ปัญหาการเข้าสังคมยาก

จุดเริ่มต้นไม่แน่ใจว่าเกิดจากอะไร แต่ปัจจุบันเข้าสังคมแทบไม่เป็นเลยค่ะ เนื่องจากว่าตอนเด็กๆไม่ค่อยออกไปไหน เนื่องจากพ่อกับแม่ไม่ค่อยพาไปไหน แล้วแถวบ้านเด็กอายุรุ่นราวเดียวกันหรือใกล้เคียงกันไม่มีเลย เรามีพี่ชายที่อายุห่างกัน 6 ปี พี่สาวข้างบ้านห่างกัน 12 ปี สรุปแล้วไม่มีใครสามารถเป็นเพื่อนเล่นได้เลย ต้องเล่นคนเดียวตลอด พอโตมาอยู่มัธยมไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อน ไม่เคยกลับบ้านเกิน 5 โมง เลิกเรียนก็กลับบ้านเลย อยากไปไหน ทำอะไร ต้องมีแม่ไปด้วย ทำให้เราเคยชิน เริ่มเข้าสังคมไม่เป็น ไม่ชอบงานสังสรรค์ งานแต่งงาน ทำบุญขึ้นบ้านใหม่ งานบวช งานศพ งานวันเกิดเพื่อน ไม่เคยขอบไปและหาทางหลีกเลี่ยงอยู่เสมอ ไม่ชอบคนเยอะ เสียงเพลงดังๆ แต่ขอบที่จะนอนอยู่บ้าน ตอนอยู่มัธยม จะไปเข้าค่ายกี่วันตอนกลางคืนเรานอนไม่หลับ ไม่ชอบการเข้าค่ายเลย เวลาไปงานรื่นเริงที่ต้องไปจริง เพราะครอบครัวบังคับ ไปแล้วไม่มีใครกล้าชวนคุยหน้าบึ้งตลอดงาน ไม่เคยแก้ได้สักที มีครั้งนึงพ่อเคยสอนว่า พ่อก็ไม่ชอบมางานแบบนี้เหมือนกัน แต่มันจำเป็น เพราะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตมนุษย์ที่ต้องมีสังคม มีเพื่อน บางทีเราก็ต้องฝืนความต้องการของตัวเราบ้าง เราเข้าใจทุกคำที่พ่อพูดแต่ให้ปฏิบัติจริงๆ เป็นสิ่งที่ยากมาก จนเข้ามหาวิทยาลัย เราย้ายมาเรียนที่ กทม. เอาจริงๆแล้วสิ่งที่ยากที่สุดไม่ใชาการเรียนแต่เป็นการเข้าสังคม เรามีเพื่อนที่สนิท 2 คน และทั้งกลุ่มเราประมาณ 8 คน เราเป็นคนพูดไม่เก่งและเงียบมาก เราเป็นคนกลัวการนินทามาก ทำให้ไม่เคยไว้ใจใคร แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นเพื่อน เนื่องเคยโดนเพื่อนตอนมัธยมนินทาเรา เราไม่เคยสนิทกับใครมากๆ เพราะตอนม.3 เพื่อนในกลุ่มมีแฟนกันหมด เขาก็ทิ้ง จากที่ไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว เรียกได้ว่าเป็นใบ้กะทันหัน ทำให้ระแวงอยู่ตลอดเวลา ทำให้เวลาจะพูดจะทำอะไร เราจะต้องคิด ก่อน พะวงว่าจะโดนนินทามั้ย คนอื่นจะมองยังไง จะพูดถึงเราในแง่ไหน เป็นผลให้ไม่ชอบผูกมิตรหรือทำความรู้จักกับใคร อาจารย์จำเราไม่ได้ บางคนมองไม่เห็นเราทั้งที่เราอยู่ในกลุ่ม ล่าสุดมีประชุมกับมหาลัยต่างๆ แล้วไปร้านเหล้า (เรียนวิศวะ) มีเพื่อนม.อื่น มาขอชนแก้ว แบ
ล้วเป็นคนคออ่อนเลยบอกว่าไม่กินเหล้า พอเริ่มดึกเลยไปต่อกัยอีกที ตลอดเวลาที่อยู่ร้านเหล้าเราอึดอีดมาก เราไม่สบตากับใคร ไม่คุยกับใคร นั่งกดโทรศัพท์เงียบๆ เพื่อนเราซึ่งเป็นคนเฮฮาเข้ากับคนง่าย พยายาทให้เราคุยกับคนอื่น มันเลยแนะนำรุ่นพี่บอกให้รุ่นชวนเราคุยบ้าง(รุ่นพี่เป็นผญ เพื่อนเราผช) เขาหันมามองเราแล้วก็ไม่พูดอะไรแล้วหันไปพูดกับเพื่อนเราคนอื่นแทน แต่ในความรู้สึกเรามองตาพี่เขา เราสัมผัสได้ว่าเขาไม่ชอบเรา นั่งไปสักพักมีรุ่นพี่คนนึงฝากเงินไว้กับเรา(เงินค่าเหล้าที่รวมกัน) พอรุ่นพี่ผญ เรามาเขาก็มองเงิน เพื่อนเราเลยบอกว่ามีรุ่นพี่ฝากให้เราดูเงินเอาไว้ เขาก็มองเหมือนไม่ค่อยพอใจ แล้วก็เอาเงินไปนับ คือเราไม่ได้เป็นคนแบบนั้น ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมพี่เขาชอบมองเราด้วยสายตาที่เรารู้สึกว่าไม่เป็นมิตร เราเลยถอยออกมาขยับเก้าอี้มานั่งให้ห่างจากเงิน อยู่แค่ในมุมของเรา สนใจโทรศัพท์แทน พอคนอื่นจะไปต่อ แล้วมีเพื่อนคนนึงเมาเราเลยกลับหอกับเพื่อนที่เมา จนเพื่อนกลับมาเพื่อนเล่าให้ฟังว่าที่ร้านเหล้ามีคนมาขอชนแก้วเรา แต่เพื่อนบอกว่าว่าเราแำ้เหล้า เขาเพื่อนคุยกับเพื่อนเราแทน เพื่อนบอกว่าเพื่อนของคนทีาจะมาชนแก้วเขากลัวเรา เพราะเราหน้านิ่ง ไม่พูดไม่จา แล้วคนที่กลัวเราดันเป็นผชด้วย เรานี้แบบเครียดเลย กูไปน่ากลัวตอนไหนฟระ เราเคยถามพี่กระเทยที่เป็นตุ๊ด ว่าเรากลัวเรามั้ย เขาบอกว่าเรามีอะไรให้กลัว เราเลยเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง เขาก็บอกว่าก็เราหน้านิ่งใครจะไปกล้าคุย ดังนั้นการเข้าสังคมจึงเป็นปัญหาให้เราจนถึงทุกวันนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะแก้ยังไง เคยคิดจะชวนคนอื่นคุย แต่พอจะทำจริงมันคิดอยู่ตลอดว่าเขาจะมองเรายังไง จะว่าเราในทางไม่ดีมั้ย จะมีวิธีไหนแก้ไขได้บ้างคะ