สวัสดีค่ะ หนูอยู่ม.ปลายจะสอบเข้ามหาลัยปีนี้ ขอเข้าเรื่องเลย คือหนูมักจะเครียดเรื่องการเรียนบ่อยๆ ไม่ได้ซีเรียสว่าต้องได้เกรด4เสมอ พ่อแม่ก็ไม่ได้กดดันหนู จะเข้าที่ไหนก็ได้แค่จบมามีงานก็พอ แต่หนูเครียดเพราะคิดว่าตัวเองทำยังไม่ดีพอ เข้าใจค่ะว่าหลายๆคนอาจจะบอกว่าเกรด คะแนน มหาลัยไม่ใช่ตัวตัดสินอนาคต ชีวิตนี้ยังอีกไกล แต่หนูขอคำแนะนำเพราะเรื่องวัยเรียนนะคะ
ปกติเป็นคนขี้งุดงิด โมโหง่าย แต่ตั้งแต่ปีที่แล้วก็พยายามระงับความโกรธไว้และไม่ลงใส่คนอื่น มีหลุดมาบ้างบางครั้งแต่ไม่บ่อย อันนี้อาจจะเพราะพ่อแม่หนูขี้โมโหบางช่วง โดยเฉพาะพ่อมักจะลงใส่พี่ไม่ก็หนู หนูก็เลยอาจจะติดพฤติกรรมมา สรุปหนูชอบพาลคนอื่นบ่อยๆโดยที่ไม่รู้ตัวแต่รู้สึกผิดมาตลอดจนตอนนี้
เวลาหนูทำการบ้าน ทำโจทย์ไม่ได้หรือเครียดมากๆก็มักจะปาข้าวของบ้าง ไม่ก็ทุบโต๊ะ ยิ่งช่วงนี้บ่อยมาก ไม่ทำแล้วมันไม่สบายใจ พยายามแก้แต่ก็เลิกไม่ได้เลยทำให้เครียดไปอีก บางทีนั่งทำการบ้านก็ร้องไห้เฉยเลย ยอมรับว่าส่วนนึงคืออิจฉาที่เราไม่เก่งเท่าเพื่อนในห้องเลยต้องพยายามมากๆ แต่ก็หยุดนํ้าตาไม่ได้
ปกติไม่ได้เรียนตลอดเวลา มีพักบ้าง เล่นบ้าง ให้ชีวิตสมดุล แต่ก็ไม่หายกังวลเลย หนูเป็นโรควิตกกังวล(anxiety)มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว มักคิดถึงเรื่องคนอื่นตลอดว่า เค้าคิดยังไงกับเรา?? เราเผลอทำให้เค้าโกรธป่าว เค้านับเราเป็นเพื่อนมั้ย อะไรงี้ คิดแต่เรื่องที่ไม่จำเป็น... มีช่วงนึงที่คาดว่าเป็นโรคซึมเศร้าแต่ไม่ร้ายแร้ง(mild depression) คือรู้สึกไม่สนุกกับงานอดิเรกที่เคยทำ เบื่อชีวิต เป็นปีกว่าๆ แต่ไม่เคยคิดฆ่าตัวตายนะคะ รู้สึกดาว์นมากๆๆๆๆช่วงนั้น ตอนนี้น่าจะหายแล้ว แต่ก็กลัวจะเป็นอีก
ตอนเด็กชอบร้องไห้บ่อยแบบไม่มีสาเหตุ ไม่เชิงคาดความอบอุ่น คือพ่อแม่กับหนูก็รักกัน แต่บางทีเหมือนเราต้องการอะไรมากกว่านั้น ตอนนี้โตแล้วเลยเข้าใจครอบครัวมากขึ้น จึงไม่ห่วงเรื่องนี้แล้ว
ชอบคิดเล็กคิดน้อย เวลาคนต่อว่าหรือพูดแรงๆหนูก็มักจะเก็บไปคิดทั้งคืนเลย บางทีเป็นสัปดาห์เลย พยายามปล่อยวางลืมมันไปแต่ก็ทำไม่ได้ ขอคำแนะนำหน่อยนะคะ
หนูไม่คิดว่าตัวเองมีเพื่อนหรือคนรู้จักเยอะ แต่เพื่อนในห้องก็สนิททุกคน ชอบเข้าหาและพูดคุยกับเพื่อน แต่บางครั้งชอบอยู่คนเดียว ที่แน่ๆไม่มีปัญหาเรื่องเพื่อน
แม่เคยบอกว่าตอนเด็กแม่เคยคิดจะพาไปหาจิตแพทย์ หนูเคยถามเหตุผลแต่แม่ไม่ยอมบอก พอจะจำได้ลางๆว่าเคยมีปัญหาแบบนั้นแต่ก็ไม่มั่นใจว่าเรื่องอะไรเลยไม่กล้าถาม
ขอคำแนะนำ และวิธีแก้ปัญหาเรื่องนี้ด้วยค่ะ จริงจังมาก จะพยายามแก้ไขตัวเอง
*ถ้าพิมพ์ผิดขอโทษนะคะ
ช่วยด้วยค่ะ... เครียดเรื่องเรียน ปัญหาสุขภาพจิต ขี้โมโห โรคซึมเศร้า วิตกกังวล
ปกติเป็นคนขี้งุดงิด โมโหง่าย แต่ตั้งแต่ปีที่แล้วก็พยายามระงับความโกรธไว้และไม่ลงใส่คนอื่น มีหลุดมาบ้างบางครั้งแต่ไม่บ่อย อันนี้อาจจะเพราะพ่อแม่หนูขี้โมโหบางช่วง โดยเฉพาะพ่อมักจะลงใส่พี่ไม่ก็หนู หนูก็เลยอาจจะติดพฤติกรรมมา สรุปหนูชอบพาลคนอื่นบ่อยๆโดยที่ไม่รู้ตัวแต่รู้สึกผิดมาตลอดจนตอนนี้
เวลาหนูทำการบ้าน ทำโจทย์ไม่ได้หรือเครียดมากๆก็มักจะปาข้าวของบ้าง ไม่ก็ทุบโต๊ะ ยิ่งช่วงนี้บ่อยมาก ไม่ทำแล้วมันไม่สบายใจ พยายามแก้แต่ก็เลิกไม่ได้เลยทำให้เครียดไปอีก บางทีนั่งทำการบ้านก็ร้องไห้เฉยเลย ยอมรับว่าส่วนนึงคืออิจฉาที่เราไม่เก่งเท่าเพื่อนในห้องเลยต้องพยายามมากๆ แต่ก็หยุดนํ้าตาไม่ได้
ปกติไม่ได้เรียนตลอดเวลา มีพักบ้าง เล่นบ้าง ให้ชีวิตสมดุล แต่ก็ไม่หายกังวลเลย หนูเป็นโรควิตกกังวล(anxiety)มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว มักคิดถึงเรื่องคนอื่นตลอดว่า เค้าคิดยังไงกับเรา?? เราเผลอทำให้เค้าโกรธป่าว เค้านับเราเป็นเพื่อนมั้ย อะไรงี้ คิดแต่เรื่องที่ไม่จำเป็น... มีช่วงนึงที่คาดว่าเป็นโรคซึมเศร้าแต่ไม่ร้ายแร้ง(mild depression) คือรู้สึกไม่สนุกกับงานอดิเรกที่เคยทำ เบื่อชีวิต เป็นปีกว่าๆ แต่ไม่เคยคิดฆ่าตัวตายนะคะ รู้สึกดาว์นมากๆๆๆๆช่วงนั้น ตอนนี้น่าจะหายแล้ว แต่ก็กลัวจะเป็นอีก
ตอนเด็กชอบร้องไห้บ่อยแบบไม่มีสาเหตุ ไม่เชิงคาดความอบอุ่น คือพ่อแม่กับหนูก็รักกัน แต่บางทีเหมือนเราต้องการอะไรมากกว่านั้น ตอนนี้โตแล้วเลยเข้าใจครอบครัวมากขึ้น จึงไม่ห่วงเรื่องนี้แล้ว
ชอบคิดเล็กคิดน้อย เวลาคนต่อว่าหรือพูดแรงๆหนูก็มักจะเก็บไปคิดทั้งคืนเลย บางทีเป็นสัปดาห์เลย พยายามปล่อยวางลืมมันไปแต่ก็ทำไม่ได้ ขอคำแนะนำหน่อยนะคะ
หนูไม่คิดว่าตัวเองมีเพื่อนหรือคนรู้จักเยอะ แต่เพื่อนในห้องก็สนิททุกคน ชอบเข้าหาและพูดคุยกับเพื่อน แต่บางครั้งชอบอยู่คนเดียว ที่แน่ๆไม่มีปัญหาเรื่องเพื่อน
แม่เคยบอกว่าตอนเด็กแม่เคยคิดจะพาไปหาจิตแพทย์ หนูเคยถามเหตุผลแต่แม่ไม่ยอมบอก พอจะจำได้ลางๆว่าเคยมีปัญหาแบบนั้นแต่ก็ไม่มั่นใจว่าเรื่องอะไรเลยไม่กล้าถาม
ขอคำแนะนำ และวิธีแก้ปัญหาเรื่องนี้ด้วยค่ะ จริงจังมาก จะพยายามแก้ไขตัวเอง
*ถ้าพิมพ์ผิดขอโทษนะคะ