เห็นลูกเครียดเหลือเกินเวลาจะสอบแต่ละครั้ง
ที่เครียดคือกลัวคะแนนจะออกมาไม่ดีค่ะ (สอบตกแน่นอน)
ลักษณะลูกไม่ใช่เด็กขยัน ตอนนี้ดูเหมือนจะถอดใจกับเรื่องเรียนไปแล้วด้วย
เราก็ไม่อยากเข็นหรือบังคับให้เขาอยู่ในระบบการศึกษาในโรงเรียน
เพราะอีก 2 ปี ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น
ตอนนี้อยู่ม. 1 ค่ะ เทอมแรกยังได้เกรดเฉลี่ย 3 นิด ๆ
แต่ดูแนวโน้มเทอม 2 แล้ว 2.5 จะได้หรือเปล่ายังไม่รู้เลยค่ะ
ต้องมาลุ้นอีกว่าจะติด 0 กี่ตัว (คะแนนตกฮวบเลย กลายเป็นที่โหล่ประจำห้อง)
ลูกไม่ยอมเรียนพิเศษค่ะ เหมือนจะปล่อยทุกอย่างตามยถากรรม
ในห้องก็คงไม่ตั้งใจเรียนเท่าไหร่ สังเกตจากวิชาคำนวณต่าง ๆ ทำไม่เคยได้เลย
แต่พอคุยว่าจะหาคนมาสอนปรับพื้นฐานให้ ลูกก็ไม่เอา บอกแต่ว่าเรียนไปก็ไม่ดีขึ้น
(เคยเรียนพิเศษทั้งเดี่ยวและกลุ่มมาแล้ว ตอนเทอม 1)
ความรู้สึกเราคือทั้งสงสาร เห็นใจและรำคาญ
เพราะดูเหมือนว่าผลทั้งหมดที่เกิดขึ้นตอนนี้ เกิดจากตัวเขาทำตัวเองทั้งนั้น
อ่านหนังสือก่อนสอบ 1 วัน นั่งเครียด เศร้า ร้องไห้ แต่ก่อนหน้านั้นไม่สนใจอะไร
แม่พูดให้กำลังใจอะไรก็ไม่ยอมรับ ในหัวลูกมีแต่คำว่า "ไม่ได้" ตลอดเลย
เลยคิดว่าจะให้เขาลาออกมาเรียนกศน. แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นการเลือกเส้นทางผิดหรือเปล่า
เพราะลูกเป็นเด็กขาดความมั่นใจอย่างมาก เกรงว่าทำแบบนี้แล้วเขาจะประชดด้วยการไม่เรียนอีก
เพราะคงไม่มีเพื่อนในโรงเรียนคนไหนอยากติดต่อเป็นเพื่อนกับลูกอีกแน่
มีพ่อแม่ท่านไหน ให้ลูกลาออกมาเรียนกศน. บ้างมั้ยคะ
ที่เครียดคือกลัวคะแนนจะออกมาไม่ดีค่ะ (สอบตกแน่นอน)
ลักษณะลูกไม่ใช่เด็กขยัน ตอนนี้ดูเหมือนจะถอดใจกับเรื่องเรียนไปแล้วด้วย
เราก็ไม่อยากเข็นหรือบังคับให้เขาอยู่ในระบบการศึกษาในโรงเรียน
เพราะอีก 2 ปี ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น
ตอนนี้อยู่ม. 1 ค่ะ เทอมแรกยังได้เกรดเฉลี่ย 3 นิด ๆ
แต่ดูแนวโน้มเทอม 2 แล้ว 2.5 จะได้หรือเปล่ายังไม่รู้เลยค่ะ
ต้องมาลุ้นอีกว่าจะติด 0 กี่ตัว (คะแนนตกฮวบเลย กลายเป็นที่โหล่ประจำห้อง)
ลูกไม่ยอมเรียนพิเศษค่ะ เหมือนจะปล่อยทุกอย่างตามยถากรรม
ในห้องก็คงไม่ตั้งใจเรียนเท่าไหร่ สังเกตจากวิชาคำนวณต่าง ๆ ทำไม่เคยได้เลย
แต่พอคุยว่าจะหาคนมาสอนปรับพื้นฐานให้ ลูกก็ไม่เอา บอกแต่ว่าเรียนไปก็ไม่ดีขึ้น
(เคยเรียนพิเศษทั้งเดี่ยวและกลุ่มมาแล้ว ตอนเทอม 1)
ความรู้สึกเราคือทั้งสงสาร เห็นใจและรำคาญ
เพราะดูเหมือนว่าผลทั้งหมดที่เกิดขึ้นตอนนี้ เกิดจากตัวเขาทำตัวเองทั้งนั้น
อ่านหนังสือก่อนสอบ 1 วัน นั่งเครียด เศร้า ร้องไห้ แต่ก่อนหน้านั้นไม่สนใจอะไร
แม่พูดให้กำลังใจอะไรก็ไม่ยอมรับ ในหัวลูกมีแต่คำว่า "ไม่ได้" ตลอดเลย
เลยคิดว่าจะให้เขาลาออกมาเรียนกศน. แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นการเลือกเส้นทางผิดหรือเปล่า
เพราะลูกเป็นเด็กขาดความมั่นใจอย่างมาก เกรงว่าทำแบบนี้แล้วเขาจะประชดด้วยการไม่เรียนอีก
เพราะคงไม่มีเพื่อนในโรงเรียนคนไหนอยากติดต่อเป็นเพื่อนกับลูกอีกแน่