ผมรู้สึกว่าชีวิตผมนัไม่เคยมีเพื่อนที่คบกันได้นานๆๆมั้งเลย ขอเล่า
1. ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดที่ย้ายเข้ามาเรียนในกรุงเทพมหานคร ตั้งแต่ประถม ทำให้ไม่มีเพื่อนแถวบ้านที่เป็นคนอายุไล่ๆกัน้ลยสักคน
2. พอตอนมัธยมก็เจอเพื่อนมากมายจนสนิทหลายคนทั้งมัธยมต้นและปลาย ซึ่งค่อนข้างมั่นใจว่าเพื่อนเรานี้นี่และที่เราสนิทและจะคบไปจนเลิกคบ แต่พอ ต่างคนต่างแยกย้ายไปคนล่ะมหาวิทยาลัยด้วยนิสัยที่ผมไม่ชอบเที่ยวกลางคืนและไม่ดื่มสุราเวลาเพื่อนนัดไปกินเหล้าผมจึงไม่อยากไป เพราะ ไปก็ไม่สนุกเพราะเราไม่สรรทัดเรื่องพวกนี้
3. แต่ด้วยนิสัยที่ผมชอบเล่นเกมก็เลยมีเพื่อนที่เล่นเกมด้วยกันบ้างแต่เพื่อนเหล่านี้มักเล่นเกมที่คนล่ะแนวกับผมจึงแยกกันเล่นบ่อยครั้งและในที่สุดก็ไม่ได้เล่นด้วยกัน ซึ่งผมเคยชวนเพื่อนๆเล่นเกมหลายเกมอยู่บ่อยครั้งแต่เขาก็ไม่ค่อยที่จะมาเล่นกับผม กลับกันถ้ามีเพื่อนหรือใครนอกจากผมชวนเล่นเพื่อนๆในกลุ่มก็จะไปเล่นทันที + กับเพื่อนเหล่านี้เวลามันมีแฟนมันจะลืมเพื่อนทันทีไม่ว่าหน้าไหนเกมที่เราเคยชวนไม่ไม่เคยจะมาเล่นแต่ถ้าแฟนมันชวนมันจะเล่นทันทีโดยไม่สน
สนอะไรทั้งนั้น และ(ยังมีอีก)
4.เพื่อนร่วมมหาลัยตอนปี1 คบกันมาได้ปี 1 กินข้าวด้วยกัน เรียนด้วยกัน แต่พอ เริ่มเทอม 2 ลายเริ่มออกเริ่มฝากเชคชื่อรัวๆทั้งที่ตัวเองไม่เข้าเรียน ลอกการบ้านโดยที่ไม่สนว่าอาจารย์จะจับได้รึเปล่าทั้งที่อาจารย์สั่งห้ามลอก และที่เจ็บที่สุด คือ ไปเห็นแชทในกลุ่มของเพื่อนว่าไอ้คนที่มันคบเราเป็นเพื่อนอยู่อ่ะลับหลังมันนินทาเรายับขนาดไหนเวลาอยู่กับเพื่อนกลุ่มอื่นแล้วมันจะลงเรียนกับเราวิชาที่เราถนัดเท่านั้น ซึ่ง แบบนี้สิน่ะเขาเรียกว่าเพื่อนกิน
5.เพื่อนตอนปี 4 ล่าสุดคือนัดเพื่อนคนนี้ไปดูคอนเสิร์ทหนึ่งที่เมืองทองซึ่งตัวผมได้ออกไปรอที่เมืองทองนานมากเพื่อไปรอเอาบัตรให้เพื่อนอีกคนที่มันฝากผมซื้อแล้วโอนเงินมาให้ ตอนเที่ยงบอกผมซะดิบดีว่าให้ไปก่อนเลย เดียวตามไป พอใกล้คอนเสิร์ตเริ่มโทรไปไม่รับ เฟซไปไม่อ่าน ซึ่งตัวผมก็ไม่รู้ทำไงเลยฝากบัตรไว้กับพนักงานแถวนั้นแล้วฝากชื่อกับเบอร์โทรไว้หลังบัตรก่อนเข้าผมก็ไปเขียนในแชทเฟสว่าให้ไปเอากับเจ้าหน้าที่ตรงนี้น่ะ 3 ชั่วโมงผ่านไป คอนเสิร์ตจบแต่เพื่อนไม่มา ผมจึงไปอ่านในเฟซสิ่งที่ผมพิมพ์ไปทั้งหมดขึ้นว่าอ่าน แต่ไม่มีการตอยรับอะไรทั้งสิ้น จนวันต่อมาผมไปเจอเพื่อนคนนี้ทีมหาลัยเพื่อนคนนี้กลับทำว่าไเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และสิ่งที่เจ็บใจมากกว่านั้นคือ ไม่ไม่เคยติดต่อผมทางเฟซอีกเลยแต่ใช้ไลน์แทน ทำไมหรอกลัวผิดหรอ? คนที่อ่านอาจจะมองว่าผมเป็นคนขี้น้อยใจแต่ลองจินตนาการดูน่ะครับนัดว่าไว้เป็นเดือนซื้อบัตรเรียบร้อยแต่เบี้ยวเราแต่ที่น่าโมโหคือไม่บอกอะไรสักคำ ไปเก้อ นับตั้งแต่นั้นมาผมก็ทำเป็นเฉยๆกับเพื่อนคนนี้มันพิมพ์อะไรในไลน์มาผมก็อ่านแต่ตอบแต่ตอบช้ามากๆ เพื่อให้มันรู้สึกว่าผมรู้สึกยังไง แต่เพื่อนคนนี้ก็ยังตีมึน
จนตอนนี้ผมปี 4 จะจบมหาลัยแล้วผมกล่าพูดเลยว่า
ผมไม่มีเพื่อนสักคน มันเป็นเพราะผม ไม่กินเหล้า ไม่เที่ยวกลางคืนหรอ เป็นเพราะผมชอบเล่นเกมหรอ เป็นเพราะผมชอบคนที่จริงใจหรอ
เชื่อแล้ว เพื่อนกินหาง่าย เพื่อนตายหายาก
นิสัยผมเป็นแบบนี้หรอถึงไม่ค่อยมีเพื่อน?
1. ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดที่ย้ายเข้ามาเรียนในกรุงเทพมหานคร ตั้งแต่ประถม ทำให้ไม่มีเพื่อนแถวบ้านที่เป็นคนอายุไล่ๆกัน้ลยสักคน
2. พอตอนมัธยมก็เจอเพื่อนมากมายจนสนิทหลายคนทั้งมัธยมต้นและปลาย ซึ่งค่อนข้างมั่นใจว่าเพื่อนเรานี้นี่และที่เราสนิทและจะคบไปจนเลิกคบ แต่พอ ต่างคนต่างแยกย้ายไปคนล่ะมหาวิทยาลัยด้วยนิสัยที่ผมไม่ชอบเที่ยวกลางคืนและไม่ดื่มสุราเวลาเพื่อนนัดไปกินเหล้าผมจึงไม่อยากไป เพราะ ไปก็ไม่สนุกเพราะเราไม่สรรทัดเรื่องพวกนี้
3. แต่ด้วยนิสัยที่ผมชอบเล่นเกมก็เลยมีเพื่อนที่เล่นเกมด้วยกันบ้างแต่เพื่อนเหล่านี้มักเล่นเกมที่คนล่ะแนวกับผมจึงแยกกันเล่นบ่อยครั้งและในที่สุดก็ไม่ได้เล่นด้วยกัน ซึ่งผมเคยชวนเพื่อนๆเล่นเกมหลายเกมอยู่บ่อยครั้งแต่เขาก็ไม่ค่อยที่จะมาเล่นกับผม กลับกันถ้ามีเพื่อนหรือใครนอกจากผมชวนเล่นเพื่อนๆในกลุ่มก็จะไปเล่นทันที + กับเพื่อนเหล่านี้เวลามันมีแฟนมันจะลืมเพื่อนทันทีไม่ว่าหน้าไหนเกมที่เราเคยชวนไม่ไม่เคยจะมาเล่นแต่ถ้าแฟนมันชวนมันจะเล่นทันทีโดยไม่สน
4.เพื่อนร่วมมหาลัยตอนปี1 คบกันมาได้ปี 1 กินข้าวด้วยกัน เรียนด้วยกัน แต่พอ เริ่มเทอม 2 ลายเริ่มออกเริ่มฝากเชคชื่อรัวๆทั้งที่ตัวเองไม่เข้าเรียน ลอกการบ้านโดยที่ไม่สนว่าอาจารย์จะจับได้รึเปล่าทั้งที่อาจารย์สั่งห้ามลอก และที่เจ็บที่สุด คือ ไปเห็นแชทในกลุ่มของเพื่อนว่าไอ้คนที่มันคบเราเป็นเพื่อนอยู่อ่ะลับหลังมันนินทาเรายับขนาดไหนเวลาอยู่กับเพื่อนกลุ่มอื่นแล้วมันจะลงเรียนกับเราวิชาที่เราถนัดเท่านั้น ซึ่ง แบบนี้สิน่ะเขาเรียกว่าเพื่อนกิน
5.เพื่อนตอนปี 4 ล่าสุดคือนัดเพื่อนคนนี้ไปดูคอนเสิร์ทหนึ่งที่เมืองทองซึ่งตัวผมได้ออกไปรอที่เมืองทองนานมากเพื่อไปรอเอาบัตรให้เพื่อนอีกคนที่มันฝากผมซื้อแล้วโอนเงินมาให้ ตอนเที่ยงบอกผมซะดิบดีว่าให้ไปก่อนเลย เดียวตามไป พอใกล้คอนเสิร์ตเริ่มโทรไปไม่รับ เฟซไปไม่อ่าน ซึ่งตัวผมก็ไม่รู้ทำไงเลยฝากบัตรไว้กับพนักงานแถวนั้นแล้วฝากชื่อกับเบอร์โทรไว้หลังบัตรก่อนเข้าผมก็ไปเขียนในแชทเฟสว่าให้ไปเอากับเจ้าหน้าที่ตรงนี้น่ะ 3 ชั่วโมงผ่านไป คอนเสิร์ตจบแต่เพื่อนไม่มา ผมจึงไปอ่านในเฟซสิ่งที่ผมพิมพ์ไปทั้งหมดขึ้นว่าอ่าน แต่ไม่มีการตอยรับอะไรทั้งสิ้น จนวันต่อมาผมไปเจอเพื่อนคนนี้ทีมหาลัยเพื่อนคนนี้กลับทำว่าไเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และสิ่งที่เจ็บใจมากกว่านั้นคือ ไม่ไม่เคยติดต่อผมทางเฟซอีกเลยแต่ใช้ไลน์แทน ทำไมหรอกลัวผิดหรอ? คนที่อ่านอาจจะมองว่าผมเป็นคนขี้น้อยใจแต่ลองจินตนาการดูน่ะครับนัดว่าไว้เป็นเดือนซื้อบัตรเรียบร้อยแต่เบี้ยวเราแต่ที่น่าโมโหคือไม่บอกอะไรสักคำ ไปเก้อ นับตั้งแต่นั้นมาผมก็ทำเป็นเฉยๆกับเพื่อนคนนี้มันพิมพ์อะไรในไลน์มาผมก็อ่านแต่ตอบแต่ตอบช้ามากๆ เพื่อให้มันรู้สึกว่าผมรู้สึกยังไง แต่เพื่อนคนนี้ก็ยังตีมึน
จนตอนนี้ผมปี 4 จะจบมหาลัยแล้วผมกล่าพูดเลยว่า
ผมไม่มีเพื่อนสักคน มันเป็นเพราะผม ไม่กินเหล้า ไม่เที่ยวกลางคืนหรอ เป็นเพราะผมชอบเล่นเกมหรอ เป็นเพราะผมชอบคนที่จริงใจหรอ
เชื่อแล้ว เพื่อนกินหาง่าย เพื่อนตายหายาก