เราดีใจที่มีพ่อมีแม่ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องเสียใจมั้ยที่เห็นพ่อตัวเองไม่ทำงาน ไม่รู้ว่ากี่ปีแล้วที่เห็นพ่อในสภาพแบบนี้ เห็นมาตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้เราอายุ17แล้ว
เค้าก็ยังอยู่แบบนี้เหมือนเดิม เงินที่ใช่อยู่ก็เป็นของย่า เราเคยไปดูในกระเป๋าเงินเค้านะ แทบจะไม่มีเลย งานการก็ไม่ทำ แถมยังเอาความคิดตัวเองเป็นหลักอีก งานบ้านแทบจะไม่เคยช่วย คิดอยู่ยังเดียวว่ามีเงินต้องซื้อของกิน ยาสูบก็ไม่ใช่เงินใคร เป็นเงินของแม่เราเอง แม่เราทำงานเป็นแม่บ้าน เงินเดือนแค่7500บาท
บางเดือนแถบจะไม่ได้เลย บางครั้งแม่ต้องทำงานหนักเพื่อคนในบ้าน ไม่ได้มีแค่เราคนเดียวนะยังมีน้องชายอีกคนนึงที่เรียนอยู่ชั้นประถม แม่เราไม่ค่อยมีเวลาให้น้องเราหรอกส่วนมากก็อยู่แต่อกับพ่อ สิ่งที่พ่อสอนให้น้องมันเหมือนกำลังทำร้ายยังไงไม่รู้ งานบ้านก็ไม่เคยช่วย การบ้านมีก็โกหกว่าครูไม่ได้สั่ง เราพูดเรื่องนี้กับพ่อหลายรอบแล้วแต่พ่อก็เอาแต่พูดว่ามันเป็นเด็กผู้ชาย มันจะทำอะไรก็ปล่อยมัน มันยังเด็ก เอาจริงๆนะ เราโดนพ่อกระทืบตั้งแต่7ขวบ เดินกลับบ้านเองตั้งแต่ป.3 พอขึ้นม.ต้นประมาณม.3 ช่วงนั้นเป็นช่วงติวโอเน็ต แล้วรถเมล์แถวแจ้งวัฒนะไม่ค่อยมี เราก็เลยต้องจากแจ้งวัฒนะมาถึงบ้าน แล้วพ่อก็หาว่าเรามัวแต่ติดเพื่อน เอาตรงๆเลย เพื่อนสักคนก็ไม่เคยมีจะไปอยู่กับใครได้ แต่น้องเราได้แทบทุกอย่างบ้างครั้งมันน่าน้อยใจนะ ถ้าเราเป็นผู้ชายคงจะดีกว่านี้ เรื่องงานบ้านไม่ต้องพูดถึงเลย วันไหนที่กลับดึกจานในอ่างก็ยังอยู่ เราคิดนะ ถ้าเราไปอยู่หอจะอยู่กันได้มั้ย เราเหนื่อยมากเลยที่เจอพ่อแบบนี้ แต่ทำไงได้อ่ะก็ชะตามันแต่งให้เป็นแบบนั้น สิ่งที่เราเหลือก็คือแม่กับน้อง ที่ยังอยู่ให้กำลังใจเราตลอด ทะเลาะกับพ่อจนเอาไม้ไล่ตีก็ยังมี แต่เราบอกเลยว่า ถ้าฉันจะเลวก็ขอให้ฉันเลวกับคนที่ทำร้ายแม้กระทั้งเมียกับลูกเท่านั้นพอ ก็ฝากไว้ถึงคนที่เป็นลูกสาวคนโตที่มีสภาพแบบนี้นะ เราไม่รู้ว่าคนอื่นคิดยังไง แต่ถ้าไม่โดนกับตัวเองมันก็จะไม่รู้ สู้ๆนะคนที่กำลังท้อ