่เราไม่พูดถึงชนชั้นกลางกับรวย เพราะส่วนใหญ่จะมีเงินเก็บไว้เกษียณก้อนนึงอยู่แล้ว ไม่ได้พูดเลยว่าชนชั้นกลางหรือรวยไม่มีความกตัญญู มันไม่ใช่ประเด็น