เพื่อนไม่ใช่เพื่อน

มันเป็นความรู้สึกนะตอนนี้ค่ะ คือมีเพื่อนที่สนิทกันมาก ครบกันตั้งแต่เรียนมัธยมยันจบมหาลัยจนตอนนี้จะปาไปเกินอายุเลขสามแล้ว  นิสัยอะไรเดิมๆไม่เคยเปลี่ยน นัดเจอกันเบี้ยวนัดบ้าง บางทีนัดกันไว้ไม่รับสายบ้าง ตอบแนวเดิม ไม่สบายบ้าง ติดงานบ้าง ยอมรับแรกๆไม่ชินเลยกับนิสัยเขาตรงนี้ มาไม่มาพูดกันก็เข้าใจ จนพักหลังเริมชิน วันหยุดนัดเจอกันเราก็ไม่ใส่ใจคำพูดเขา นัดมาเหอะยังไงฉันก็รู้ว่าแกไม่มา โกหกนี้นั้น  ล่าสุดนัดเจอกันเรื่องนี้นอยมาก มาตามนัดเจอกันตามปกติบอกอยากเจอลูกสาวเราด้วย  คือลูกสาวเราสองขวบค่ะซนมากถ้าไปไหนมาไหนคนเดียว เราจะไม่พาลูกไป แต่วันนั้นเพื่อนบอกอยากเจอก็พาไป กินข้าวนั่งคุยกัน ได้ไม่นานก็ขอตัวกลับ บอกต้องรีบไปเคลียร์งาน ไอ้เราก็คิดอีกแล้ว  เหตุผลฟังไม่ขึ้น จะ ทุ่มแล้ว อยากกลับบ้านก็บอกตรงๆ เดิมๆ อืมไม่เป็นไรไปหาลูกค้าเหอะ เราตอบกลับ แล้วเขาก็หอมลูกเราฟอดหนึ่งก็ขอตัว นี้เรากระเตงลูกมาไมเนี๊ยะ หลังจากนั้นเราก็ไปรอขึ้นแท็กซี่ แต่ยังไม่ได้ขึ้นน่ะ เขาก็โทรมา บอกอยู่ไหนจะขับรถไปส่ง ที่จริงคิดจะไปส่งก็น่าจะบอกตัแต่แรก คงนึกสงสารเรากับลูกขึ้นมามั้ง เหตุการณ์ก็ประมาณนี้ค่ะ แต่ระยะเวลาที่เขาเป็นแบบนี้มันนานมมาก พยายามมองข้าม คบกันมานาน ข้อดีเขาก็มี แต่อดนอยเรื่องแบบนี้ไม่ได้ซะที ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค่ะ ใครมีเพื่อนประมาณนี้ก็เล่าสู่กันฟังได้คะ